Μπέρνι Σάντερς: Από την εκλογική καμπάνια στο μαζικό αμερικανικό κίνημα που μπορεί να σφραγίσει τη μοίρα όλων μας!

Του Γιώργου Μητραλιά

 «Εργαζόμαστε για να δούμε τον Σάντερς να κερδίζει το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Όμως, δεν κάνουμε μόνον αυτό. Πηγαίνουμε πιο πέρα οικοδομώντας ένα κίνημα δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα». Η δήλωση είναι σαφής και ανήκει στον Larry Cohen, πρώην πρόεδρο του Συνδικάτου (600.000 μέλη) Communications Workers of America, του μεγαλύτερου συνδικάτου εργαζομένων στις επικοινωνίες και στα ΜΜΕ των ΗΠΑ, που είναι ταυτόχρονα και (επίσημος) «Κύριος Σύμβουλος» στην υπό εξέλιξη προεκλογική εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς. Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει όμως το γεγονός ότι με αυτή τη δήλωση άνοιξε η συγκέντρωση συνδικαλιστών –και όχι μόνο- που οργανώθηκε την 1ης Απριλίου στο Σικάγο από το συνδικαλιστικό δίκτυο Labor for Bernie (1) που αριθμεί ήδη 12.000 μέλη, μεταξύ των οποίων 5 μεγάλα εθνικά συνδικάτα και 90 τοπικές συνδικαλιστικές ενώσεις!

Η πρωταπριλιάτικη συνδικαλιστική συνάντηση του Σικάγου δεν έκρυψε ποτέ ότι, πέρα από τη συμβολή της στην καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς, στόχος της είναι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου εργατικού κινήματος που θα αναζωογονήσει ή ακόμα και θα επανιδρύσει το βορειοαμερικανικό συνδικαλιστικό κίνημα πάνω σε ταξικές βάσεις! Ενδεικτική του πολιτικού και κοινωνικού προσανατολισμού της είναι μάλιστα η πρόταση που έγινε για τις «πέντε αρχές» γύρω από τις οποίες πρέπει να οικοδομηθεί αυτή «η νέα δύναμη για μια δημοκρατική οικονομία». Αυτές είναι:

· η πάλη ενάντια στην οικονομική ανισότητα

· η αντιμετώπιση των διακρίσεων που βασίζονται στη φυλή, το φύλο, και το σεξουαλικό προσανατολισμό

ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ “GREECE PAPERS”, ΚΥΡΙΕ;…

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ανεξάρτητα από τα κίνητρα τέτοιων αποκαλύψεων, ανεξάρτητα από τον επιλεκτικό ενδεχομένως χαρακτήρα τους (ενδεικτικό για το πώς αξιοποιούνται τέτοιες διαρροές στον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο ισχύος μεταξύ εκείνων που διαφεντεύουν τον πλανήτη), στην υπόθεση των«Panama Papers» υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη διάσταση:

Προστίθενται νέα στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας ενός συστήματος που αποτελεί από τη φύση του «σκάνδαλο» παρότι οι απολογητές του προσπαθούν να διαχωρίσουν τα σκάνδαλα από το σύστημα.

Το σύστημα – σκάνδαλο, που τα σκάνδαλά του είναι προέκταση της εκμετάλλευσης και της βρωμιάς που τα παράγει, έχει όνομα. Λέγεται «Καπιταλισμός».

Οι προύχοντες, οι κουμανταδόροι του συστήματος, οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια, οι τράπεζες και όλο το αρχιτεκτόνημα της καταπίεσης και της απάτης που οικοδομείται πέριξ αυτών, από την μια απομυζούν την υπεραξία που παράγεται από την εργασία των μισθωτών σκλάβων του πλανήτη κι από την άλλη φυγαδεύουν τα κέρδη που προέρχονται από τον σφετερισμό της δουλειάς των μισθωτών δούλων τους.«Καπιταλισμός – Μια ιστορία αγάπης» που θα έλεγε και ο Αμερικανός ντοκιμαντερίστας Μάικλ Μουρ…

Η υπόθεση, λοιπόν, των «Panama Papers», που περιγράφει αυτή την υπέροχη ιστορία σε βάθος 40 ετών, που απλώνεται σε 200 χώρες, δεν έχει να κάνει με την λειτουργία μιας «κακής» εταιρείας, της Mossack Fonseca, που έστηνε offshore εταιρείες ανά τον κόσμο. Γιατί, όπως σωστά αναφέρει ο συνάδελφος Κώστας Εφήμερος σε σχετικό άρθρο του, η Mossack Fonseca, η τέταρτη μεγαλύτερη υπεράκτια δικηγορική εταιρεία διεθνώς, που ειδικεύεται στην φυγάδευση κεφαλαίων σε «φορολογικούς παραδείσους» μέσω της ίδρυσης 214.000 (!) offshore ανά τον κόσμο, δεν είναι ένα «κακό» γρανάζι του συστήματος. Είναι ένα (μόνο) από τα γρανάζια του «κακού» συστήματος.

Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ, Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΝΤ

Του ΝΙΚΟΥ ΧΟΥΝΤΗ* 

Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε έντονα ενοχλημένη από τις αποκαλύψεις των Wikileaks αναφορικά με τις συνομιλίες Τόμσεν -Βελκουλέσκου και την ενδεχόμενη δημιουργία πιστωτικής ασφυξίας στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τις παραπάνω αποκαλύψεις οι υπάλληλοι του ΔΝΤ συζητούσαν το ενδεχόμενο καθυστέρησηςτης πρώτης αξιολόγησης, ώστε, σε συνδυασμό με το βρετανικό δημοψήφισμα, να πιεστούν, τόσο η Ελλάδα να εφαρμόσεισκληρότερα μέτρα λιτότητας, όσο και οι ευρωπαίοι δανειστές, να δεχτούν μια μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. 

Ανεξάρτητα από τις πολιτικές σκοπιμότητες αυτών των αποκαλύψεων και την τελική κατάληξη των διαπραγματεύσεων Ελλάδας-Δανειστών για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε "ενοχλημένη" από το γεγονός ότι δύο υπάλληλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) να συζητούν για το ενδεχόμενο δημιουργίας τεχνητής πιστωτικής ασφυξίας σε μια ανεξάρτητη χώρα, ώστε η τελευταία να αποδεχτεί σκληρότερα μέτρα οικονομικής πολιτικής, στο πλαίσιο ενός Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής. 

Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγεται η τακτική της δημιουργίας πιστωτικής ασφυξίας σε μια ανεξάρτητη χώρα για να δεχτεί ένα Μνημόνιο ή σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής. Ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση θα έπρεπε να θυμάται πολύ καλά ότι για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της Ευρωζώνης η απειλή οικονομικού στραγγαλισμού έχει γίνει η "βέλτιστη πρακτική" στις διαπραγματεύσεις τους με τα κράτη-μέλη που βρίσκονται σε χρηματοπιστωτική πίεση. 

Ο μυρμηγκοφάγος του Νταλί και άλλες ιστορίες

Έμυ Ντούρου

Ένας παπαγάλος Μακάο εμφανίστηκε σε πάρκο του Αλίμου πάνω στον ώμο ενός πιτσιρικά. Τα πολύχρωμα φτερά του έλαμπαν κάτω από τον ήλιο. Όλο το πάρκο αναρωτήθηκε για ποιο λόγο δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να πετάξει. Μη να αγαπάει τόσο πολύ τον πιτσιρικά ή μήπως το πάρκο με τις κουτσουπιές του αρέσει περισσότερο από τα δάση του Αμαζονίου;

