Του Γιώργου Μητραλιά
Μετά από τέσσερις βδομάδες στο Λευκό Οίκο, ένας πρώτος απολογισμός της προεδρίας Τραμπ είναι όχι μόνο εφικτός αλλά και εξαιρετικά χρήσιμος καθότι μεστός πολύτιμων διδαγμάτων. Καταρχήν, αντίθετα από ό,τι έσπευδαν να προβλέψουν οι ευσεβείς πόθοι των διεθνών ΜΜΕ και των καγκελαριών που τον ήθελαν να “προσαρμόζεται στη πραγματικότητα” και να γίνεται «συνεννοήσιμος», ο Τραμπ κάνει ό,τι λέει, δηλαδή ό,τι υποσχέθηκε να κάνει (χωρίς αυτό να σημαίνει και ότι πετυχαίνει ό,τι κάνει). Και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ…
Αυτή η πρώτη διαπίστωση έχει ήδη τις εξής τέσσερις σημαντικότατες συνέπειες: Πριν απ’όλα, ο Τραμπ αποδεικνύεται -στην πράξη πια- ακόμα πιο εφιαλτικά επικίνδυνος από όσο τον είχαν εμφανίσει τα προεκλογικά του “επιτεύγματα”.
Το γεγονός μάλιστα ότι προχωράει μεθοδικά και βάσει σχεδίου,ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του μέντορά του και φημολογούμενου “ουσιαστικού προέδρου των ΗΠΑ” Στίβεν Μπάννον, τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο καθώς αρχίζουν να φωτίζονται πτυχές των στόχων του που παρέμεναν μέχρι χτες σκοτεινές και μυστηριώδεις. Συγκεκριμένα, οι συμπτώσεις είναι πια τόσο πολλές ώστε να μας κάνουν να μην έχουμε πια την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Τραμπ προχωράει ακολουθώντας σχεδόν κατά γράμμα το παράδειγμα των πρώτων διδαξάντων... Μουσολίνι και -κυρίως- Χίτλερ.
Ωστόσο προσοχή: Όπως το γράφαμε ήδη σε προηγούμενο κείμενό μας (1), δεν αρκεί να το θέλεις για να είσαι φασίστας, ειδικά μάλιστα όταν δεν πρόκειται για ένα άτομο αλλά για ένα υπό δημιουργία καθεστώς.
Ενόσω ο Τραμπ και οι φίλοι του θα συνεχίσουν να στερούνται εκείνου του οργανωμένου μαζικού κινήματος που θα τους δώσει την υλική δυνατότητα να υλοποιήσουν την διακηρυγμένη υπόσχεσή τους να συντρίψουν τους αντιπάλους τους (εθνικές, φυλετικές και άλλες μειονότητες, και πριν απ’όλα το εργατικό κίνημα και τις οργανώσεις του), θα παραμένουν ένα ημιτελές κακέκτυπο των φασιστικών κινημάτων και καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα...