«Ένα τοπίο βγαλμένο από παραμύθι με νεράιδες, σου προκαλεί δέος με την ομορφιά του και εκείνη η Αγγέλισσα…» , έτσι θυμάται η Σεληνιώ, τη γιαγιά Καλλιστώ να περιγράφει μαγικά αυτό το μέρος.
Λένε, πως εδώ στον ακατοίκητο γκρεμό, έρχεται τις νύχτες μια παράξενη Αγγέλισσα, με μιαν άσπρη και μια μαύρη παμπάλαια φτερούγα. Στη μαύρη, έχει δεμένες σε κλωστές τις έγνοιες των ανθρώπων, τις απαρνημένες.
Της αρέσει ν’ απλώνει τον κόκκινο χιτώνα της στην κόψη του χαρακιού και να πετά ακριβώς πάνω από εκεί που πέφτει το νερό. Εκεί, δίχως φόβο, ανοίγει τα τεφτέρια της και διαβάζει, και έχει λένε την εξουσία να διορθώσει τα Μοιρόγραφτα του τόπου και του ανθρώπου…
«Λένε ακόμη, ότι αν φοβάσαι πως κάτι είναι γραμμένο με κάρβουνο στο χέρι σου, πριν σε σημαδέψει, κάνε τον κόπο να πεζοπορήσεις στη στράτα της και έλα να ζητήσεις να σου το σβήσει» , θεωρείς σωστό να ενημερώσεις τις καλές σου φίλες, Ευγενία και Σεληνιώ (μάνα και κόρη), ξενιτεμένες Λασιθιώτισσες στην καταγωγή.