Αφιέρωμα στα 72 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

 

Του Γ. Γ.

Αυτή η ανάρτησή μας μπορεί να θεωρηθεί και «συλλεκτική» Το λέμε αυτό γιατί συγκεντρώσαμε και σας παραθέτουμε όλα τα δημοσιεύματα που έχουμε κάνει και αφορούν τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, με αφορμή την ίδρυσή του σαν σήμερα, 28 Οκτώβρη του 1946.

Όταν η αστική κυριαρχία κινδύνευε στην Ελλάδα, όλα τα αστικά κόμματα ξεχνώντας όλες τις πολιτικές διαφορές του ενώθηκαν σαν μια γροθιά για να αντιμετωπίσουν την θανάσιμη απειλή που είχαν μπροστά τους.

Πέρα απ’ την υποχρεωτική στράτευση πολιτών, έδωσαν «συγχωροχάρτι» σε όλα τα καθάρματα –ταγματασφαλίτες, γερμανοτσολιάδες, κουκουλοφόρους κ.α- που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής και εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού, και τα ενέταξαν στον λεγόμενο «Εθνικό Στρατό» για να πολεμήσουν τον ΔΣΕ.

Μία ακόμη ομοφοβική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας

Όσοι και να πεθάνουμε δεν θα αλλάξει τίποτα», είναι το μήνυμα που στέλνει ένας νεαρός που δέχτηκε ομοφοβική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας.

Το περιστατικό συνέβη στο Γκάζι. Όπως αναφέρει στην καταγγελία του σε βίντεο που ανάρτησε ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φεύγοντας από ένα πάρτυ εκείνος και η παρέα του δέχτηκαν φραστική ομοφοβική επίθεση από μία παρέα ανδρών.

Όταν αντέδρασε οι άγνωστοι να του επιτεθούν και να τον τραυματίσουν.

«Ήταν αδίστακτοι. Αφού με χτύπησαν, έφυγαν…», λέει. «Για ακόμη μία φορά, ένα θύμα, μένει χτυπημένο στον δρόμο, χωρίς να υπάρχουν οι μπάτσοι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι μήνυση κατ’ αγνώστων. Ελλαδάρα λοιπόν 2018. Όχι τα πράγματα δεν αλλάζουν, όσοι και να πεθάνουμε από εμάς, κάθε μέρα πεθαίνουμε, δε θα αλλάξει τίποτα, δεν καίγεται καρφάκι σε κανέναν», σημειώνει ο νεαρός που φαίνεται τραυματισμένος στο κεφάλι.

Όπως σημειώνει στην καταγγελία του ενώ κάλεσε άμεσα την αστυνομία εκείνη δεν ανταποκρίθηκε εγκαίρως.

https://www.facebook.com/parvus.princeps19/videos/10212693290595841/?t=21

Θαύμα! Τα σίδερα της φυλακής είναι και για τους λεβέντες του... ΔΝΤ!

Η είδηση ήταν εξαιρετικά σημαντική -και μάλιστα ειδικά για την χώρα μας- αλλά τα ελληνικά ΜΜΕ προτίμησαν είτε να την αγνοήσουν είτε να την περάσουν στο ντούκου: Ο πρώην ισχυρός άνδρας της ισπανικής δεξιάς και πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ Ροντρίγο Ράτο μπήκε στη φυλακή όπου και θα παραμείνει για τα επόμενα 4,5 χρόνια! Τολμούμε να υποθέσουμε ότι εκεί ο μεγαλόσχημος κατάδικος Ράτο θα έχει όλη την άνεση να αναπολεί πως άρχισαν τα δεινά του και να καταριέται την ώρα που η μοίρα τον έφερε απέναντι στο νεαρό βουλευτή της CUP David Fernandez. Επειδή λοιπόν αυτή η συνάντηση του αντικαπιταλιστή καταλανού βουλευτή με τον μεγαλοτραπεζίτη όχι μόνο έγραψε ιστορία αλλά είχε -πράγμα σπάνιο- και ευτυχή κατάληξη, αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα του κειμένου που της είχαμε αφιερώσει τον Απρίλη του 2015 με τον ελαφρώς προφητικό -όπως αποδείχτηκε- τίτλο “Όταν “η κόλαση” του πρώην Νο 1 του ΔΝΤ Ροντρίγο Ράτο “είναι η δική μας ελπίδα”.*

Γ.Μ.
Όταν «η κόλασή» του πρώην Νο 1 του ΔΝΤ Ροντρίγο Ράτο «είναι η δική μας ελπίδα»!

του Γιώργου Μητραλιά

«Όχι αυτόν»: Η Βραζιλία εκλέγει πρόεδρο έναν νοσταλγό της δικτατορίας

Όλα δείχνουν ότι το πιο εφιαλτικό σενάριο θα επαληθευθεί στις κάλπες που ανοίγουν σήμερα στη Βραζιλία για να αναδείξουν τον νέο πρόεδρο της χώρας. Κι αν η Βραζιλία είναι η μεγαλύτερη δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής, ο επικρατέστερος για την προεδρία της, ο Ζαΐχ Μπολσονάρου είναι ένας πρώην αξιωματικός του στρατού, θαυμαστής των Χίτλερ και Πινοσέτ, που νοσταλγεί τη δικτατορία.

«Μια πιθανή εκλογή του Μπολσονάρο θα είναι μία τραγωδία για τη Βραζιλία και την περιοχή. Στην πραγματικότητα για τον κόσμο. Κυριολεκτικά. ´Ενα από τα πιο σκανδαλώδη σχέδιά του είναι να ανοίξει τον Αμαζόνιο ώστε οι πλούσιοι ψηφοφόροι του να εκμεταλλευτούν εμπορικά και αυτήν την περιοχή κάτι που βέβαια θα έχει καταστροφικές συνέπειες για το παγκόσμιο περιβάλλον καθώς και για τους αυτόχθονες κατοίκους. Θα είναι ουσιαστικά μία παρακίνηση για γενοκτονία», δήλωσε ο Νόαμ Τσόμσκι, προοικονομώντας τι θα σημαίνει η νίκη Μπολσονάρου στον σημερινό δεύτερο γύρω των προεδρικών εκλογών.

Ο υποψήφιος της ακροδεξιάς και ακραία νεοφιλελεύθερος Ζαΐχ Μπολσονάρου έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων με εμπρηστικές δηλώσεις που έχει κάνει στο παρελθόν για τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους και τους μαύρους.

Βαθύτερες αιτίες που επέτειναν την πείνα, τον λιμό στα χρόνια της Κατοχής του 1940

Παρακολουθείστε ένα συγκλονιστικό βίντεο της ΕΤ1 για την πείνα την περίοδο της Κατοχής 1941-1944- Η κατάσταση της Ελλάδος πριν το 1940.- η διαίρεση της χώρας σε τρεις ζώνες κατοχής κάνει πολύ πολύπλοκη τη διανομή τροφίμων.
- επιμέλεια Κωνσταντίνου Λούβρου, M.D., medlabnews.gr

Ανάμεσα στα πολλά βάσανα που πέρασε ο ελληνικός λαός την περίοδο της Κατοχής, το πιο τρομερό ήταν η μεγάλη πείνα, από την οποία ειδικά τον πρώτο χρόνο (1941-1942) πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι.
Οι κατακτητές άρπαξαν από τη χώρα ό,τι τους ήταν χρήσιμο για τον πόλεμο που συνέχιζαν με άλλες χώρες (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος): τρόφιμα, πρώτες ύλες από τα εργοστάσια, μεταφορικά μέσα και καύσιμα, χρήματα.

Έπεσε μεγάλη φτώχεια γιατί έκλεισαν εργοστάσια και μαγαζιά και ο κόσμος έμεινε χωρίς δουλειά.

Επίσης τα λεφτά έχασαν την αξία τους γιατί οι κατακτητές τύπωναν δικά τους σε μεγάλες ποσότητες και ανάγκαζαν τους Έλληνες να τα δέχονται για αληθινά. Μετά από λίγο καιρό, για να αποκτήσει κάποιος οτιδήποτε έπρεπε να το ανταλλάξει με κάτι άλλο γιατί κανείς δε δεχόταν χρήματα.

Η κατάσταση της Ελλάδος πριν το 1940.
Πριν από τον πόλεμο η Ελλάδα δεν είχε αυτάρκεια σε τρόφιμα και επομένως, για να διατηρηθεί το επίπεδο διατροφής του λαού, ήταν απαραίτητος ο συμπληρωματικός εφοδιασμός της από το εξωτερικό. Η Ελλάδα του 1940, για 25 χρόνια είχε παλέψει, με σοβαρότατα προβλήματα. Είχε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, της Μικρασιατικής Καταστροφής, αλλά και να ξεπεράσει τις οικονομικές επιπτώσεις και να αφομοιώσει το ενάμισι περίπου εκατομμύριο προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία. Οι προπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις λαμβάνουν δραστήρια μέτρα και προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις για την αύξηση της γεωργικής παραγωγής.

Δήλωση του δημάρχου Πατρέων Κ. Πελετίδη για την 28η Οκτωβρίου

Σε δήλωσή του ο δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, για την 28η Οκτωβρίου, αναφέρει:

«Η 28η Οκτωβρίου 1940 και τα γεγονότα που ακολούθησαν αποτελούν πηγή αγωνιστικής έμπνευσης και εξαγωγής ιστορικών διδαγμάτων. Αποτίουμε φόρο τιμής στο λαό και την νεολαία της πόλης μας που πρώτη δέχτηκε την αεροπορική επιδρομή των Ιταλών φασιστών, στους αγωνιστές και στις αγωνίστριες που συμμετείχαν στον αγώνα, που διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, έδωσαν την ζωή τους για το δίκιο και τη λευτεριά του λαού μας.

Κάτω από τον όρο της «εθνικής ενότητας» προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια. Το 1940 μια μερίδα της αστικής τάξης συνεργάστηκε ανοικτά με τον κατακτητή. Ήταν οι κυβερνήσεις των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών και των μαυραγοριτών. Μια άλλη μερίδα έφυγε στο εξωτερικό παίρνοντας μαζί της και το θησαυροφυλάκιο της χώρας και προετοίμαζε από εκεί την επάνοδό της στην εξουσία.

Νικόλας Κολυτάς 

Το τροχαίο στην Καβάλα ανέδειξε τις πολιτικές που σκοτώνουν

Στη μνη­μο­νια­κή Ελ­λά­δα έχου­με αντι­λη­φθεί ότι η αξία της ζωής είναι κάτι πολύ υπο­τι­μη­μέ­νο. Πόσο μάλ­λον αν μι­λά­με για πρό­σφυ­γες ή με­τα­νά­στες. Η εί­δη­ση του θα­νά­του των 11 με­τα­να­στών σε τρο­χαίο στην Κα­βά­λα αλλά και το ναυά­γιο ανοι­χτά του Μπό­ντρουμ ήρθαν να με­γα­λώ­σουν κι άλλο τον ήδη με­γά­λο κα­τά­λο­γο απω­λειών.

