Η στρατηγική της Αριστεράς.

Του Γιάννη Μηλιού

Έχω εξηγήσει σε άρθρο μου του Ιουλίου 2013 στο tvxs.gr «γιατί η κυβέρνηση ΔΕΝ διαπραγματεύεται τίποτα». Στο άρθρο με αυτόν τον τίτλο, εξηγώ αναλυτικά την έννοια της πολιτικής διαπραγμάτευσης:
«Η διαπραγμάτευση προϋποθέτει πρώτα από όλα την ύπαρξη δύο αντιμαχόμενων πλευρών, δηλαδή δύο πλευρών που έχουν αντίθετα καταρχήν συμφέροντα, ή στην περίπτωση της πολιτικής, που εκφράζουν αντίθετα κοινωνικά συμφέροντα. Η διαπραγμάτευση απαιτεί επίσης την ύπαρξη ενός “τραπεζιού”, δηλαδή ενός “εδάφους” στο οποίο να μην μπορεί να επιβληθεί η μία πλευρά στην άλλη και στο οποίο καλούνται να κλείσουν μια συμφωνία “ειρήνης”, δηλαδή, “συνύπαρξης”. Η ίδια η ύπαρξη του τραπεζιού σημαίνει ότι, [...] οι δύο πλευρές δεν μπορούν να συνεχίσουν να σχετίζονται με τον τρόπο που σχετίζονταν πριν.

Η ανατριχιαστική δήλωση του Ανδρέα το 1995 -«Στο μέλλον οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν θα παίζουν ρόλο. Θα κάνει κουμάντο η Γερμανία» [βίντεο]

Μία προφητική δήλωση που είχε κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη Σύνοδο Κορυφής των Καννών το 1995 φαίνεται να επιβεβαιώνεται πλήρως σήμερα.
Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε προβλέψει δεκαοχτώ χρόνια πριν την αποδυνάμωση των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων προς όφελος ενός ευρωπαϊκού διευθυντηρίου με επικεφαλής την ενοποιημένη Γερμανία.
Τότε είχε πει χαρακτηριστικά «Βρίσκω ότι πάμε σ ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στο βωμό των κρίσεων και των συμφερόντων. Συμφερόντων, το λέγω, ρητά... δεν θέλω ν' αποκαλύψω ονόματα. Σας λέγω όμως ότι εδώ...υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το διευθυντήριο...».

“Το Πολυτεχνείο ζει” αλλά οι ζωντανοί δεν ζούνε

  Βασίλης  Βασιλικός


Κάθε επέτειος έχει τον συμβολισμό της. Τον κρυφό και τον φανερό. Ο φανερός του Πολυτεχνείου είναι εκείνος που όλοι γνωρίζουμε: επιτάχυνε την πτώση της χούντας. Ο κρυφός είναι ότι ανέδειξε μια νέα γενιά που ήρθε μερικά χρόνια αργότερα στην εξουσία και αλλοτριώθηκε απ’ αυτήν. Εκτός από τρεις πρωταγωνιστές της εξέγερσης: τον Πέτρο Στάγκο, το Νίκο Μπίστη (όχι τον σημερινό συνονόματό του, αλλά τον βοηθό σκηνοθέτη του Μπερλίνερ Ανσάμπλ εν έτει 1968 όπου και τον γνώρισα) και τον Θάνο Λίποβατς που αυτός έχει γράψει βιβλία αλλά δεν ανακατεύθηκε απ’ ότι γνωρίζω στην πολιτική. Θέλω να πω για το “Πολυτεχνείο των Αφανών” όπως είχε τιτλοφορήσει ο αείμνηστος Χρήστος Παπουτσάκης μια συλλογική έκδοση του πρόωρα εκλιπόντος περιοδικού του «Αντί».

Ιδιωτικό Χρέος: η νέα ωρολογιακή βόμβα

Mωυσής Λίτσης

Η αδυναμία αποπληρωμής των ιδιωτικών χρεών(νοικοκυριά, επιχειρήσεις) που συσσωρεύτηκαν κυρίως τη δεκαετία του ευρώ και του φθηνού δανεισμού στα περισσότερα κράτη μέλη της ευρωζώνης, εγκυμονεί μία ακόμη ωρολογιακή βόμβα για την ευρωπαϊκή οικονομία.

Παράλληλα η υπερχρέωση νοικοκυριών και επιχειρήσεων θέτει για μία ακόμη φορά το ζήτημα της σχέσης μεταξύ πίστης και ανάπτυξης στο σύγχρονο καπιταλισμό. Η χορήγηση πιστώσεων ήταν από τις απαρχές του καπιταλισμού, την περίοδο της ιταλικής Αναγέννησης, βασικός μοχλός ανάπτυξης και ανάληψης ρίσκου για τις δραστηριότητες της ανερχόμενης τάξης των εμπόρων που ξανοίγονταν στα πέρατα του κόσμου.