Σύνταξη με 25 χρόνια στο δημόσιο
Σανίδα σωτηρίας αποτελεί διάταξη του νέου ασφαλιστικού νόµου για την 25ετία µε την οποία σώζονται χιλιάδες δηµόσιοι υπάλληλοι από τη θηλιά των µεγάλων ανατροπών στο Ασφαλιστικό, από το 2011,σύμφωνα με ρεπορτάζ του Ηλία Π. Γεωργάκη από τα ΤΑ ΝΕΑ,που αναδημοσιεύει το www.nextdeal.gr.
Οριστικά – όπως διαπιστώνεται από το ΓενικόΛογιστήριοτου Κράτους, το υπουργείο Οικονοµικών αλλά και από το υπουργείο Εργασίας– το άρθρο 6του νέου νόµου ερµηνεύεται ως εξής:Οσοι δηµόσιοι υπάλληλοι ασφαλισµένοι από 1/1/1983 έως 31/12/1992 συµπληρώνουν 25 έτη ασφάλισης µέχρι τις 31/12/2010 θεµελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωµα και δεν επιβαρύνονταιµε πρόσθετα (έως 15)έτη ασφάλισης αλλά και δεν έχουν µείωση τηςσύνταξής τους µετον νέο τρόπο υπολογισµού. Αυτό πρακτικά σηµαίνει ότι οι εργαζόµενοι αυτοί µπορούν να συνταξιοδοτηθούν µε 35 έτη ασφάλισης και όριο ηλικίας τα 58 ή µε 37 έτη χωρίς όριο ηλικίας. Μάλιστα, στην 25ετία υπολογίζεται και η προϋπηρεσία σε άλλα εκτός ∆ηµοσίου Ταµεία.
Συνδικαλιστικοί κύκλοι τόνιζαν ότι το Γενικό Λογιστήριο θα πρέπει να επικυρώσει µε σχετική ερµηνευτική εγκύκλιο το θέµα της 25ετίας, δεδοµένου ότι πολλοί ενδιαφερόµενοι σπεύ δουν να ενηµερωθούν έναντι αµοιβήςδιάφορα γραφεία µε επιτήδειους.
Πάντως, προς ερµηνεία είναι η διάταξη (άρθρο 6) του ίδιου νόµου, η οποία δηµιουργεί νέα δεδοµένα συνταξιοδότησης για τους γονείς ανηλίκων – εφόσον και οι δύο εργάζονται στο ∆ηµόσιο – παρέχοντας τη δυνατότητα στον πατέρα ή στη µητέρα να κάνουν χρήση του δικαιώµατος µε 25 έτη υπηρεσίας από 1/1/2011 ή µε 20ετία από 1/1/2011 αν έχουν τρία ανήλικα παιδιά.
Οι πιο σηµαντικές αλλαγές
Oι σηµαντικότερεςαλλαγές που επέρχονται µε τον νόµο για τη µεταρρύθµιση του συνταξιοδοτικού συστήµατος του∆ηµοσίου είναι οι παρακάτω:
1-Εξισώνονται εντός τριών ετών (2011-2013) τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών - γυναικών στο ∆ηµόσιο. Παρέχεται η δυνατότητα αναγνώρισης πλασµατικού χρόνου ασφάλισης έως 5 έτη στιςµητέρες: για τα τρία πρώτα παιδιά, ένα έτος για το πρώτο παιδί και δύο για καθένα από τα επόµενα.
2-Eξοµοιώνονται ως προς τα έτη υπηρεσίας θεµελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώµατος (25 έτη) άνδρες και γυναίκεςπου έχουν προσληφθεί µέχρι 31-12-1982. H άµεσηαυτή εξίσωση δεν επιφέρει συνταξιοδοτικάαποτελέσµατα, δεδοµένου ότι οι γυναίκες της κατηγορίας αυτής έχουν ήδη θεµελιώσει δικαίωµα.
3Θεσπίζεται ενιαίο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης (55ο έτος) για τους άνδρες και τις γυναίκες που έχουν θεµελιώσει δικαίωµα µέχρι 31-12-97.
4Θεσπίζονται από 1-1-2011 τα ακόλουθα όρια ηλικίας για όσους θεµελιώνουνδικαίωµα σύνταξης από 1.1.1998 και µετά ή προσλήφθηκαν για πρώτη φορά στο ∆ηµόσιο από 1.1.1983 µέχρι 31.12.1992:
* Για όσους έχουν ανήλικο παιδί και συµπληρώνουν την 25ετία το 2011 το 52ο έτος της ηλικίας, για όσους συµπληρώνουν την25ετία το 2012 το όριο ηλικίας αυξάνεται στο 55ο και για όσους συµπληρώνουν την 25ετία από το 2013 και µετά το όριο αυξάνεται στο 65ο έτος.
* Tο 50ό για άνδρεςκαι γυναίκες που έχουν ανίκανα παιδιά ή ανίκανο σύζυγο.
* Tο 61ο για όσους δεν ανήκουν στιςανωτέρω κατηγορίες και έχουν 15 χρόνια ασφάλισης θεµελιώνουν δικαίωµα σύνταξης το 2011, το οποίο αυξάνεται στο 63ο για όσους θεµελιώνουν δικαίωµα το 2012 και στο 65ο για όσους θεµελιώνουν δικαίωµα από το 2013 και µετά.
5-Eξοµοιώνεται το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών υπαλλήλων του ∆ηµοσίου που µπορούν να αποχωρήσουν πριν από τη συµπλήρωση του ισχύοντος ορίου ηλικίας και να λάβουν µειωµένη σύνταξη και ορίζεται στο 56ο έτος το 2011, στο 58ο το 2012 και στο 60ό το 2013.
6-Προβλέπεται ότι για άνδρες και γυναίκες που έχουν προσληφθεί από 1.1.1983και µετά ο προβλεπόµενος σήµερα χρόνοςυπηρεσίας των 35 ετών που απαιτείται προκειµένου να αποχωρήσουν µε τησυµπλήρωση του 58ου, καθώς και ο προβλεπόµενος χρόνος των 37 ετών που απαιτείται ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας αυξάνεται σταδιακά µέχρι το 2015 στα 40 έτη, το δε όριο των 58ετών παραµένει για το 2011 στο 58ο. Tο 2012 αυξάνεται στο 59ο κ.ο.κ. Tα νέα όρια ηλικίας ισχύουν και γι’ αυτούς που συµπληρώνουν τα 37 έτη από το 2011 και µετά.
ΟΙ ∆ΗΜΟΣΙΟΙυπάλληλοι που συµπληρώνουν 25 έτη µέχρι τις 31/12/2010 δεν θα έχουν µείωση της σύνταξής τους µε τον νέο τρόπο υπολογισµού
Το πριµ για µητέρες ανηλίκων
ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ τη σύνταξή τους έχουν τη δυνατότητα όσες γυναίκες, ασφαλισµένες στο ΙΚΑ, συνταξιοδοτήθηκαν µέσα στο 2010 µε µειωµένο ποσό ενώ είχαν από τις 15 Ιουλίου (ηµεροµηνία δηµοσίευσης του νέου ασφαλιστικού νόµου) τη δυνατότητα να λάβουν πλήρη σύνταξη µε το καθεστώς των µητέρων µε ανήλικα, δηλαδή είχαν κατά το παρελθόν τουλάχιστον 5.500
ένσηµα και ανήλικο παιδί.