Θά­να­τοι με­τα­να­στών

Στοι­βαγ­μέ­νοι 11 άν­θρω­ποι μέσα σε ένα ΙΧ κά­η­καν ζω­ντα­νοί, όταν συ­γκρού­στη­καν με ντα­λί­κα στην παλιά Εθνι­κή Κα­βά­λας-Θεσ­σα­λο­νί­κης πριν λίγες ημέ­ρες. Αρ­κε­τές ΜΚΟ κα­ταγ­γέλ­λουν ότι οι δια­κι­νη­τές βρί­σκουν νέους τρό­πους προ­κει­μέ­νου να δια­φεύ­γουν τα μπλε­ξί­μα­τα με την αστυ­νο­μία. Συ­γκε­κρι­μέ­να το­νί­ζουν ότι βρί­σκουν ανή­λι­κους με­τα­νά­στες τους οποί­ους εξα­να­γκά­ζουν τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φορές με βία να ανα­λά­βουν το ρόλο του οδη­γού-με­τα­φο­ρέα άλλων με­τα­να­στών, προ­κει­μέ­νου οι ίδιοι να μη φαί­νο­νται που­θε­νά. Αυτό έχει ως συ­νέ­πεια 15χρο­νοι και 16χρο­νοι με­τα­νά­στες, που δεν έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να πλη­ρώ­σουν το δια­κι­νη­τή ή που εξα­να­γκά­ζο­νται από τον τε­λευ­ταίο, να πιά­νουν ένα τι­μό­νι και να με­τα­φέ­ρουν άλ­λους δέκα μέσα σε ένα απλό αυ­το­κί­νη­το. Πρό­κει­ται για μια εγκλη­μα­τι­κή πρα­κτι­κή που πλου­τί­ζει τους δια­κι­νη­τές και σκο­τώ­νει τους με­τα­νά­στες. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι δύο μέρες μόλις μετά τον τρα­γι­κό θά­να­το των 11 με­τα­να­στών στην Κα­βά­λα, συ­νέ­βη αντί­στοι­χο τρο­χαίο στη Νέα Πέ­ρα­μο, όπου ευ­τυ­χώς εκεί δεν υπήρ­ξε νε­κρός.

ΑΣΚΗΤΙΚΗ: μια συνεχής άσκηση ελευθερίας

Δημήτρης Κατσορίδας 

Ο Καζαντζάκης άρχισε να διαμορφώνει το «σκελετό» της Ασκητικής όταν ήταν στη Βιέννη, το 1922.

Εκεί, ξε­κι­νά να δια­βά­ζει Φρό­υντ και να επη­ρε­ά­ζε­ται από αυτόν, χωρίς βέ­βαια να χάνει το εν­δια­φέ­ρον του για τον Βούδα. Ταυ­τό­χρο­να, πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τα τε­κται­νό­με­να στη με­τε­πα­να­στα­τι­κή Ρωσία, αλλά και του ερ­γα­τι­κού-σο­σια­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος στην Αυ­στρία, άρ­χι­σε να απο­δέ­χε­ται την δια­λε­κτι­κή υλι­στι­κή μέ­θο­δο ανά­λυ­σης. Τε­λι­κά, η Ασκη­τι­κή ολο­κλη­ρώ­θη­κε στο Βε­ρο­λί­νο, με­τα­ξύ Αυ­γού­στου 1922 και Γε­νά­ρη 1924. Εκεί είδε μια επα­νά­λη­ψη των όσων είχε δει στη Βιέν­νη (οι­κο­νο­μι­κή κρίση, φτώ­χεια, πείνα, δια­δη­λώ­σεις, ερ­γα­τι­κός ανα­βρα­σμός) και επη­ρε­ά­στη­κε από τις κομ­μου­νι­στι­κές ιδέες, και ιδιαί­τε­ρα από την Ραχήλ Λιπ­στάιν, με την οποία συ­γκα­τοί­κη­σε για ένα διά­στη­μα.

Η Ασκη­τι­κή.Salvatores Dei, όπως είναι ο τε­λι­κός της τί­τλος, πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε στο πε­ριο­δι­κό Ανα­γέν­νη­ση, το 1927, ενώ η τε­λι­κή ανα­θε­ω­ρη­μέ­νη της μορφή ολο­κλη­ρώ­θη­κε το Ιούνη του 1928 (90 χρό­νια από τότε).

Η Ασκη­τι­κή απο­τέ­λε­σε το «Πι­στεύω» του Κα­ζαν­τζά­κη. Η τε­χνο­τρο­πία της είναι ένα μείγ­μα πολ­λών επι­δρά­σε­ων που είχε δε­χτεί (Μπερ­ξόν, Βού­δας, Χρη­στός, Χέ­γκελ, Σο­πε­νά­ου­ερ, Νίτσε, Λένιν κ.ά.). Απο­τέ­λε­σε την φι­λο­δο­ξία του να σμί­ξει τον δια­λο­γι­σμό με την πράξη, έτσι όπως αυτή δια­τυ­πώ­νε­ται από τον υλι­σμό, επι­χει­ρώ­ντας μια επί της ου­σί­ας αδύ­να­τη σύν­θε­ση με­τα­ξύ ιδε­α­λι­σμού και υλι­σμού. Οι αντι­φά­σεις αυτές δια­περ­νούν την Ασκη­τι­κή. Γι’ αυτό προ­σπά­θη­σε να δια­τυ­πώ­σει ένα ιδιό­τυ­πο με­τα­κομ­μου­νι­στι­κό κομ­μου­νι­στι­κό «Πι­στεύω».

Συμφωνία Σοσιαλιστών-Ποδέμος για τον προϋπολογισμό 2019

Ο προϋπολογισμός του Ισπανικού Κράτους για το 2019 είναι προϊόν διαπραγματεύσεων μεταξύ του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Ποδέμος (οι οποίοι φέρονται να έχουν αναλάβει το ρόλο «μεσολαβητή» για να πείσουν και τα καταλανικά κόμματα να τον στηρίξουν).

Ως τέ­τοιος, πε­ρι­λαμ­βά­νει και φι­λο­λαϊ­κά μέτρα, αν και όχι τόσο πολλά και (κυ­ρί­ως) τόσο βαθιά όσο αυτά για τα οποία αγω­νί­στη­κε το κί­νη­μα τα προη­γού­με­να χρό­νια και τα οποία «υιο­θέ­τη­σαν» οι Πο­δέ­μος κατά την εκρη­κτι­κή άνοδό τους.

Η εξέ­λι­ξη στην Ισπα­νία θυ­μί­ζει την αντί­στοι­χη στην Πορ­το­γα­λία, όπου οι Σο­σια­λι­στές κυ­βερ­νούν με βάση τις προ­γραμ­μα­τι­κές συμ­φω­νί­ες με το Μπλό­κο και το ΚΚ Πορ­το­γα­λί­ας, που δί­νουν κοι­νο­βου­λευ­τι­κή στή­ρι­ξη, χωρίς να συμ­με­τέ­χουν στην κυ­βέρ­νη­ση: Μια σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση μειο­ψη­φί­ας ανα­λαμ­βά­νει μετά από πε­ρί­ο­δο σκλη­ρών αγώ­νων ενά­ντια στη Δεξιά. Έχει στην ηγε­σία της την πτέ­ρυ­γα εκεί­νη που κα­τα­νο­εί ότι η απο­φυ­γή της «πα­σο­κο­ποί­η­σης» επι­βά­λει το δια­χω­ρι­σμό από τη Δεξιά και προ­τι­μά να «πει­ρα­μα­τι­στεί» σε διά­λο­γο με τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Βρί­σκε­ται σε προ­νο­μια­κή θέση όσον αφορά την πρό­σκαι­ρα ευ­νοϊ­κή οι­κο­νο­μι­κή συ­γκυ­ρία (συχνά απο­τέ­λε­σμα του ότι η Δεξιά έκανε «τη βρό­μι­κη δου­λειά»), αλλά ταυ­τό­χρο­να και σε αδυ­να­μία όσον αφορά την εξάρ­τη­ση της επι­βί­ω­σής της από την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή στή­ρι­ξη-ανο­χή των κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς. Οι με­γά­λοι αγώ­νες του προη­γού­με­νου «κύ­κλου» έχουν αφή­σει κοι­νω­νι­κό ή εκλο­γι­κό απο­τύ­πω­μα, αλλά έχουν υπο­χω­ρή­σει. Η κυ­βέρ­νη­ση κάνει ασκή­σεις ισορ­ρο­πί­ας πάνω σε αυτό το τοπίο, υιο­θε­τώ­ντας μια πο­ρεία που θα χα­ρα­κτη­ρί­ζα­με «φρένο στη λι­τό­τη­τα» και επι­μέ­ρους «διορ­θώ­σεις αδι­κιών».

