του Θέμη Τζήμα
Ένα λεπτό όμως: πώς γίνεται δύο χρόνια μετά, με τόσα μέσα ενημέρωσης, τόσους δημοσιογράφους και τόση «ελευθερία του λόγου», ούτε ένα μέσο, ούτε ένας δημοσιογράφος να μη ζήτησε μια συνέντευξη από τον άνθρωπο που κατά τις ΗΠΑ και τη Δύση απειλεί την παγκόσμια ειρήνη, έστω για να καταλάβουμε πώς και τι σκέφτεται; Αυτό που έκανε ένας συντηρητικός δημοσιογράφος, με άλλα λόγια, είναι ότι «ξεμπρόστιασε» για τους δικούς του λόγους, το πλαίσιο οργανωμένης λογοκρισίας και χειραγώγησης των ειδήσεων, στο οποίο συμμετέχει όχι μόνο η δεξιά αλλά και «φιλελεύθεροι», όπως και μεγάλο μέρος της «δυτικής αριστεράς». Όπως ακριβώς με την παλαιστινιακή αντίσταση γενικώς και με τη Χαμάς ειδικότερα, έτσι και με τη Ρωσία, η κυρίαρχη προσέγγιση στη Δύση είναι ότι απλώς μπορούμε να «θάβουμε» όποια είδηση και όποιο πρόσωπο δεν μας αρέσει. Πρόκειται για μια λογοκρισία, η οποία αποδεικνύει το βαθμό αδυναμίας των δυτικών καθεστώτων στο να πείσουν τους πολίτες τους για μια σειρά πολέμων τους οποίους διεξάγουν ή υποστηρίζουν εις βάρος και των ίδιων των λαών τους.
Αν όμως ο Τάκερ Κάρλσον έδειξε τον βαθμό λογοκρισίας, έλλειψης ενημέρωσης και χειραγώγησης του αμερικανικού και εν γένει «δυτικού» κοινού (όπως και της συνενοχής ενός μεγάλου μέρους της δήθεν φιλελεύθερης αριστεράς) η πρόσφατη επίσκεψη της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ στην Ουκρανία έφερε (κοντά) στην επιφάνεια την αποσύνθεση μέσα στο ουκρανικό κατεστημένο. Η ρίζα της αποσύνθεσης ανατρέχει φυσικά στο πραξικόπημα του 2014 και στη μετατροπή της Ουκρανίας σε πλήρες προτεκτοράτο των ΗΠΑ, αλλά πιο πρόσφατα στην αποτυχημένη αντεπίθεση του προηγουμένου καλοκαιριού. Γιατί έγινε εκείνη η αντεπίθεση; Όπως αποδεικνύεται, επειδή ο Μπάιντεν χρειάζονταν μια νίκη, ώστε να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τον πόλεμο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους. Η αντεπίθεση απέτυχε και προκάλεσε εκατόμβες θυμάτων μεταξύ των Ουκρανών.
Σύμφωνα με φήμες, ο εξαιρετικώς δημοφιλής μέσα στην ίδια την Ουκρανία επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων Ζαλούζνι διαφωνούσε με την αντεπίθεση, με τη μέχρις εσχάτων άμυνα στο Μπαχμούτ και με άλλες επιλογές του Ζελένσκι που υπάκουαν σε επικοινωνιακούς και όχι στρατιωτικούς υπολογισμούς. Σε αυτές τις ήττες προστίθεται η διαφαινόμενη ήττα στην Αβντίβκα και κυρίως μια γενικευμένη κατάσταση εξάντλησης των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων. Το παιχνίδι των αλληλοκατηγοριών έχει αρχίσει για τα καλά, ενώ για τον ίδιο το Ζελένσκι η δημοφιλία του Ζαλούζνι υπήρξε και παραμένει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ο Ζελένσκι δεν θέλει να κάνει εκλογές και σε κάθε περίπτωση δεν θέλει να χάσει την εξουσία, η οποία έχει υπάρξει ιδιαιτέρως επικερδής για τον ίδιο. Ο Ζελένσκι λοιπόν πριν από λίγες εβδομάδες ζήτησε από το Ζαλούζνι να παραιτηθεί και εντέλει πέτυχε την απομάκρυνσή του μετά από πολλές αντιστάσεις. Πρόκειται για τυπική περίπτωση εσωτερικής πολιτικής κρίσης με προοπτική πραξικοπήματος, ενόψει της ήττας. Η επίσκεψη Νούλαντ έλαβε χώρα λοιπόν, μάλλον για να σταματήσει έστω προς το παρόν τον κίνδυνο μιας μεγαλύτερης κρίσης ή και ενός πραξικοπήματος. Ο Ζαλούζνι φαίνεται ότι θα πάει κάπου στο εξωτερικό ως πρέσβης και ότι κάπως έτσι θα αποσοβηθεί το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η ανάγκη του Μπάιντεν ωστόσο να μην ηττηθεί (και) στην Ουκρανία πριν από τις εκλογές στις ΗΠΑ φτάνει σε απελπιστικό επίπεδο. Η παράκαμψη του Κογκρέσου μέσω Μητσοτάκη (ο οποίος είναι διατεθειμένος να αφοπλίσει όλη την εθνική μας άμυνα αν του το απαιτούν τα αφεντικά του στην Ουάσιγκτον) είναι ενδεικτική του προβλήματος μέσα στις ΗΠΑ. Η προπαγάνδα φθίνει και δεν μπορεί να κρύψει ότι ο πόλεμος που προκάλεσε το νεοσυντηρητικό κατεστημένο των ΗΠΑ με μπροστάρηδες τους Δημοκρατικούς οδεύει στο ατυχές για τις ΗΠΑ και δυστυχές για τους Ουκρανούς, τέλος του. Ενόψει αυτού θα δούμε από τη μια τη λογοκρισία στη Δύση να υφίσταται πλήγματα και από την άλλη την κατάσταση μέσα στην Ουκρανία να εκτραχύνεται.
από το «https://kosmodromio.gr/»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου