Να τρομάξει ποιός? Ο κανένας?

Οι φασαρίες, οι λεγόμενοι μπαχαλάκηδες, η προβοκάτσια, τα "στημένα" να τρομάξουν ποιον? Τους πολίτες που τις υπόλοιπες μέρες ζουν μια όμορφη ζωή, γεμάτη από ευτυχία, χαρά, υγεία, πλούτο, καλοπέραση? Τους πολίτες που θα κατέβουν να σπαταλήσουν τα άφθονα λεφτά τους σε γιορτινά μπιχλιμπίδια? Τους πολίτες που ευημερούν και εκνευρίζονται αφάνταστα όταν κάποιος χαλάει αυτή την υπέροχη τακτοποιημένη και λειτουργική χώρα?....

Βρε χαιβάνια κοιτάχτε λίγο γύρω σας.. Η κυρίαρχη ιδεολογία ενός κατεστραμμένου και εξαθλιωμένου λαού είναι η κλασική αμερικάνικη ατάκα...

who gives a fu@k! Οι τελευταίοι ανήσυχοι σ΄αυτόν εδώ το τόπο είναι οι μαυραγορίτες, οι λαδέμποροι, οι τοκογλύφοι, μια οικονομική ελίτ που πάσχει από σοβαρότατο βουλιμικό σύνδρομο (καταπίvει ΤΑ ΠΑΝΤΑ) οι λακέδες παρατρεχάμενοι, και μερικές χιλιάδες ακατοίκοιτοι εγκέφαλοι που έχουν μόνιμη σύνδεση με τα μεσημερινάδικα στο χαζοκούτι, τις επιδείξεις από σεφ και μόδιστρους, τα τεταρτοκλασάτα βραδινά κ@λόμπαρα και τη μόνιμη καρέκλα τους στα προπατζίδικα να πιάσουν τη καλή...

To πρώτο πραξικόπημα των αγορών στην ιστορία

Του Στέλιου Κούλογλου

Αν στη Βενεζουέλα το 2002 έγινε το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα στην ιστορία, στην Ελλάδα του 2014 βρίσκεται σε εξέλιξη το πρώτο πραξικόπημα των αγορών, στα παγκόσμια χρονικά. Τότε μονταρισμένα πλάνα από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια με παραπλανητικές εικόνες, οδήγησαν στην σύλληψη και την προσωρινή καθαίρεση του προέδρου Ούγκο Τσάβες. Σήμερα, μια καλά συντονισμένη επιχείρηση πολιτικών, εκδοτών και οικονομικών παραγόντων με διεθνείς διασυνδέσεις, πάει να ανατρέψει την λαϊκή θέληση και την δημοκρατία, επιβάλλοντας, με τα σύγχρονα οικονομικά τανκς, έναν πλήρως αποτυχημένο πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση σε κατάρρευση.

Πρώτες προειδοποιητικές βολές, ήταν οι χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων υπέρ του κ. Δήμα και της κυβέρνησης. Τέτοια ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της, η Ελλάδα είχε να γνωρίσει από την εποχή της αμερικανοκρατίας μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ αλλά και ο κ. Δήμας δεν έδειξαν να διαθέτουν ιδιαίτερη εθνική ευαισθησία, αλλά οι κινήσεις δεν είχαν αποτέλεσμα: οι Σαμαράς - Βενιζέλος δεν μπόρεσαν να μαζέψουν παρά ελάχιστους ανεξάρτητους βουλευτές.

Ο κοινός τόπος

http://www.kathimerini.gr/

ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ

H συνεδρίαση της Βουλής το βράδυ της περασμένης Τρίτης και η ευτυχής κατάληξή της την επόμενη μέρα αποτελούν το πιο ενθαρρυντικό σημείο για την υγεία της δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια. Σε αυτές τις συνεδριάσεις, οι βουλευτές όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, πλην Χρυσής Αυγής, μαζί με βουλευτές του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ εργάστηκαν με ζήλο και ευρηματικότητα για να προτείνουν στον υπουργό Δικαιοσύνης μια νομοθετική λύση που θα διατηρούσε στη ζωή τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό και ταυτόχρονα θα διατηρούσε αλώβητα το κύρος και τη λειτουργικότητα του σωφρονιστικού συστήματος, αλλά και της δημοκρατίας και των αναγνωρισμένων δικαιωμάτων.

Η αλήθεια είναι ότι και άλλοι πολιτειακοί παράγοντες κινητοποιήθηκαν εκτάκτως και έριξαν το βάρος τους για εξεύρεση λύσης. Ωστόσο, σε επίπεδο Κοινοβουλίου δεν θυμόμαστε στο πρόσφατο παρελθόν τέτοια αποτελεσματικότητα και σύγκλιση. Συνηθίζεται να λέγεται ότι οι βουλευτές ομοφωνούν διακομματικά μόνο όταν πρόκειται για τις αμοιβές και τα προνόμιά τους. Με την πράξη τους αυτή έσωσαν την τιμή του κοινοβουλευτισμού.

