«Το στράτευμα απετελείτο εκ δειλών, απειθάρχων, φυγάδων και ανικάνων προς οιανδήποτε πολεμικήν δράσιν ...».
Διάβαζε και ξαναδιάβαζε την υβριστική φράση ο Νικόλαος Ζορμπάς και το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι του. Δεν το χωρούσε ο νους του ότι το επιτελείο έβριζε τους στρατιώτες στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την ατίμωση. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο διάδοχος Κωνσταντίνος είχε επικυρώσει με την υπογραφή του το επίσημο δήθεν πόρισμα για τα αίτια της ήττας στον πόλεμο του 1897.
Γνώριζε πολύ καλά ότι τον στρατό διοικούσαν αγράμματοι κι ανίκανοι με δόντι στην αυλή, όλοι εκείνοι που έπαιρναν προίκα τα γαλόνια κι έγλειφαν τους άσχετους πρίγκιπες που το έπαιζαν στρατηγοί. Θυμήθηκε τον λοχαγό Φικιώρη που μ' ένα λόχο σταμάτησε στα Δελέρια δυο τάγματα Τούρκων, θυμήθηκε και τον διάδοχο Κωνσταντίνο, αρχηγό της στρατιάς Θεσσαλίας, πρώτα να φεύγει από το μέτωπο μαζί με τους επιτελείς του κι έπειτα να διατάσσει υποχώρηση. Θυμήθηκε και τον ίδιο του τον εαυτό να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να καλύψει τα τραγικά λάθη του επιτελείου, πολεμώντας ηρωικά ως αρχηγός μιας μικρής μοίρας πεδινού πυροβολικού.
Γνώριζε πολύ καλά ότι τον στρατό διοικούσαν αγράμματοι κι ανίκανοι με δόντι στην αυλή, όλοι εκείνοι που έπαιρναν προίκα τα γαλόνια κι έγλειφαν τους άσχετους πρίγκιπες που το έπαιζαν στρατηγοί. Θυμήθηκε τον λοχαγό Φικιώρη που μ' ένα λόχο σταμάτησε στα Δελέρια δυο τάγματα Τούρκων, θυμήθηκε και τον διάδοχο Κωνσταντίνο, αρχηγό της στρατιάς Θεσσαλίας, πρώτα να φεύγει από το μέτωπο μαζί με τους επιτελείς του κι έπειτα να διατάσσει υποχώρηση. Θυμήθηκε και τον ίδιο του τον εαυτό να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να καλύψει τα τραγικά λάθη του επιτελείου, πολεμώντας ηρωικά ως αρχηγός μιας μικρής μοίρας πεδινού πυροβολικού.