Το σχολικό κουδούνι δεν «χτυπά» για τα ειδικά σχολεία

Tο σχολικό κουδούνι χτύπησε εδώ και ένα μήνα, αλλά όχι για τα σχολεία ειδικής αγωγής. Αδυναμία μεταφοράς των μαθητών με ειδικές ανάγκες από και προς τα σχολεία και σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, οδηγούν στο κλείσιμο σχολικών μονάδων και στην ελλιπή μόρφωση των παιδιών.....

Τα παραπάνω καταγγέλλουν οι γονείς των μαθητών, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, σύστησαν το Δίκτυο Ειδικών Σχολείων Αττικής, μια εθελοντική οργάνωση για την καταγραφή και προώθηση των προβλημάτων των σχολείων.
Όπως αποκαλύπτουν οι γονείς, το 30% των σχολείων ειδικής αγωγής στην Αττική δεν μπορούν να μεταφέρουν τους μαθητές με ειδικές ανάγκες από και προς τα σχολεία, ενώ λόγω της κατάστασης αυτής το 80% των μαθητών δεν πηγαίνουν καθόλου ή πηγαίνουν περιστασιακά στο σχολείο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το 2ο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Πειραιά, που δεν έχει λειτουργήσει ακόμα κατά τη φετινή σχολική χρονιά.

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Ο ηγεμόνας ήρθε λοιπόν, και απήλθε. Δεν είδε σχεδόν τίποτε ιδίοις όμμασι, εντός της προστατευμένης από ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό περίμετρου στην οποία κινήθηκε τις λιγοστές ώρες της παραμονής του, ίσως μόνο τη φευγαλέα εικόνα ενός μπουκαλιού που εκτόξευσαν οι εργαζόμενοι του Ερρίκος Ντινάν. Ούτε είπε και τίποτε το συγκεκριμένο. Η παρουσία του όμως βαρυσήμαντη και το μήνυμα σαφές. Το ευρωπαϊκό κέντρο στηρίζει πολιτικά με όλο του το βάρος την σκιώδη μνημονιακή κυβέρνηση υπό έναν απαράβατο όρο: να εκτελεί υπάκουα κα μέχρι τέλους τις εντολές της τρόϊκας. Ταυτόχρονα όμως το γεγονός μιας τέτοιας επίσκεψης, η αναγκαιότητά της για αυτούς που τη σχεδίασαν και την υλοποίησαν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το επικοινωνιακό κόστος των εικόνων που θα αναμετέδιδαν τα διεθνή ΜΜΕ εκείνη την ημέρα, υποδηλώνει και κάτι περισσότερο: την συνειδητοποίηση ότι η ελληνική κατάσταση είναι κρίσιμη, δυνάμει εκρηκτική. Αρα πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια να παραμείνει υπό έλεγχο.

Οι νέες επικίνδυνες τάξεις

Μια απειλή πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, όπως φαίνεται από πρόσφατα δημοσιεύματα και δηλώσεις πολιτικών, ύστερα από τα γνωστά γεγονότα με τους εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Είναι η απειλή της ανομίας, της κατάλυσης του κράτους και της δημοκρατίας. Δεν είναι η απειλή της πείνας, του παγερού χωρίς πετρέλαιο χειμώνα, της ανεργίας, της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών.


της Μαριάννας Τζιαντζή

Την απειλή αυτή δεν την αντιπροσωπεύουν οι πεινασμένοι, που ίσως αρχίσουν να εισβάλλουν σε φούρνους και σούπερ μάρκετ. Την αντιπροσωπεύουν –πάντα σύμφωνα με την καθεστωτική εκδοχή– κάποιες συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες που (έμμεσα ή ανοιχτά) προτρέπουν σε στάση. Γιατί το κάνουν; Προφανώς γιατί είναι άμυαλοι, ζημιάρηδες, γεννημένοι για την καταστροφή, όπως η μοιραία γυναίκα του παλιού λαϊκού τραγουδιού. Η διαχωριστική γραμμή δεν χαράζεται πια ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς, ούτε ανάμεσα σε εκσυγχρονιστές και βολεμένους, σε φίλους του ευρώ ή της δραχμής, ούτε βεβαίως ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες, αλλά ανάμεσα στους νομοταγείς και τους άνομους.

Η Δηµοκρατία της Βαϊµάρης

Ξενοφών Μπρουντζάκης

Την ήττα της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε μια πρωτοφανής οικονομική κρίση υπό τον ασφυκτικό και ταπεινωτικό έλεγχο της διεθνούς κοινότητας. Υπό το πρίσμα των ασφυκτικών διεθνών πιέσεων που υφίσταται η χώρα μας σήμερα, η επίκληση της Βαϊμάρης έχει τη βάση ενός ιστορικού προηγούμενου που θα μπορούσε, τηρουμένων των αναλογιών, να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την παρούσα κατάστασή μας αλλά και να προλάβουμε ενδεχομένως τα χειροτέρα. Πρέπει να γίνει ακλόνητη πεποίθηση ακόμα και στον τελευταίο πολίτη ότι, μπορεί να γίνονται ανεκτές οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά οι περικοπές στη Δημοκρατία δεν πρέπει να γίνουν ανεκτές για κανέναν λόγο και από κανέναν. Η Γερμανία του Μεσοπολέμου υπήρξε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων και συγκεκριμένα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, όπως επίσης και του Κόμματος του Κέντρου και των Φιλελευθέρων. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον άκρατο λαϊκισμό και την ακραία δράση πολιτικών σχηματισμών, όπως των ναζί, των συντηρητικών και των κομμουνιστών. Η πρώτη Γερμανική Δημοκρατία έλαβε το όνομά της από την ομώνυμη πόλη (Weimar), επειδή εκεί συνήλθε η Γερμανική Εθνοσυνέλευση για να δημιουργήσει ένα νέο σύνταγμα μετά την κατάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

«Ούτε να το διανοηθούν» - Δήλωση βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ από τις νησιωτικές περιοχές για τη θρασύτατη πρόταση εκκένωσης μικρών νησιών

Mε αφορμή τις πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας με θέμα τη θρασύτατη πρόταση της τρόικας προς την ελληνική κυβέρνηση, από την οποία ζήτησαν να εκκενωθούν τα ελληνικά νησιά που έχουν έως 150 κατοίκους, με το επιχείρημα ότι επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, οι νησιώτες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ δηλώνουν τα εξής:
«Το θράσος των δανειστών, που πλέον συμπεριφέρονται ανοικτά ως κατακτητές, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ο σύγχρονος ξεριζωμός που προτείνεται με την ψυχρή λογική των αριθμών, δείχνει για ακόμα μια φορά ξεκάθαρα το επίπεδο των διαπραγματεύσεων που διεξάγεται μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών και την ενδοτικότητα της ελληνικής πλευράς, που ενθαρρύνει προτάσεις όπως η σημερινή. Οι νησιώτες βουλευτές σύσσωμοι δηλώνουν: «Εάν οι δανειστές της χώρας έχουν βρει στην τρικομματική κυβέρνηση της παρακμής πρόθυμους ακροατές των κυνικών απαιτήσεών τους και υπάκουους διεκπεραιωτές τους, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να πειθαναγκάσουν και τον ελληνικό λαό. Τα ελληνικά νησιά δεν είναι απλοί αριθμοί και σύνολα κατοίκων.

Ποιον και γιατί περιμένουμε;

Παναγιώτης Μαυροειδής

Οι εργατικές διαδηλώσεις στις 26 Σεπτέμβρη είχαν γλυκόπικρη γεύση.

Από τη μια, με τη μαζικότητα τους, εξέπεμψαν ανάσα και ελπίδα.
Από την άλλη, ενέτειναν το ερώτημα:
Τι κάνουμε λοιπόν;
Ποιον και γιατί περιμένουμε;
Από πρώτη άποψη φαίνεται παράξενο: Το δίχρονο 2010-2011 ο λαός ξεσηκώθηκε, διαδήλωσε, συγκρούστηκε, μάτωσε, θέριεψε, έδειξε τη δύναμη του. Οι εκλογικές αναμετρήσεις με την καθίζηση του μνημονιακού μπλοκ και την εκλογική ενίσχυση κυρίως των αριστερών δυνάμεων (πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ), που μιλούσαν για ακύρωση των μνημονίων, νομιμοποίησαν πολιτικά το στόχο της ανατροπής της επίθεσης. Και όμως η δυναμική της ανατροπής ανακόπηκε αντί να κλιμακωθεί και να βαθύνει. Αυτά, για να θυμηθούμε, ότι η πολιτική πάλη δεν είναι αριθμητική, αλλά έχει τη δική της δυναμική.

Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΤΟ 1953

Tου ΕΡΙΚ ΤΟΥΣΕΝ*

Από το 2010, στις ισχυρότερες χώρες της ζώνης του ευρώ, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες, με την υποστήριξη και των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, εκθειάζουν μεπρωτοσέλιδα των εφημερίδων (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία)την δήθεν γενναιοδωρία τους προς τον ελληνικό λαόκαι τις άλλες ευάλωτες χώρες στη ζώνη του ευρώ.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αποκαλούν «σχέδιο διάσωσης» μια σειρά μέτρων που βουλιάζουν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες των χωρών που τα δέχονται και τις οδηγούν σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική οπισθοδρόμηση, επιστρέφοντας 65 χρόνια πριν.
Το σχέδιο μείωσης του χρέους της Ελλάδος που υιοθετήθηκε το Μάρτιο 2012 και που προβλέπει τη μείωση των οφειλών της Ελλάδας στις ιδιωτικές τράπεζες κατά 50%, ήταν μια απάτη (1) αφού αυτές οι απαιτήσεις είχαν ήδη χάσει το 65 με 75% της αξίας τους στη δευτερογενή αγορά. Η μείωση των χρεών των ιδιωτικών τραπεζών αντισταθμίστηκε με την αύξηση του δημόσιου χρέους στα χέρια της Τρόικας και οδηγεί σε νέα μέτρα πρωτοφανούς βαρβαρότητας και αδικίας.Αυτή η συμφωνία μείωσης του χρέους, που στόχο έχει να αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό σε μόνιμη λιτότητα, αποτελεί προσβολή και απειλή για όλους τους λαούς της Ευρώπης και αλλού.

Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων Κλωστοϋφαντουργών: Ζητούν μείωση εργοδοτικών εισφορών κατά 50%!

Θέλουν μεγαλύτερη ευελιξία στις βάρδιες και τρίβουν τα χέρια τους για τη μείωση των αποζημιώσεων

Ωράριο - λάστιχο για τους βιομηχανικούς εργάτες (περισσότερο απ' όσο έχουν επιβάλει οι βιομήχανοι μέχρι τώρα), μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, προνομιακή αντιμετώπιση των εισαγωγών για την κλωστοϋφαντουργία, είναι μερικές από τις προκλητικές αξιώσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων Κλωστοϋφαντουργών που περιλαμβάνονται σε υπόμνημα που κατέθεσαν στη διάρκεια χτεσινής τους συνάντησης με τον υφυπουργό Ανάπτυξης Θ. Σκορδά. Ειδικότερα, οι βιομήχανοι της κλωστοϋφαντουργίας, απαιτούν μεγαλύτερη ευελιξία στις βάρδιες, με πρόσχημα ότι «το εργασιακό κόστος για τον κλάδο είναι καθοριστικό στοιχείο» και ότι η κλωστοϋφαντουργία λειτουργεί σε 3 ή 5 βάρδιες, με στόχο να μειώσουν ακόμα περισσότερο το ήδη εξευτελιστικό εργασιακό κόστος.

ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ !...

Για τον ευρωπαϊκό κίτρινο Τύπο, η επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα ήταν μάλλον η αφορμή.
Η Coulisses de Bruxelles, για παράδειγμα, ανακάλυψε ξανά την ελληνική ιδιαιτερότητα, επισημαίνοντας ότι μόνο στην Ελλάδα έχουμε τόσο εμφατικά αντιγερμανική ανάκληση του ναζιστικού παρελθόντος: Ούτε στην Ιρλανδία, ούτε στην Πορτογαλία, ούτε στην Ισπανία είχαμε παρόμοιες εκδηλώσεις.
Φυσικά, η επισήμανση δεν είναι ιδιαίτερα εύστοχη: Οι συγκεκριμένες χώρες δεν είχαν ποτέ εμπειρία γερμανικής κατοχής, άρα είναι λογικό να έχουν διαφορετικά στερεότυπα για τη Γερμανία. Όσο για τον «κίτρινο Τύπο»της Γερμανίας, όπως το Focus και τη Bild, με τοποθετήσεις του τύπου «δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο», θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι το υπόβαθρο της συμβολικής αυτής σύγκρουσης είναι η μονότονη αντιμετώπιση των Ελλήνων από την γερμανική πολιτική ηγεσία ως τζίτζικες της Ευρώπης.