Και όχι μόνον: έδειξαν εμπράκτως ότι σε κρίσιμα ζητήματα μπορεί να βρεθεί κοινός τόπος – αυτό είναι το ιστορικής σημασίας μήνυμα. Εδειξαν, κατ’ αρχάς, ότι μπορούν να συμφωνήσουν πως υπάρχει πρόβλημα και επιθυμούν να το ορίσουν. Κατόπιν, έδειξαν ότι μπορούν να συμφωνήσουν πως πρέπει να βρεθεί λύση· κάποια λύση, όχι η λύση του ενός ή του άλλου, αλλά μια συνισταμένη ή οποιαδήποτε γίνεται αποδεκτή και επιλύει ικανοποιητικά το πρόβλημα. Τέλος, απέδειξαν ότι οι νομοθέτες μπορούν να είναι ταχείς και αποτελεσματικοί, με «βροχή» εναλλακτικών προτάσεων, με ειλικρινή διάθεση για αμοιβαίες υποχωρήσεις, χωρίς κανείς να μειώνεται πολιτικά, αλλά και με τελικό εξαγόμενο που προάγει το Δίκαιο και την Πολιτική.

Περί νεοφιλελεύθερων μυθοπλασιών για τη δημοσιονομική κρίση χρέους

Του Καλλίνικου Νικολακόπουλου*

Στην Ελλάδα έχει εμπεδωθεί ο μύθος της νεοφιλελεύθερης αφήγησης, που παρουσιάζει την αποκρουστική εικόνα ενός Γολιάθ ‘υπερτροφικού’ και ‘αδηφάγου’ κράτους, με υπερπληθώρα άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων. Τα πρόσφατα όμως στατιστικά στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2013, κατατάσσουν τη χώρα μας στην 31η θέση μεταξύ των 33 χωρών-μελών του με τον μικρότερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, ως ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Συγκεκριμένα, το ποσοστό των ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων ανέρχεται σε 8,5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ενώ ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 15,5%. Ο αντίστοιχος μέσος όρος των χωρών της ευρωζώνης είναι 17%, ενώ σε χώρες του ‘σκληρού’ πυρήνα του βορρά είναι 17,5% στο Βέλγιο, 13% στην Ολλανδία και 10,5% στη Γερμανία. Οι χώρες της περιφέρειας-νότου της ευρωζώνης παρουσιάζουν ποσοστά 14% στην Ιταλία, 13% στην Ισπανία και 12,5% στην Πορτογαλία αντίστοιχα. Σε χώρες της ΕΕ τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 17,5% στη Βρετανία, 26% στη Σουηδία και προσεγγίζει το 30% στις Σουηδία και Δανία, ενώ στην μητρόπολη του καπιταλισμού ΗΠΑ είναι 14,9%. Το κόστος της δημόσιας διοίκησης της χώρας μας είναι 12,4% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της ευρωζώνης ανέρχεται σε 21,4%. Τα αντίστοιχα ποσοστά σε χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου-βορρά ανέρχονται σε 28,5% στην Ολλανδία, 25,2% στη Φινλανδία, 24,8% στις Γαλλία και Βέλγιο, 20% στη Γερμανία και 18,7% στην Αυστρία. Σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας-νότου τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 19,7% στην Ισπανία, 19,2% στην Ιταλία, 18,2% στην Πορτογαλία και 16,3% στην πρώην ‘κελτική τίγρη’ του νεοφιλελευθερισμού Ιρλανδία. 

Ζμπούτσαμ!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ενόψει των εκλογών το παραμύθι ξανάρχισε. Όλο το κυβερνητικό ασκέρι των γελοίων «Παϊσιων» της καταστροφής, όλα τα αλαλάζοντα κύμβαλα της χυδαίας κινδυνολογίας, μας εκβιάζουν με εικόνες «Αποκάλυψης». 

Με ανασηκωμένο το φρύδι και με το δάκτυλο προτεταμένο, οι κυβερνώντες και οι μιντιακές πυροβολαρχίες τους απευθύνονται στους ψηφοφόρους. Δηλαδή, στα εκατομμύρια των Ελλήνων που οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι τους άφησαν χωρίς δουλειά, χωρίς μισθό, χωρίς σύνταξη, χωρίς παρόν και μέλλον. Και τι λένε; 

«Εάν μας διώξετε, εάν μας καταψηφίσετε, εάν πάψουμε να σας κυβερνάμε, εάν πάψουμε να είμαστε υπουργοί και αφέντες σας, εάν πάψουμε να σας “σώζουμε”, τότε – απειλούν οι κυβερνώντες – οι Αγορές θα “αντιδράσουν”. Τότε η τρόικα θα “εκνευριστεί”. Τότε η Ευρωζώνη θα μας “διώξει”. Τότε ο Γιούνγκερ θα “ενοχληθεί”. Τότε το ΔΝΤ θα “τσαντιστεί”. Τότε οι ντόπιοι και οι ξένοι τραπεζίτες θα “εξοργιστούν”. Τότε οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι εργολάβοι δεν θα… “επενδύσουν”». 

Όλα αυτά, λοιπόν, κι αλλά τόσα πολύ χειρότερα και ακατονόμαστα θα μας συμβούν αν πάψουν οι Σαμαροβενιζέλοι να κάθονται στο σβέρκο μας…