Αλέκος Παναγούλης σε δικτάτορα Ιωαννίδη: "Δεν έχεις τα αρχίδια να με τουφεκίσεις"

«Οι τυραννίες γκρεμίζονται με αγώνες / της Λευτεριάς το παραμύθι με αίμα γράφεται».

Αλέκος Παναγούλης

Ηταν σαν σήμερα το 1968 που ο Αλέκος Παναγούλης κρυμμένος στους λόφους στο Λαγονήσι, πυροδότησε εκρηκτικό μηχανισμό σε μια προσπάθεια να εκτελέσει τον δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο, ανατινάζοντας το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε.

Η προσπάθεια του αποτυγχάνει. Συλλαμβάνεται, καταδικάζεται σε θάνατο, φυλακίζεται και βασανίστηκε με απίστευτη αγριότητα χωρίς ποτέ να λυγίσει. Είναι αναμφισβήτητα ένας ήρωας της νεότερης Ελλάδας.

Γράφει ο ίδιος:

«Απομόνωση – Ιούνιος 1971. Μου είχανε αφαιρέσει τα πάντα. Δεν είχα ούτε ένα μολύβι ούτε λίγο χαρτί. Ούτε ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Με αίμα ζωγράφιζα στους τοίχους του τάφου μου την αηδία μου για τη Χούντα, την οργή μου και την απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Αυτές οι γραμμένες με αίμα λέξεις ήταν πραγματικά ζωγραφιές που “ομόρφαιναν” το κελί μου. Ήταν μια συντροφιά, που όταν την σκότωναν, εγώ την ανάσταινα με καινούργιο αίμα».

1954: Η υπόθεση των «Αστυνομικών Νέων»

Στα μέσα του 1954 η κυβέρνηση του Συναγερμού, στην Ελλάδα, βρισκόταν στη δίνη μιας παρατεταμένης κρίσης, βουλιαγμένη στα σκάνδαλα και σε οξύτατες εσωτερικές διαμάχες. Τα κοινωνικά προβλήματα συσσωρεύονταν, ενώ το μόνο κομμάτι του κράτους που λειτουργούσε αποτελεσματικά ήταν ο διωκτικός μηχανισμός εναντίον της παράνομης αλλά και τις νόμιμης Αριστεράς.

Αγγελος Τσέκερης

Την περίοδο εκείνη το Κυπριακό είχε έρθει δυναμικά στο διεθνές προσκήνιο. Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για άρση της βρετανικής κυριαρχίας, αυτοδιάθεση και ένωση με την Ελλάδα είχε υιοθετηθεί από όλες τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις άσχετα από τις οξύτατες μεταξύ τους αλληλοκατηγορίες για υποκρισία: Η Αριστερά το προσέγγιζε ως ζήτημα εθνικής απελευθέρωσης από την ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία. Το Κέντρο και τη Δεξιά το θεωρούσαν εθνικό θέμα με βάση την ιδεολογία της αστικής τάξης.

Η Αγγλία δεν δεχόταν την παραμικρή συζήτηση. Υποστήριζε ότι η αποχώρησή της από το νησί ήταν αντίθετη τόσο στα δικά της συμφέροντα όσο και στα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, ενώ ισχυριζόταν ότι πίσω από το κίνημα της Ένωσης βρίσκονταν η Εκκλησία της Κύπρου και οι κομμουνιστές.

Βλέποντας ότι οι διμερείς επαφές με τη Μ. Βρετανία δεν επρόκειτο να αποδώσουν, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε, υπό την πίεση και της κοινής γνώμης, να προσφύγει στον ΟΗΕ. Η κίνηση αυτή προκαλούσε τον εκνευρισμό των ΗΠΑ, που φοβόντουσαν σοβαρές περιπλοκές και αποσταθεροποίηση στο ΝΑΤΟ εξ αιτίας της σύγκρουσης συμφερόντων ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βρετανία. Πολύ περισσότερο που η ελληνική προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη είχε δεδομένη τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των χωρών του ανατολικού μπλοκ.