Το μυστήριο λύθηκε όταν άνοιξε τα φτερά του. Έλειπε η μισή φτερούγα, το σημείο εκείνο που στο δικό μας χέρι βρίσκεται κάτω από τον αγκώνα. Σχετικά μπλογκ συστήνουν αυτή τη μέθοδο ως μεγάλη ανακάλυψη, γιατί «το πουλί δεν πονάει» και είσαι σίγουρος ότι «δεν θα μπορέσει να το σκάσει». Και αυτό θεωρείται απολύτως φυσιολογικό. Να θες δηλαδή να κάνεις τον παπαγάλο κότα. Περίεργη αντίληψη έχει κάποιος κόσμος για την ασφάλεια -και ακόμα πιο περίεργη για τη ζωοφιλία. 

Δικτάτορες και δικτατορίσκοι

Η περίπτωση του πιτσιρικά με τον ακρωτηριασμένο παπαγάλο μού θύμισε τις ιστορίες με τις συλλογές σπάνιων ζώων στις αυλές των αυτοκρατόρων ή τις σημερινές συλλογές των παρανοϊκών δικτατόρων ή ακόμα και των δικτατορίσκων που κρύβονται στα διαμερίσματα των μεγάλων πόλεων. Αφού δεν μπορούμε να γίνουμε το «εξωτικό», το αγοράζουμε και το φυλακίζουμε, τιμωρώντας το.

Χρησιμοποιούμε τα ζώα για ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι. Η αλαζονική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πέταξε τα λιοντάρια στις αρένες να κατασπαράζουν κόσμο, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα μια αλληγορική περιγραφή της καριέρας της. Ο χριστιανισμός αποφάσισε ότι η κατσίκα είναι ο σατανάς, σε ένα χτύπημα κάτω από τη μέση στον παγανισμό και στον Πάνα.

Καπέλο Παναμά από τον τόπο σου

Από τo Skouliki Tom

Ενώ η αποκάλυψη των Panama Papers εξακολουθεί να βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων, στην Ελλάδα ασχολούμαστε ακόμα με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία, αν και δημόσιος υπάλληλος που έχει ρουφήξει εθνικά και ευρωπαϊκά κονδύλια, είναι υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τα χώνει σε συνταξιούχους του ΙΚΑ που ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους και τα έφαγαν μαζί με τους τυροπιτάδες και τον Θεόδωρο Πάγκαλο.

Πολύς ντόρος γίνεται και για το ζήτημα διαγραφής 3 δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ αλλά αν ζεις σε μια χώρα όπου ο Πορτοσάλτε, ο Μαλέλης και ο Κονιτόπουλος θεωρούνται ακόμα δημοσιογράφοι, καταλαβαίνεις ότι ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει όρθια και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να δέσεις μια πέτρα στο λαιμό σου και να φουντάρεις από καμιά πλαγιά.

Δηλαδή η ΕΣΗΕΑ διέγραψε 3 μέλη της και επέπληξε αλλά 4 (Τρέμη, Χούκλη, Σαράφογλου, Καψή) για τη στάση τους απέναντι στο δημοψήφισμα, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας, που πήρε το ΟΧΙ και το έκανε ΝΑΙ, επανεξελέγη μετά από 2 μήνες και παραμένει πρωθυπουργός της χώρας. Πολύ ευχάριστο αυτό.

Εν τω μεταξύ, η ΕΣΗΕΑ γιατί υπάρχει ακόμα; Αφού δεν υπάρχει ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην Ελλάδα.

Σε άλλα φλέγοντα ζητήματα, αρνητικές αντιδράσεις έχει προκαλέσει η πασχαλινή διαφήμιση των Jumbo κι αυτό είναι πολύ σωστό, αφού το Πάσχα δεν είναι καθόλου κιτς και ολόκληρη η Ελλάδα χορεύει γύρω από λαχανάκια Βρυξελλών ακούγοντας Μπαχ και Μπετόβεν. Δεν γίνεται να έρχεται η λαϊκιά Άντζελα Δημητρίου και να χαλάει τη σαλονάτη αισθητική μας.