Τη δυνατότητα ακύρωσης των συνταξιοδοτικών αποφάσεων και της έκδοσης νέων, ύστερα από αίτηση των ενδιαφεροµένων, προβλέπει εγκύκλιος του ΙΚΑ. Επίσης στην ίδια εγκύκλιο τονίζεται: ∆εδοµένου ότι το ισχύον µέχρι 31/12/2010 όριο ηλικίας συνταξιοδότησης των µητέρων ανηλίκων είναι το 50ό για µειωµένη σύνταξη και το 55ο για πλήρη σύνταξη, όλες οι ασφαλισµένες στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ µητέρες, οι οποίες σε κάποια χρονική στιγµή συµπλήρωσαν σωρευτικά τις 5.500 ηµέρες ασφάλισης και είχαν ανήλικο παιδί, συνταξιοδοτούνται οποτεδήποτε µε τα ανωτέρω όρια ηλικίας.
«Ενώ θα μπορούσα να τα έχω όλα για να μην έχω τίποτα, αποφάσισα να μην έχω τίποτα για να τα έχω όλα» Subcomandante Marcos
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΡΙΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΙΡΥΝΘΑΣ
Άφησαν τη σιγουριά της φυλακής (Φαγητό, ύπνο, κ.λ.π.) να βγουν στη βιοπάλη!!!!!
Έντονη είναι η κινητοποίηση της αστυνομίας για τον εντοπισμό τριών κρατουμένων των αγροτικών φυλακών Τίρυνθας, οι οποίοι απέδρασαν τα μεσάνυχτα της Τρίτης. Οι τρεις αλλοδαποί, αλβανικής καταγωγής, κρατούνταν στο ανοικτό τμήμα της φυλακής, για εργασία με μικρές ποινές φυλάκισης. Οι αλλοδαποί άνοιξαν τρύπα στην οροφή του κελιού, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, πέρασαν στην στέγη του κτιρίου και κατόρθωσαν να διαφύγουν...
Εκεί τους εντόπισε ο φύλακας και σήμανε συναγερμός, με αποτέλεσμα να αποτραπεί η απόδραση κι άλλων κρατουμένων, καθώς στο ίδιο κελί κρατούνταν πάνω από 20 άτομα. Ο ένας δραπέτης ήταν στην φυλακή πέντε μήνες, ο δεύτερος δυόμισι μήνες και ο τρίτος δώδεκα ημέρες. Μάλιστα, ο ένας ήταν κρατούμενος και στο παρελθόν, ενώ ο άλλος είχε υποβάλει αίτημα αποφυλάκισης. Όμως και οι τρεις, σύμφωνα με τις πληροφορίες, επρόκειτο να απελαθούν. Έχουν εκδοθεί αναζητήσεις και βρίσκεται σε εξέλιξη κινητοποίηση των αστυνομικών και των δικαστικών αρχών, χωρίς τον εντοπισμό τους, μέχρι αυτή τη στιγμή. Να σημειωθεί επίσης, ότι έχει διαταχθεί και βρίσκεται σε
Τίποτε δε μένει κρυφό!!!!
Οι γερανοί του Ίβυκου - «`Ιδε αι Ιβύκου έκδικοι.»