Μια εθνική επέτειος σε λάθος ημερομηνία;

Ελένη Μπέλλου

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν γιορτάζει τη λήξη, αλλά την έναρξη του πολέμου. Πρόκειται άραγε για μια εθνική επέτειο σε λάθος ημερομηνία;

«Το να γιορτάζουμε ως Εθνική Επέτειο την 28η Οκτωβρίου είναι σωστό», λέει στο tvxs.gr ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης.

«Η Ελλάδα γιορτάζει την αρχή του πολέμου, επειδή είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που νικήσαμε όταν αυτός ξεκίνησε, στην πρώτη φάση της επέκτασης των δυνάμεων του άξονα, εξηγεί. Η νίκη στο ελληνοαλβανικό μέτωπο είχε μάλιστα εξαιρετικά συμβολικό χαρακτήρα, συμπληρώνει ο κ. Χαραλαμπίδης, γιατί «ήταν το πρώτο φωτεινό σημείο στον πολύ σκοτεινό ορίζοντα του πολέμου» και αυτό λειτούργησε ως σημείο αναφοράς στη συμμαχική προπαγάνδα, καθώς αποτέλεσε σημείο αναφοράς στον αντιφασιστικό κι αντιστασιακό αγώνα.

Ένας φασίστας προ των πυλών της εξουσίας στη Βραζιλία

Το «γκανιάν» της Κεντροαμερικανικής ακροδεξιάς, ο πρώην αξιωματικός του στρατού, Ζαΐχ Μπολσονάρο, θριαμβευτής του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών της Βραζιλίας με ένα εντυπωσιακό 46%, έναντι του απογοητευτικού 29% του υποψήφιου του κεντροαριστερού Κόμματος Εργαζομένων, Φερνάντου Αντάζι, οδεύει ολοταχώς για νίκη στον δεύτερο γύρο της ερχόμενης Κυριακής, με όλες τις δημοσκοπήσεις υπέρ του. Το ότι δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον Χίτλερ και τον Πινοσέτ, όπως, φυσικά, και για την πολύχρονη δικτατορία που είχε ματοκυλήσει την χώρα του, δεν φαίνεται να αποτελεί ικανή συνθήκη να αποτρέψει αυτή τη δυναμική.

Ακολουθείται από ένα πλήθος φανατικών χουντικών, ρατσιστών, φασιστών, ακροδεξιών, με την γνωστή αισθητική και ρητορική που απαντάται σε όλο τον κόσμο από τους ομοϊδεάτες του, οι οποίοι τον αντιμετωπίζουν ως «Μεσσία» και κατασκηνώνουν έξω από την χλιδάτη παραθαλάσσια έπαυλή του, στο νεόκτιστο θέρετρο του Barra da Tijuca, περίπου 30 χλμ από το κέντρο του Ρίο.

Εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την επίθεση εναντίον του με μαχαίρι κατά την προεκλογική εκστρατεία του πρώτου γύρου, ο Μπολσονάρο φέρεται να «αναρρώνει», με την εκστρατεία του δεύτερου γύρου να έχουν αναλάβει οι τρεις γιοι του, δύο εκ των οποίων είναι και μέλη του Κογκρέσου.