Φοροδιαφεύγει ο λαός;

Τι σημαίνει φοροδιαφυγή; Ποιοι φοροδιαφεύγουν; Αποτελούν οι φόροι και τα χαράτσια, η ισοπεδωτική έμμεση φορολογία πολιτική αναδιανεμητικού χαρακτήρα όπως παρουσιάζεται; Ποιοι πληρώνουν φόρους και που πάνε αυτά τα λεφτά;

Η έμμεση φορολογία (φόροι στα είδη κατανάλωσης – ΦΠΑ) ποιους επιβαρύνουν;Ποιοι σηκώνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος; Το 80-90% της κοινωνίας που εκ των πραγμάτων καταναλώνει ποσοτικά περισσότερα.

Έχουν οι έμμεσοι φόροι αναδιανεμητικό χαρακτήρα; Εισπράττονται για να καλύπτουν κοινωνικές παροχές και δαπάνες, όταν οι πολιτικές που εφαρμόζονται τις περικόπτουν ή τις καταργούν, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια;Πώς αναδιανέμει τις εισπράξεις των φόρων το σημερινό αστικό κράτος;

Ένα απλό και κατανοητό παράδειγμα; Το δημόσιο εθνικό οδικό δίκτυο: Με χρήμα των φορολογούμενων, που θεωρείται δημόσιο χρήμα χρηματοδοτήθηκαν τα έργα οδοποιίας. Οι εργολάβοι ανέλαβαν την εκμετάλλευση τους και εισπράττουν τα διόδια!

Η κοινωνία φορολογείται για παροχές και υποχρεώνεται να πληρώνει πάλι για τις ίδιες τις παροχές της «αναδιανομής» που επικαλείται η πολιτική εξουσία. Το μοντέλο αυτό σχεδιάζουν και υλοποιούν σταδιακά για τις παροχές στην υγεία και την παιδεία. Με την ίδια στρατηγική μετατρέπουν σε εμπόρευμα το κοινωνικό αγαθό της ενέργειας και του νερού. Στην ίδια κατεύθυνση υλοποιούνται οι πολιτικές για το ασφαλιστικό σύστημα και τις συντάξεις.

Άκου εργάτη της El Dorado Gold!

Ο δικός μου θάνατος δεν έχει όνομα. Δε θα φτιάξουν για μένα εκπομπές και ντοκιμαντέρ με τις τελευταίες μου λέξεις πριν πεθάνω, δε θα γίνει μνημείο το σημείο που σκοτώθηκα, όπου συγκινημένοι άνθρωποι θα έρχονται να μου αφήνουν κεριά και μηνύματα, δε θα ρωτήσουν τους φίλους και τους συγγενείς μου τι είπα και τι σκέφτηκα εκείνη την τελευταία μέρα. Κάθε μου μέρα και ώρα είναι ίδια. Οι σκλάβοι δεν πρέπει να έχουν σκέψεις και επιθυμίες. Βαθιά μέσα στη γη, όχι για να φτιάξω βραχογραφίες, αλλά για να φέρω μέσα από τα σπλάχνα της τα χρυσά κοσμήματα και τα ελάσματα, που επικυρώνουν την αξία των πραγμάτων και των στιγμών. Για να φτιαχτούν οι χρυσοί κρίκοι, που βάζουν κάποιοι στα χέρια τους, για να εγγυηθούν αιώνια αγάπη, οι χρυσοί σταυροί που εγγυώνται την ακλόνητη πίστη στο θεό, οι χρυσές πλάκες, που φυλάνε οι τράπεζες και τα χρηματοκιβώτια, για να ανεβάσουν και να κατεβάσουν κυβερνήσεις και πρόσωπα από τον θρόνο τους. Όλα αυτά που τα φυλάνε τέλος πάντων κάποιοι καλύτερα και από την καρδιά τους.

Είμαι ένας εργάτης δολοφονημένος στο μεταλλείο χρυσού του Σουδάν. Παράνομο λέει ήταν το μεταλλείο που εργαζόμουν… λες και ο νόμος είναι ποτέ ικανός να ξεπλένει τους θανάτους και τον βιασμό της φύσης. Το όνομά μου –και να στο έλεγα– θα το ξεχνούσες την επόμενη στιγμή, αν μπορούσες κιόλας να το προφέρεις. Δε θα το βάλουν ούτως ή άλλως και σε καμιά πλάκα μαζί με τα ονόματα των άλλων νεκρών. Τα δικά μας ονόματα είναι γραμμένα με «ψιλά γράμματα». Άλλωστε, δεν έχει και καμία σημασία τελικά αν θα γραφτεί κάπου. Ίσως να νομίζεις ότι με σένα είναι διαφορετικά, εσύ έχεις καλύτερες συνθήκες σκλαβιάς και ίσως να έχεις και δίκιο από τη μεριά σου. Μπορεί να είσαι και από αυτούς που πιστεύουν ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή ότι μόνο το δικό σου μέρος αξίζει να μείνει ανέπαφο από την καταστροφή. Μπορεί. Μα εγώ λέω ότι η σκλαβιά είναι σκλαβιά. Δεν έχει καλύτερους και χειρότερους όρους. Ο πολιτισμός ο ίδιος, αυτό το αχόρταγο κτήνος που θέλει τις ίδιες μας τις ψυχές για να τραφεί, είναι ο απόλυτος τρόμος και όχι τα ζώα που κυνηγούσα, όσο ήμουν ελεύθερος. Μας καταπίνει ολόκληρους, μαζί με τις στιγμές μας. Και μη νομίζεις∙ οι στιγμές δε διαφέρουν, όπου κι αν είσαι. Όλοι κατά βάθος τα ίδια αναζητάμε, απλά διαφέρουμε στην απόσταση που μας χωρίζει από αυτά.