Ο Μαρινάκης επιστρέφει στον Μητσοτάκη τα χρήματα από το «Μένουμε Σπίτι»

Με μια ανακοίνωση που εγείρει μείζον πολιτικό ζήτημα για την κυβέρνηση, η Alter Ego Media του Βαγγέλη Μαρινάκη γνωστοποίησε ότι επέστρεψε τα κονδύλια της καμπάνιας «Μένουμε Σπίτι» που της είχαν χορηγηθεί με βάση την λίστα Πέτσα.

Στην ανακοίνωση του ομίλου αναφέρεται ότι η επιστροφή των χρημάτων γίνεται «επειδή δεν συντασσόμεθα με τη μέθοδο, τα μέτρα και τα σταθμά διανομής των διαφημιστικών κονδυλίων της καμπάνιας «Μένουμε στο σπίτι» και επιπροσθέτως, επειδή θέλουμε να δηλώσουμε με ευθύ και καθαρό τρόπο την ανεξαρτησία μας από κρατικούς πόρους και αμφισβητούμενες διαδικασίες και διανομές...».

Ένα 24ωρο νωρίτερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποστήριζε σε συνέντευξή του στον Σκάι πως δεν υπήρξε κάποιο λάθος στη διανομή και όλα έγιναν σωστά, «χωρίς πολιτική παρέμβαση», βάζοντας και επίσημα τη δική του «σφραγίδα» στη λίστα - σκάνδαλο. Η κίνηση Μαρινάκη αποτελεί ευθύ μήνυμα προς το Μαξίμου, καθώς αφενός η ανακοίνωση περιέχει σαφείς νύξεις περί απόπειρας χειραγώγησης και, αφετέρου, εκλαμβάνεται και ως προειδοποίηση σε όσους θεωρούν την στήριξη των μέσων του ομίλου προς την κυβέρνηση δεδομένη.

Υπενθυμίζεται πως με βάση την επίσημη λίστα τα μέσα του ομίλου Μαρινάκη είχαν λάβει συνολικά 922.000 ευρώ (MEGA, megatv.gr, in.gr, tanea.gr, tovima.gr, ΤΑ ΝΕΑ, ΒΗΜΑ). Η επιστροφή των χρημάτων και η ανακοίνωση της Alter Ego ήρθαν την ώρα που προαναγγέλλεται, και αναμένεται, μπαράζ αγωγών και από άλλα ΜΜΕ για τον τρόπο με τον οποίο έγινε η κατανομή του κρατικού χρήματος. 

Καυστικό ήταν το σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις εξελίξεις. «Μετά το φιάσκο της κυβέρνησης με τη δημοσιοποίηση της λίστας της ντροπής, έρχεται και η Alter Ego να επιστρέψει τα χρήματα καταγγέλλοντας μάλιστα αδιαφανείς διαδικασίες», σημειώνει σε ανακοίνωσή του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προσθέτει: «Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Πέτσας δεν είναι πλέον μόνο βαριά εκτεθειμένοι, αλλά και καταγέλαστοι».

H νομοθεσία Τζιμ Κρόου.Τι είναι και γιατί πρέπει να ντρεπόμαστε.To φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ

H νομοθεσία Τζιμ Κρόου.Τι είναι η νομοθεσία Τζιμ Κρόου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής της νομοθεσίας Τζιμ Κρόου. Ξεχωριστές βρύσες για λευκούς και μαύρους. Δείτε πόσο σύγχρονη είναι η βρύση των λευκών.

Η Αμερική φλέγεται. Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι και η τελευταία. Η φυλετική σύγκρουση στις ΗΠΑ, μπορεί κατά καιρούς να ηρεμεί μέχρι που κάποια τραγωδία την αναζωπυρώνει. Όσο δεν λύνεται το ζήτημα, τόσο θα συνεχίζει να απασχολεί και να διχάζει την ισχυρότερη χώρα του δυτικού κόσμου.

Ο ρατσισμός είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο, όχι μόνο στις ΗΠΑ εννοείται, ένα φαινόμενο το οποίο οδηγεί στη βία και την τραγωδία. 

Στις ΗΠΑ η μεγάλη χαμένη ευκαιρία ήταν με τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου (12 Απρ 1861 – 9 Απρ 1865) όταν και έληξε η δουλεία των μαύρων, όχι όμως και ο φυλετικός διαχωρισμός.

Η δουλεία καταργήθηκε, οι πρώην δούλοι απέκτησαν και δικαίωμα ψήφου ωστόσο ο Βορράς (θέλοντας να επουλώσει τις πληγές του εμφυλίου) ανέχτηκε και τελικά στρουθοκαμήλισε απέναντι σε μία νέα πραγματικότητα, βασισμένη στον ρατσισμό. Αυτή η πραγματικότητα ήταν η Νομοθεσία Τζιμ Κρόου (Jim Crow laws).

Ο όρος “Τζιμ Κρόου” δεν αφορά κάποιο πρόσωπο υπαρκτό. Προέρχεται από την φράση “Jump Jim Crow” (= πήδα Τζιμ Κρόου, όπου crow το πτηνό κουρούνα) μιας σάτιρας των αρχών τού 19ου αιώνα, στην οποία λευκοί με φούμο στο πρόσωπο υποδύονταν μαύρους (αυτό που ονομάζουν στη σύγχρονη εποχή blackface).Τζιμ Κρόου

Στόχος αστυνομικής βίας και οι δημοσιογράφοι

Λαμπρινή Παπαδοπούλου

Στις διαδηλώσεις στις ΗΠΑ για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ αντιμετώπισαν πλαστικές σφαίρες, συλλήψεις και απειλές

Στο στόχαστρο της αστυνομικής βίας βρίσκονται ολοένα και περισσότεροι δημοσιογράφοι στις ΗΠΑ, οι οποίοι καλύπτοντας τις συνεχιζόμενες διαδηλώσεις και αναταραχές που έχουν ξεσπάσει στη χώρα μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ βρίσκονται αντιμέτωποι με συλλήψεις, απειλές, επιθέσεις, λαστιχένιες σφαίρες και δακρυγόνα.

Τα περιστατικά, αμέτρητα: στις 29 Μαΐου η φωτορεπόρτερ Λίντα Τιράντο έμεινε τυφλή αφότου χτυπήθηκε από λαστιχένια σφαίρα της αστυνομίας στη Μινεάπολη, ενώ ένας δημοσιογράφος των «Los Angeles Times» κατήγγειλε ότι η αστυνομία έριξε δακρυγόνα σε δημοσιογράφους και φωτογράφους. Στο Λούισβιλ του Κεντάκι η δημοσιογράφος Κέιτλιν Ραστ και το τηλεοπτικό συνεργείο δέχτηκαν πυροβολισμούς με λαστιχένιες σφαίρες. Οπως ανέφερε η ίδια: «Οι αστυνομικοί στόχευαν απευθείας επάνω μας… Απευθείας». Την ίδια καταγγελία έκαναν κι άλλοι δημοσιογράφοι από το CBS News, το Reuters και το MSNBC.

Εκτός των βίαιων επιθέσεων έχουν καταγραφεί κι αρκετές περιπτώσεις κράτησης δημοσιογράφων, όπως συνέβη με τον δημοσιογράφο του CNN Ομάρ Χιμένες και της ομάδας του στη Μινεάπολη. Ακόμη, ο τοπικός καμεραμάν ειδήσεων Τομ Aβίλες συνελήφθη στη Μινεάπολη αφού σπρώχτηκε στο έδαφος από την αστυνομία ενώ προσπαθούσε να καλύψει μια διαμαρτυρία. Η αστυνομία αγνόησε το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι γνωστοποίησαν την ταυτότητά τους προκειμένου να αποφύγουν τυχόν επιθέσεις. Μάλιστα ο δημοσιογράφος της «Star Tribune» Κρις Σέρες υποστήριξε ότι παρά το γεγονός ότι έδειξε τη δημοσιογραφική του ταυτότητα, η αστυνομία της Μινεάπολης τον υποχρέωσε να ξαπλώσει στο έδαφος και τον προειδοποίησε ότι θα πυροβολήσει εάν μετακινούνταν έστω και μία ίντσα. Παρόμοια καταγγελία διατύπωσε και ο δημοσιογράφος του «Vice» Μάικλ Aντονι Aνταμς, αναφέροντας πως η αστυνομία τον έριξε στο έδαφος και, παρά το γεγονός ότι έδειξε τη δημοσιογραφική του ταυτότητα, ένας άλλος αστυνομικός τον ψέκασε στο πρόσωπο με σπρέι πιπεριού.

«Για μία ψήφο η ελληνική γλώσσα δεν έγινε διεθνής»: Το μεγαλύτερο ψέμα που μάθαμε στο σχολείο

Ερρίκος Βούλγαρης

Πολλοί από μας το μάθαμε στο σχολείο – από «επίσημα» χείλη καθηγητών μάλιστα – άλλοι στα τελειώματα της εφηβείας και αρκετοί, μικρά παιδιά ακόμα, από τις διηγήσεις πρεσβύτερων. Το βέβαιο είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων έχει ακούσει κάπου, κάποτε στη ζωή τους ότι η ελληνική γλώσσα έχασε μια μεγάλη ιστορική ψηφοφορία για μία μόνο ψήφο.

Και η συντριπτική πλειονότητα όσων τον άκουσαν τον δέχτηκαν άκριτα, πιθανόν διότι τροφοδοτεί το μεγάλο «εγώ» της ελληνικής ράτσας, αυτό το διαποτισμένο αιώνες τώρα με τα επιτεύγματα των αρχαίων ημών προγόνων.

Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι ο μύθος – διότι περί τέτοιου πρόκειται – απέκτησε τόση αληθοφάνεια που μέσω αυτού προέκυψε και «ανταγωνιστής». Ο αυθεντικός τέτοιος θέλει την ελληνική γλώσσα να χάνει στο νήμα την εκλογή της ως επίσημη του νεοσύστατου Κράτους των ΗΠΑ μετά τη διακήρυξη της αμερικανικής ανεξαρτησίας, το 1776.

Ήταν όμως τέτοιας μορφής η διάδοση του που φαίνεται ότι εξελίχθηκε σε χαλασμένο τηλέφωνο. Πολλοί έχουν ακούσει και πιστέψει ότι αυτή η μία «καταραμένη» ψήφος ευθύνεται που η ελληνική δεν έγινε η διεθνής γλώσσα της υφηλίου, χάνοντας στη σχετική ψηφοφορία από την αγγλική.

Φυσικά και τα δύο σενάρια ανάγονται στη σφαίρα του μύθου και είναι προφανές ότι η… κότα έκανε το αυγό. Μάλιστα το πιο πικάντικο της ιστορίας είναι ότι ο μύθος της μίας ψήφου ευδοκιμεί και σε Γερμανία, Γαλλία, Ισραήλ! Ιδίως στη Γερμανία είναι πολύ διαδεδομένος – γνωστός ως «μύθος του Μούλενμπεργκ». Εξαπλώθηκε στην κοινή γνώμη κυρίως κατά τη δεκαετία του 1930, με την έξαρση της ναζιστικής προπαγάνδας.

Τρία γεωπολιτικά σενάρια παγκόσμιας ανασυγκρότησης μετά την πανδημία

Philip S. Golub

«Μια επίμονη κρίση αποτελεί δοκιμασία: οι ισχυροί την ξεπερνούν, οι αδύναμοι υποκύπτουν. Το κέντρο δεν καταρρέει ύστερα από κάθε πλήγμα. Το αντίθετο... Εδώ και μερικά χρόνια ζούμε μια παγκόσμια κρίση που διαγράφεται σοβαρή και παρατεταμένη. Εάν η Νέα Υόρκη υπέκυπτε κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας - κάτι που δεν πιστεύω καθόλου -, ο κόσμος θα έπρεπε να βρει ή να εφεύρει ένα νέο κέντρο. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέξουν (...), μπορούν να βγουν ισχυρότερες από τη δοκιμασία, καθώς οι άλλες οικονομίες κινδυνεύουν να υποφέρουν πολύ περισσότερο λόγω των αντιξοοτήτων της συγκυρίας που διανύουμε».

Να τι έγραφε ο ιστορικός Φερνάν Μπροντέλ το 1977 [1] σε μια μελέτη του για τις αργές κινήσεις αποκέντρωσης και συγκέντρωσης στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής οικονομίας και του κόσμου από τον 14ο αιώνα και, στη συνέχεια, της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Τόσο οι φυγόκεντρες όσο και οι κεντρομόλες τάσεις προκλήθηκαν από «παρατεταμένες κρίσεις της γενικής οικονομίας».

Τα πορίσματά του δεν έχουν διαψευστεί έκτοτε. Ούτε κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007 - 2008 το κέντρο κατέρρευσε, ακόμη κι αν η διεθνής πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, που είχε ήδη πληγεί από τους πολέμους της δεκαετίας του 2000, υποχώρησε ακόμη περισσότερο.

Θα πρέπει άραγε να θεωρήσει κάποιος ότι αυτή τη φορά οι ΗΠΑ θα εξαντληθούν από την πανδημία της Covid-19 και ότι η Κίνα, με το ισχυρό αναπτυξιακό κράτος - ατμομηχανή, θα καταφέρει να επωφεληθεί από μια τόσο πρωτόγνωρη κρίση; Ορισμένοι παρατηρητές το υποστηρίζουν μπροστά στην τεράστια βλάβη που έχει προκληθεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού από μια ανεπαρκή κυβέρνηση, αλλά και από ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που πάσχει.

Η κρίση θα μπορούσε να επιταχύνει τη μεταβολή των ισορροπιών μεταξύ Ανατολής και Δύσης, φαινόμενο που είναι δομικό, αλλά τα πλεονεκτήματα και τα αδύναμα σημεία των ΗΠΑ και της Κίνας δεν προοιωνίζονται την ανατροπή. Πιο πιθανή θα ήταν η αναδιάρθρωση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος προς την κατεύθυνση του εντονότερου κατακερματισμού και της όξυνσης των αντιπαλοτήτων.