Του Γιώργου Μητραλιά
Μετά από τέσσερις βδομάδες στο Λευκό Οίκο, ένας πρώτος απολογισμός της προεδρίας Τραμπ είναι όχι μόνο εφικτός αλλά και εξαιρετικά χρήσιμος καθότι μεστός πολύτιμων διδαγμάτων. Καταρχήν, αντίθετα από ό,τι έσπευδαν να προβλέψουν οι ευσεβείς πόθοι των διεθνών ΜΜΕ και των καγκελαριών που τον ήθελαν να “προσαρμόζεται στη πραγματικότητα” και να γίνεται «συνεννοήσιμος», ο Τραμπ κάνει ό,τι λέει, δηλαδή ό,τι υποσχέθηκε να κάνει (χωρίς αυτό να σημαίνει και ότι πετυχαίνει ό,τι κάνει). Και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ…
Αυτή η πρώτη διαπίστωση έχει ήδη τις εξής τέσσερις σημαντικότατες συνέπειες: Πριν απ’όλα, ο Τραμπ αποδεικνύεται -στην πράξη πια- ακόμα πιο εφιαλτικά επικίνδυνος από όσο τον είχαν εμφανίσει τα προεκλογικά του “επιτεύγματα”.
Το γεγονός μάλιστα ότι προχωράει μεθοδικά και βάσει σχεδίου,ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του μέντορά του και φημολογούμενου “ουσιαστικού προέδρου των ΗΠΑ” Στίβεν Μπάννον, τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο καθώς αρχίζουν να φωτίζονται πτυχές των στόχων του που παρέμεναν μέχρι χτες σκοτεινές και μυστηριώδεις. Συγκεκριμένα, οι συμπτώσεις είναι πια τόσο πολλές ώστε να μας κάνουν να μην έχουμε πια την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Τραμπ προχωράει ακολουθώντας σχεδόν κατά γράμμα το παράδειγμα των πρώτων διδαξάντων... Μουσολίνι και -κυρίως- Χίτλερ.
Ωστόσο προσοχή: Όπως το γράφαμε ήδη σε προηγούμενο κείμενό μας (1), δεν αρκεί να το θέλεις για να είσαι φασίστας, ειδικά μάλιστα όταν δεν πρόκειται για ένα άτομο αλλά για ένα υπό δημιουργία καθεστώς.
Ενόσω ο Τραμπ και οι φίλοι του θα συνεχίσουν να στερούνται εκείνου του οργανωμένου μαζικού κινήματος που θα τους δώσει την υλική δυνατότητα να υλοποιήσουν την διακηρυγμένη υπόσχεσή τους να συντρίψουν τους αντιπάλους τους (εθνικές, φυλετικές και άλλες μειονότητες, και πριν απ’όλα το εργατικό κίνημα και τις οργανώσεις του), θα παραμένουν ένα ημιτελές κακέκτυπο των φασιστικών κινημάτων και καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα...
Η δεύτερη συνέπεια είναι ότι ο Τραμπ δεν απογοητεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, δηλώνουν ικανοποιημένοι, αν όχι ενθουσιασμένοι, από το γεγονός ότι “κρατάει τις υποσχέσεις του”.
Πρόκειται για μια διόλου αμελητέα εξέλιξη που θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη με δεδομένη τη βαθειά πόλωση της αμερικανικής κοινωνίας και εν όψει των άγριων πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων που ήδη διαγράφονται στον ορίζοντα.
Η τρίτη συνέπεια είναι ότι επισπεύδονται οι εξελίξεις τόσο στους φίλους όσο και στους αντιπάλους του Τραμπ. Έχοντας επιλέξει να δράσει με τη μέγιστη ταχύτητα και να προχωρήσει σαν μπουλντόζα με ένακαταιγισμό μέτρων και λοιπών πρωτοβουλιών που βρίσκουν απροετοίμαστο τον αντίπαλο και ειδικά το βαριά τραυματισμένο Δημοκρατικό κόμμα, ο Τραμπ προσπαθεί να κερδίσει τον αγώνα δρόμου στον οποίο έχουν -ντε φάκτο- αποδυθεί εχθροί και φίλοι του.
Ταυτόχρονα όμως, αυτή η τακτική επιλογή του εξαναγκάζει τους πάντες να παίρνουν θέση πολώνοντας έτσι παραπέρα μια ήδη έντονα πολωμένη κοινωνία ενώ παράλληλα υποχρεώνει το μεγάλο ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα (που είχε προλάβει να δημιουργηθεί κυρίως γύρω από την υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς) να αμυνθεί ξεκαθαρίζοντας έτσι τις ιδέες και τις προοπτικές του -κυρίως- μέσα στη δράση…(2)
Η τέταρτη συνέπεια είναι ότι ο “ερασιτεχνισμός” και η “χαοτική οργάνωση” του επιτελείου του που του καταμαρτυρούν οι πάντες, χαρακτηρίζουν -περίπου αναπόφευκτα- σχεδόν όλες τις κινήσεις του.Πρόκειται για την άλλη όψη της εντελώς ενσυνείδητης και προαποφασισμένης επιλογής του να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο δημιουργώντας σε χρόνο ρεκόρ το μέγιστο αριθμό τετελεσμένων γεγονότων. Με δεδομένο όμως το γεγονός ότι ο Τραμπ στερείται προς το παρόν όχι μόνο οργανωμένης μαζικής βάσης με δοκιμασμένο και έμπειρο στελεχικό δυναμικό αλλά και σημαντικής υποστήριξης μέσα στο “βαθύ” αμερικανικό κράτος, αυτή η “βιασύνη” μεταφράζεται ήδη σε ποικίλες καθημερινές χονδροειδείς “γκάφες” και λοιπές “αδεξιότητες” με αποτέλεσμα να πληρώνεται ήδη ακριβά και να θέτει σε κίνδυνο το όλο εγχείρημά του.