Ο Ίβυκος, ο ποιητής από το Ρήγιο της Κάτω Ιταλίας (530 π.Χ.), ήταν στο τέλος του ταξιδιού του. Ερχόταν από την Σάμο και επισκεπτόταν τώρα την Κόρινθο, όπου θα λάμβανε μέρος σε μουσικό διαγωνισμό. Από μακριά οι πύργοι της Ακροκορίνθου διακρίνονταν, καθώς έμπαινε στο ιερό δάσος του Ποσειδώνος. Ήταν πολύ ευτυχής αυτές τις στιγμές και όταν είδε ένα σμήνος γερανών να πετούν πάνω από το δάσος, για το ταξίδι τους προς στο νότο, είπε: "Καλή τύχη φίλοι. Βλέπω την παρουσία σας ως καλό οιωνό, είμαστε και οι δύο συνταξιδιώτες που αναζητάμε φιλοξενία". Βρισκόταν τώρα στην καρδιά του δάσους και περπατούσε σε ένα στενό μονοπάτι, όταν δύο άνδρες, ληστές κατά τα φαινόμενα, εμφανίστηκαν μπροστά του. Ο Ίβυκος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να φωνάξει για βοήθεια, αλλά ματαίως. Καθώς έπεφτε αιμόφυρτος στο χώμα θανάσιμα πληγωμένος, κατάφερε να πει: "μαρτυρήστε τον φόνο μου γερανοί". Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Όχι πολύ αργότερα, το παραμορφωμένο του σώμα βρέθηκε και αναγνωρίσθηκε από τον φίλο του, που θα τον φιλοξενούσε. Όταν το γεγονός έγινε γνωστό στον συγκεντρωμένο από όλη την Ελλάδα κόσμο, προξένησε μεγάλη θλίψη. Ήταν μεγάλη βλασφημία στους Θεούς και στην φιλοξενία. Αργότερα στο θέατρο οι αναστατωμένοι από το γεγονός θεατές άκουγαν με νεκρική σιγή και μεγάλο δέος, τα λόγια των Ερινυών. "Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει την ψυχή του καθαρή από έγκλημα ... αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ενοχλούμε ... αλλά αλίμονο σε εκείνον που κρυφά έχει διαπράξει εγκλήματα. Εμείς, οι τρομεροί εκδικητές της νύχτας, τον κατατρέχουμε ως το τέλος της δυστυχισμένης και άθλιας ζωής του". Ξαφνικά, μία αδύνατη φωνή γεμάτη φόβο, αλλά που ακούστηκε στην σιγή του θεάτρου, είπε: "Κοίτα, κοίτα σύντροφε.. οι γερανοί του Ίβυκου". Πραγματικά, ο ουρανός είχε γεμίσει από γερανούς που κατευθύνονταν προς το θέατρο. Δεν πήρε πολύ στους ακόμη θρηνούντες για τον Ίβυκο θεατές, να καταλάβουν την σημαντική έννοια που είχαν τα λόγια που ειπώθηκαν, και μπορούσες να ακούσεις ανάμεσα στις φωνές του πλήθους "παρατηρήστε την δύναμη των Ευμενίδων, ο Ίβυκος θα πάρει εκδίκηση". Αμέσως συνέλαβαν τον άνδρα που μίλησε και τον σύντροφο του. Ουδέποτε η δικαιοσύνη είχε αποδοθεί με καλύτερο τρόπο.
Ο Ίβυκος, ο ποιητής από το Ρήγιο της Κάτω Ιταλίας (530 π.Χ.), ήταν στο τέλος του ταξιδιού του. Ερχόταν από την Σάμο και επισκεπτόταν τώρα την Κόρινθο, όπου θα λάμβανε μέρος σε μουσικό διαγωνισμό. Από μακριά οι πύργοι της Ακροκορίνθου διακρίνονταν, καθώς έμπαινε στο ιερό δάσος του Ποσειδώνος. Ήταν πολύ ευτυχής αυτές τις στιγμές και όταν είδε ένα σμήνος γερανών να πετούν πάνω από το δάσος, για το ταξίδι τους προς στο νότο, είπε: "Καλή τύχη φίλοι. Βλέπω την παρουσία σας ως καλό οιωνό, είμαστε και οι δύο συνταξιδιώτες που αναζητάμε φιλοξενία". Βρισκόταν τώρα στην καρδιά του δάσους και περπατούσε σε ένα στενό μονοπάτι, όταν δύο άνδρες, ληστές κατά τα φαινόμενα, εμφανίστηκαν μπροστά του. Ο Ίβυκος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να φωνάξει για βοήθεια, αλλά ματαίως. Καθώς έπεφτε αιμόφυρτος στο χώμα θανάσιμα πληγωμένος, κατάφερε να πει: "μαρτυρήστε τον φόνο μου γερανοί". Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Όχι πολύ αργότερα, το παραμορφωμένο του σώμα βρέθηκε και αναγνωρίσθηκε από τον φίλο του, που θα τον φιλοξενούσε. Όταν το γεγονός έγινε γνωστό στον συγκεντρωμένο από όλη την Ελλάδα κόσμο, προξένησε μεγάλη θλίψη. Ήταν μεγάλη βλασφημία στους Θεούς και στην φιλοξενία. Αργότερα στο θέατρο οι αναστατωμένοι από το γεγονός θεατές άκουγαν με νεκρική σιγή και μεγάλο δέος, τα λόγια των Ερινυών. "Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει την ψυχή του καθαρή από έγκλημα ... αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ενοχλούμε ... αλλά αλίμονο σε εκείνον που κρυφά έχει διαπράξει εγκλήματα. Εμείς, οι τρομεροί εκδικητές της νύχτας, τον κατατρέχουμε ως το τέλος της δυστυχισμένης και άθλιας ζωής του". Ξαφνικά, μία αδύνατη φωνή γεμάτη φόβο, αλλά που ακούστηκε στην σιγή του θεάτρου, είπε: "Κοίτα, κοίτα σύντροφε.. οι γερανοί του Ίβυκου". Πραγματικά, ο ουρανός είχε γεμίσει από γερανούς που κατευθύνονταν προς το θέατρο. Δεν πήρε πολύ στους ακόμη θρηνούντες για τον Ίβυκο θεατές, να καταλάβουν την σημαντική έννοια που είχαν τα λόγια που ειπώθηκαν, και μπορούσες να ακούσεις ανάμεσα στις φωνές του πλήθους "παρατηρήστε την δύναμη των Ευμενίδων, ο Ίβυκος θα πάρει εκδίκηση". Αμέσως συνέλαβαν τον άνδρα που μίλησε και τον σύντροφο του. Ουδέποτε η δικαιοσύνη είχε αποδοθεί με καλύτερο τρόπο.
12 Νοέμβρη 1989 πέθανε η Πασιονάρια.
12 Νοέμβρη 1989 πέθανε η Ντολόρες Ιμπαρούρι, γνωστότερη ως Πασιονάρια. Θρυλική μορφή του ισπανικού εμφύλιου πολέμου και του κομουνιστικού κινήματος. [γεν. 9/12/1895]
Αφοσιωμένη πολέμια του φασισμού, βασικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών. Για να καταλάβει όμως κανείς την αληθινή αξία της γυναίκας που έμεινε στην ιστορία ως «Λα Πασιονάρια» («La Pasionaria», από το «λουλούδι του Πάθους», ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε για να υπογράφει τα άρθρα της στην εφημερίδα των ανθρακωρύχων «El Mineero Vizcaino» και στην αριστερή εφημερίδα «Mundo Obero») πρέπει να εξετάσει τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της εποχής στην οποία μεγάλωσε.
Γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1895 στην Γκαγιάρτα της Ισπανίας και ήταν το έκτο από τα συνολικά 11 παιδιά μιας φτωχής οικογένειας ανθρακωρύχων. «Στην εποχή μου οι γυναίκες ήταν οικιακοί σκλάβοι χωρίς δικαιώματα. Και η λέξη "γάμος" σήμαινε για εμάς: ράψιμο, εγκυμοσύνες και κλάματα. Κλάματα, πολλά κλάματα για την κακή μας μοίρα, για την παντελή έλλειψη δύναμης, για τα αθώα παιδιά μας στα οποία έπρεπε να προσφέρουμε φροντίδες βουτηγμένες στα δάκρυα. Κλάματα για τη γεμάτη πόνο ζωή μας, μια ζωή χωρίς προοπτικές, γεμάτη αδιέξοδα. Πικρά δάκρυα με μια κατάρα μόνιμα στην καρδιά και μια βλασφημία στα χείλη». (Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της, την οποία συνέγραψε το 1963.)
Αυτό ήταν το κοινωνικό πλαίσιο στις αρχές του αιώνα στην Ισπανία. Και πράγματι, παρ' ότι εξαίρετη μαθήτρια, η οικογένεια της Ντολόρες δεν είχε τα χρήματα για να τη στείλει να σπουδάσει δασκάλα, όπως εκείνη ήθελε. Εγινε μοδίστρα, το 1931 παντρεύτηκε και αυτή έναν ανθρακωρύχο, έκανε έξι παιδιά, όμως μόνο τα δύο από αυτά επέζησαν από τις κακουχίες. «Είναι δικό μου λάθος. Διότι δεν τους προσέφερα τις σωστές ιατρικές φροντίδες και τις γαλουχίες όταν έπρεπε» έγραψε αργότερα. Και οι συνθήκες διαβίωσης εκείνης και των παιδιών της έγιναν ακόμη χειρότερες όταν ο άνδρας της, ως ενεργό μέλος του Εργατικού Συνδικάτου, φυλακίστηκε επειδή ηγήθηκε μιας απεργίας. Η Ιμπαρούρι μελέτησε και εμπνεύστηκε από τον Μαρξ και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος (PCE). Και ήταν τότε που άρχισε να δημοσιεύει τα πύρινα άρθρα της στις εφημερίδες του κύκλου της, ήταν τότε που γεννήθηκε η «Πασιονάρια».
Το 1920 εξελέγη στην Περιφερειακή Επιτροπή του Βασκικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Σύντομα εξελίχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα του χώρου της και το 1930 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Την επόμενη χρονιά έγινε αυτή εκδότρια της «Mundo Obrero», θέση την οποία χρησιμοποίησε για να προβάλει ιδέες που θα βελτίωναν την κοινωνική θέση της γυναίκας. Φυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1931 και τελικά, ύστερα από αρκετές ταλαιπωρίες, απελευθερώθηκε τον Ιανουάριο του 1933. Συνέχισε με πάθος τους αγώνες της κατά του επερχόμενου φασισμού, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ενωση και ανέβηκε πολύ στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού Κινήματος. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι και στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ τής έφερναν εφιάλτες. Ελεγε: «Μην κλείνετε τα μάτια σας στην άνοδο αυτών των στοιχείων. Αν σε μια χώρα της Ευρώπης οι φασίστες καταφέρουν να αποκτήσουν εξουσία, τότε η μπόρα θα μας πάρει όλους». Βοήθησε στην ίδρυση της Παγκόσμιας Επιτροπής Γυναικών κατά του Πολέμου και του Φασισμού. Το 1936 εξελέγη στα Cortes, τη Βουλή της Ισπανίας. Αγωνίστηκε για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας, των εργατικών δικαιωμάτων, για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας, κατάφερε ακόμη και να διαπραγματευτεί με επιτυχία την αποφυλάκιση αρκετών πολιτικών κρατουμένων.
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου η ευρέως γνωστή ως «Πασιονάρια» πλέον ήταν υπεύθυνη επικοινωνίας των δημοκρατικών. Στις 18 Ιουλίου του 1936 ολοκληρώνοντας μια ραδιοφωνική ομιλία της διακήρυξε: «Νο pasaran!» (οι φασίστες «δεν θα περάσουν!»). Η φράση αυτή έγινε το σύνθημα όλων των δημοκρατικών, των επαναστατημένων του κάθε ιδεολογικού αγώνα, μέχρι και του μεξικανού επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα. Στην ανθολογία της παγκόσμιας Ιστορίας έχουν μείνει ακόμη δύο διακηρύξεις της. Η περίφημη «είναι καλύτερο να είμαστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών». Και το θρυλικό: «Οι Ισπανοί να πεθάνουν όρθιοι, παρά να ζήσουν γονατιστοί». Ηταν μια φράση την οποία χρησιμοποίησε σε μια ομιλία της κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για την ενίσχυση των δημοκρατικών, μια αποστολή ζωής που είχε φέρει την «Πασιονάρια» στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Η Ευρώπη είχε πλέον καταγοητευτεί από τη φλογερή επαναστάτρια με το πανέμορφο πρόσωπο και το ασυμβίβαστο πνεύμα.
Η έλευση των φασιστών όμως δεν στάθηκε δυνατό να αποτραπεί. Η «Πασιονάρια» προτίμησε να ζήσει στη Σοβιετική Ενωση. Ο μόνος της γιος, ο Ρούμπεν, σκοτώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1942 στο Στάλινγκραντ, πολεμώντας στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού. Η «Πασιονάρια» συνέχισε τους αγώνες της. Εγινε Γενική Γραμματέας του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCE) τον Μάιο του 1944. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης Λένιν και την επόμενη χρονιά με το παράσημο Λένιν. Και όμως, το 1968 επετέθη δριμέως κατά του Κόκκινου Στρατού για τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία.
Η «Πασιονάρια» θέλησε να επιστρέψει στην Ισπανία μετά τον θάνατο του Φρανσίσκο Φράνκο. Το 1977 εξελέγη ξανά στα Cortes. Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1989, σε ηλικία 93 ετών, από πνευμονία.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=83&artid=144947&dt=18/08
Αφοσιωμένη πολέμια του φασισμού, βασικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών. Για να καταλάβει όμως κανείς την αληθινή αξία της γυναίκας που έμεινε στην ιστορία ως «Λα Πασιονάρια» («La Pasionaria», από το «λουλούδι του Πάθους», ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε για να υπογράφει τα άρθρα της στην εφημερίδα των ανθρακωρύχων «El Mineero Vizcaino» και στην αριστερή εφημερίδα «Mundo Obero») πρέπει να εξετάσει τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της εποχής στην οποία μεγάλωσε.
Γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1895 στην Γκαγιάρτα της Ισπανίας και ήταν το έκτο από τα συνολικά 11 παιδιά μιας φτωχής οικογένειας ανθρακωρύχων. «Στην εποχή μου οι γυναίκες ήταν οικιακοί σκλάβοι χωρίς δικαιώματα. Και η λέξη "γάμος" σήμαινε για εμάς: ράψιμο, εγκυμοσύνες και κλάματα. Κλάματα, πολλά κλάματα για την κακή μας μοίρα, για την παντελή έλλειψη δύναμης, για τα αθώα παιδιά μας στα οποία έπρεπε να προσφέρουμε φροντίδες βουτηγμένες στα δάκρυα. Κλάματα για τη γεμάτη πόνο ζωή μας, μια ζωή χωρίς προοπτικές, γεμάτη αδιέξοδα. Πικρά δάκρυα με μια κατάρα μόνιμα στην καρδιά και μια βλασφημία στα χείλη». (Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της, την οποία συνέγραψε το 1963.)
Αυτό ήταν το κοινωνικό πλαίσιο στις αρχές του αιώνα στην Ισπανία. Και πράγματι, παρ' ότι εξαίρετη μαθήτρια, η οικογένεια της Ντολόρες δεν είχε τα χρήματα για να τη στείλει να σπουδάσει δασκάλα, όπως εκείνη ήθελε. Εγινε μοδίστρα, το 1931 παντρεύτηκε και αυτή έναν ανθρακωρύχο, έκανε έξι παιδιά, όμως μόνο τα δύο από αυτά επέζησαν από τις κακουχίες. «Είναι δικό μου λάθος. Διότι δεν τους προσέφερα τις σωστές ιατρικές φροντίδες και τις γαλουχίες όταν έπρεπε» έγραψε αργότερα. Και οι συνθήκες διαβίωσης εκείνης και των παιδιών της έγιναν ακόμη χειρότερες όταν ο άνδρας της, ως ενεργό μέλος του Εργατικού Συνδικάτου, φυλακίστηκε επειδή ηγήθηκε μιας απεργίας. Η Ιμπαρούρι μελέτησε και εμπνεύστηκε από τον Μαρξ και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος (PCE). Και ήταν τότε που άρχισε να δημοσιεύει τα πύρινα άρθρα της στις εφημερίδες του κύκλου της, ήταν τότε που γεννήθηκε η «Πασιονάρια».
Το 1920 εξελέγη στην Περιφερειακή Επιτροπή του Βασκικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Σύντομα εξελίχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα του χώρου της και το 1930 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Την επόμενη χρονιά έγινε αυτή εκδότρια της «Mundo Obrero», θέση την οποία χρησιμοποίησε για να προβάλει ιδέες που θα βελτίωναν την κοινωνική θέση της γυναίκας. Φυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1931 και τελικά, ύστερα από αρκετές ταλαιπωρίες, απελευθερώθηκε τον Ιανουάριο του 1933. Συνέχισε με πάθος τους αγώνες της κατά του επερχόμενου φασισμού, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ενωση και ανέβηκε πολύ στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού Κινήματος. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι και στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ τής έφερναν εφιάλτες. Ελεγε: «Μην κλείνετε τα μάτια σας στην άνοδο αυτών των στοιχείων. Αν σε μια χώρα της Ευρώπης οι φασίστες καταφέρουν να αποκτήσουν εξουσία, τότε η μπόρα θα μας πάρει όλους». Βοήθησε στην ίδρυση της Παγκόσμιας Επιτροπής Γυναικών κατά του Πολέμου και του Φασισμού. Το 1936 εξελέγη στα Cortes, τη Βουλή της Ισπανίας. Αγωνίστηκε για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας, των εργατικών δικαιωμάτων, για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας, κατάφερε ακόμη και να διαπραγματευτεί με επιτυχία την αποφυλάκιση αρκετών πολιτικών κρατουμένων.
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου η ευρέως γνωστή ως «Πασιονάρια» πλέον ήταν υπεύθυνη επικοινωνίας των δημοκρατικών. Στις 18 Ιουλίου του 1936 ολοκληρώνοντας μια ραδιοφωνική ομιλία της διακήρυξε: «Νο pasaran!» (οι φασίστες «δεν θα περάσουν!»). Η φράση αυτή έγινε το σύνθημα όλων των δημοκρατικών, των επαναστατημένων του κάθε ιδεολογικού αγώνα, μέχρι και του μεξικανού επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα. Στην ανθολογία της παγκόσμιας Ιστορίας έχουν μείνει ακόμη δύο διακηρύξεις της. Η περίφημη «είναι καλύτερο να είμαστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών». Και το θρυλικό: «Οι Ισπανοί να πεθάνουν όρθιοι, παρά να ζήσουν γονατιστοί». Ηταν μια φράση την οποία χρησιμοποίησε σε μια ομιλία της κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για την ενίσχυση των δημοκρατικών, μια αποστολή ζωής που είχε φέρει την «Πασιονάρια» στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Η Ευρώπη είχε πλέον καταγοητευτεί από τη φλογερή επαναστάτρια με το πανέμορφο πρόσωπο και το ασυμβίβαστο πνεύμα.
Η έλευση των φασιστών όμως δεν στάθηκε δυνατό να αποτραπεί. Η «Πασιονάρια» προτίμησε να ζήσει στη Σοβιετική Ενωση. Ο μόνος της γιος, ο Ρούμπεν, σκοτώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1942 στο Στάλινγκραντ, πολεμώντας στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού. Η «Πασιονάρια» συνέχισε τους αγώνες της. Εγινε Γενική Γραμματέας του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCE) τον Μάιο του 1944. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης Λένιν και την επόμενη χρονιά με το παράσημο Λένιν. Και όμως, το 1968 επετέθη δριμέως κατά του Κόκκινου Στρατού για τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία.
Η «Πασιονάρια» θέλησε να επιστρέψει στην Ισπανία μετά τον θάνατο του Φρανσίσκο Φράνκο. Το 1977 εξελέγη ξανά στα Cortes. Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1989, σε ηλικία 93 ετών, από πνευμονία.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=83&artid=144947&dt=18/08
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)