Της Ζωής Γεωργιάδου
Σήμερα το πρωί ανοίγοντας την τηλεόραση είδα την πραγματική εικόνα ενός πλοίου, πάνω στο οποίο εκδηλώθηκε φωτιά, με εγκλωβισμένους επιβάτες σε συνθήκες καταιγίδας.
Θυμήθηκα τα χρόνια του πολέμου του κόλπου, όπου καθισμένοι αναπαυτικά στους καναπέδες μας παρακολουθούσαμε βομβαρδισμούς, εκτοξεύσεις πυραύλων και καταστροφές πόλεων και εδαφών, που όμως τοποθετούνταν πολύ μακριά.
Η κατάσταση που παρακολουθούσα ήταν δυστυχώς πιο οικεία. Οι επιβάτες μιλούσαν ελληνικά και χρησιμοποιούσαν τα κινητά τους τηλέφωνα στην αρχή για να περιγράψουν την κατάσταση- πώς ανέβηκαν στο κατάστρωμα, τι καιρό έκανε, πόσο κρύο έκανε, ποια πλοία ήταν τριγύρω.
Αργότερα όμως άρχισαν να εκπέμπουν την αγωνία τους ότι τα κύματα ήταν τεράστια, ότι κανείς δεν μπορούσε να τους σώσει, ότι τα κοντινά πλοία δεν μπορούσαν να τους προσεγγίσουν, ότι η φωτιά συνέχιζε και όλα αυτά συνδυάζονταν με πληροφορίες από οδηγούς που είχαν επιβιβασθεί με τα φορτηγά τους γεμάτα λάδι στο πλοίο, από μετεωρολόγους που προέβλεπαν επιδείνωση του καιρού, από επιβάτες στα κοντινά πλοία, που παρακολουθούσαν και φωτογράφιζαν την κατάσταση.
Δημοσιογράφοι που ξεφεύγοντας από την πολιτική επικαιρότητα και από το ρόλο του τιμητή των κοινωνικών καταστάσεων, μετατράπηκαν σε εκφωνητές ενός αγώνα επιβίωσης. Και ενδιάμεσα διαφημίσεις για καφέδες και προσφορές.