Κύρια συνέπεια όλων αυτών είναι ότι η κρίση που συγκλονίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχει ήδη ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο τουλάχιστον από την εποχή του εμφυλίου πολέμου των ΗΠΑ πριν από 150 χρόνια!
Ενδεικτικό μάλιστα της ιδιαίτερα πρωτόγνωρης αλλά και επικίνδυνης κατάστασης που έχει διαμορφωθεί είναι το γεγονός ότι αυτή η κρίση διαθέτει πτυχές που θα έμοιαζαν με σενάρια ακραίας επιστημονικής φαντασίας μόλις πριν από 4-5 βδομάδες!
Πέρα από όλα τα άλλα, και μόνο το ότι ο νέος πρόεδρος της χώρας έχει εμπλακεί σε ένα λυσσαλέο πόλεμο (μέχρι τελικής πτώσης;) με τις μυστικές και άλλες υπηρεσίες της ίδιας χώρας, όταν μάλιστα αυτή η χώρα τυχαίνει να είναι η παγκόσμια υπερδύναμη, θα ήταν αρκετό για να μας οδηγήσει να πιστεύουμε ότι όχι μόνο έχουμε να κάνουμε με μια κρίση ιστορικών και παγκόσμιων διαστάσεων, αλλά και ότι αυτή η κρίση μοιάζει ανεξέλεγκτη και για αυτό πρωτοφανώς επικίνδυνη…
Με δεδομένο λοιπόν ότι διαπιστώσεις σαν τις παραπάνω δεν προκαλούν πια έκπληξη και αρχίζουν να γίνονται περίπου κοινότυπες, θα περίμενε κανείς από την ευρωπαϊκή αριστερά να κάνει το ευνόητο: Όχι απλώς να λαβαίνει υπόψη της τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ αλλά μάλλον... να αρχίζει και να τελειώνει τους σχεδιασμούς της με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες! Όμως, αρκεί μια απλή ματιά στις ποικίλες πρόσφατες δραστηριότητες της ευρωπαϊκής αριστεράς (συνέδρια, ζυμώσεις, επεξεργασίες, κινητοποιήσεις, συζητήσεις,…) για να βγει το συμπέρασμα ότι αυτή περί άλλα τυρβάζει.
Ούτε η παραμικρή αναφορά στη βαθύτερη κρίση που συγκλονίζει συθέμελα την παγκόσμια υπερδύναμη, και προφανώς καμιά εκτίμηση της νέας κατάστασης που έχει διαμορφωθεί και συνεπώς των προτεραιοτήτων και των δύσκολων άμεσων καθηκόντων που αυτή επιβάλλει σε μια αριστερά που δεν φυγομαχεί. Και αντί για όλα αυτά... business as usual! Λες και τίποτα δεν συμβαίνει στην αντιπέρα ακτή του Ατλαντικού που να επηρεάζει -ήδη- καίρια τις ζωές μας. Λες και δεν υπάρχει ήδη μέσα στις ΗΠΑ το τεράστιο κίνημα που καλείται, προς το συμφέρον όλων μας, να βγάλει το φίδι από την τρύπα και -για έστω για αυτό- του είμαστε προκαταβολικά υπόχρεοι και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το στηρίξουμε έμπρακτα! Τίποτα, μηδέν και μόνο αδιαφορία, μοιρολατρία και μια σκανδαλώδης παθητικότητα που θυμίζει εκείνη που επέδειξε η αριστερά του μεσοπολέμου απέναντι στον επελαύνοντα φασισμό και ναζισμό…
Ωστόσο, οι μέρες και οι ώρες είναι όσο ποτέ άλλοτε κρίσιμες και απαιτούν μια αριστερά που νοεί και ενεργεί στους αντίποδες της καθημερινής ρουτίνας και του θανατερού business as usual. Επειδή τώρα δεν πρόκειται μόνο για κάποιες δίκαιες διεκδικήσεις, όσο σημαντικές κι αν είναι αυτές, αλλά για την ίδια τη ζωή και ό,τι έχει απομείνει από τον πολιτισμό μας. Επειδή δεν διακυβεύεται μόνο το παρόν και το μέλλον μιας γενιάς, αλλά η ύπαρξη του ίδιου του πλανήτη και των κατοίκων του!...
Σημειώσεις
2. Για μια συνεχή και εξονυχιστική πληροφόρηση από πρώτο χέρι για τα τεκταινόμενα στην κορυφή αλλά και στη βάση της κοινωνίας των ΗΠΑ, συνιστούμε το Facebook της Πρωτοβουλίας « Έλληνες για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς»: www.facebook.com/GreeksForBerniesMassMovement/.
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου