Γιώργος Κόφτης «58 καρφιά στα Τέμπη»
Είναι δυο κόσμοι υπαρκτοί και αντίθετοι. Ζουν μαζί, επικοινωνούν, διεισδύουν ο μεν στον δε, επιδρούν και επηρεάζονται αλλήλως, παραχωρούν ανθρώπους τους εναλλάξ, κυρίως από τους κάτω κάποιοι ανεβαίνουν στους πάνω και επιτιμούν τους πρώην δικούς τους, περισσότερο σε ρόλους τρίτους ή δεύτερους, υπηρετικούς ως επί το πλείστον, πιο επιθετικοί από τους αυτόχθονες, καθώς προσήλυτοι χρειάζεται να αποδείξουν πρώτα στον εαυτό τους τη νέα κατηγορία που «κατάκτησαν», όπως π.χ. οι γνωστοί της τηλεόρασης.
Οι δυο κόσμοι υπάρχουν και συντηρούνται έτσι, κι όταν έρθει η ώρα ξεχωρίζουν σαφώς και με ένταση. Οι μεν είναι οι θύτες. Και ο θύτης δεν έχει έλεος, εξ ορισμού. Για να μπορείς να εγκληματείς χρειάζεται «θάρρος» και η σχετική πεποίθηση. Ώστε μετά να μπορείς να καμαρώνεις στην οθόνη πως έχεις κάνει ό,τι σου επιβάλλει η τάξη σου και η ηθική της.
Κάθε μέρα ζούμε με τις εικόνες του καθησυχασμού. Και του περιρρέοντος φόβου. Της ανασφάλειας μεν αλλά και της επανάπαυσης. Τίποτα κακό δεν θα μας συμβεί, λέμε. Κι όσα γίνονται και ακούμε λέμε πως δεν μας αφορούν, είναι των άλλων.