Συγκινητική διάσωση 20 σπάνιων αλόγων από την ΕΜΑΚ

Mεγάλη επιχείρηση έστησαν άνδρες της ΕΜΑΚ προκειμένου να διασωσούν 20 σπάνια άλογα, της φυλής της Πίνδου, που βρίσκονταν εγκλωβισμένα επί 15 ημέρες στα χιόνια, στο όρος Γάβρογο.

Ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού δεν πρόλαβε να τα κατεβάσει από το βουνό όταν ξέσπασε η κακοκαιρία.

Οι μέρες περνούσαν και η ανησυχία για την τύχη των ζώων που ζουν σε ημιάγρια κατάσταση μεγάλωνε.

Έτσι, μετά από πρωτοβουλία του Δημάρχου Περικλή Μίγδου και με τη συνεργασία Πολιτικής Προστασίας Περιφέρειας Ηπείρου, Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Ηπείρου και ΕΜΑΚ, από το πρωί του Σαββάτου στήθηκε μεγάλη επιχείρηση κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Δεν ήταν εύκολο να εντοπιστούν τα άλογα μέσα στο χιονισμένο τοπίο, ωστόσο με τη βοήθεια των ντόπιων που κατατόπισαν τα συνεργεία τα άλογα βρέθηκαν στο οροπέδιο του Γάβρογου.

Οι πυροσβέστες αφού τα τάισαν, τα οδήγησαν μέσω της διόδου που άνοιγε το ερπυστριοφόρο όχημα σε ένα από τα καταφύγια που υπάρχουν στο βουνό. 

Η μεγάλη σφαγή της Μακρονήσου - Το χρονικό της εν ψυχρώ δολοφονίας των 300 αμετανόητων φαντάρων

Tο χρονικό της δολοφονίας των «αμετανόητων» του Ερυθρού Τάγματος τον Μάρτιο του 1948

«Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι.

Εκείνο το πρωί τα κοκόρια του Λαυρίου για πρώτη φορά δε λάλησαν. Μόνο τα σκυλιά της πόλης ανέβηκαν στο καρβουνόχωμα και κλαίανε όλη τη νύχτα. Όσο για τους ανθρώπους, όλες αυτές τις νύχτες παρακολουθούσαν τη ζωή απ’ τις χαραμάδες... Σάστιζαν πως, αυτό που γινόταν αντίκρυ, δεν το είχε γράψει ακόμα η Αποκάλυψη»

Μενέλαος Λουντέμης

«Οδός Αβύσσου, αριθμός 0»

Ο ήχος των κυμάτων ήταν η μοναδική του συντροφιά τις τελευταίες 72 ώρες. Βρισκόταν δεμένος πισθάγκωνα, κοντά στην ακτή, προς την πλευρά που το καταραμένο νησί το έδερναν οι άνεμοι και το έκαιγε ο ήλιος. «Πρέπει να συνεχίσω να μετράω, αλλιώς θα τρελαθώ, θα χάσω το μυαλό μου», σκέφτηκε και σε κάθε παφλασμό πρόσθετε και ένα κυματάκι.

Ένας μεγάλος πάσσαλος, που ακουμπούσε την πλάτη του, είχε ακινητοποιήσει τα χέρια του και δυο μικρότεροι τα πόδια του. Το κορμί του ήταν ολόκληρο μια πληγή. Η ξηρασία και ο ήλιος είχαν κάνει το δέρμα του να σκάσει και να καεί. Ο καυτός αέρας, που φυσούσε δαιμονισμένα, είχε γεμίσει τις πληγές με σκόνη και άμμο. Είχε βγάλει φουσκάλες που έσπαγαν μόνες τους και το πηχτό υγρό που έβγαινε από μέσα νόμιζε ότι τον δρόσιζε. Τα χείλη του και το στόμα του είχαν σκληρύνει. Δεν είχε καθόλου σάλιο. Διψούσε. Εδώ και κάποιες ώρες δεν αισθανόταν τα γυμνά του μέλη που είχαν μουδιάσει, έτσι σφιχτά δεμένα που ήταν. Τα αυτιά του βούιζαν συνεχώς και το κεφάλι του νόμιζε ότι θα εκραγεί.

«Θα τρελαθώ», ξανασκέφτηκε. «Πεντακόσια δεκατρία, οκτακόσια δεκαεπτά... Όχι, πεντακόσια δεκατέσσερα...» συνέχισε το μέτρημα. Από απέναντι έβλεπε καθαρά τα φώτα από το Λαύριο. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε και η ζωή στην πόλη θα ξεκινούσε κανονικά. Ο χασάπης θα πουλούσε το κρέας, ο γαλατάς θα μοίραζε το γάλα, ο μανάβης θα έβγαζε τα φρέσκα φρούτα του για να τα πουλήσει. Σκέφτηκε πώς είναι να δαγκώνεις λαίμαργα το καρπούζι και να γεμίζει το στόμα σου από αυτή τη γλυκιά υγρή σάρκα. Το στόμα του ξεράθηκε ακόμη περισσότερο. Θα λιποθυμούσε. Διψούσε.

Η «συμμοριοποίηση» του κράτους

Οι «Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου» υποδέχονται τον Παύλο και τη Φρειδερίκη στην Καλαμπάκα (1947) | ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1944-1958. ΣΥΛΛΟΓΗ Ν.Ε. ΤΟΛΗ

Από την Βασιλική Λάζου

«Ως πραγματικός Ελλην, κατόρθωσα ν’ απαλλάξω από την βίαν και την τρομοκρατίαν πολλά χωριά πέριξ της Λαμίας»

Ευθύμιος Τσαμαδιάς (αρχηγός συμμορίας) προς τον διοικητή Χωροφυλακής Λαμίας, 29/7/1946

Αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (12/2/1945) έκαναν την εμφάνισή τους ταυτόχρονα σε όλη την επικράτεια ένοπλες παρακρατικές ομάδες, στρατολογώντας αρχικά τα μέλη τους από τους συνεργάτες των κατακτητών που αφήνονταν ελεύθεροι από την Εθνοφυλακή αμέσως μετά την εγκατάστασή της στις επαρχιακές πόλεις.

Λειτουργώντας ως υποκατάστατο του υπό συγκρότηση κρατικού μηχανισμού, οι παρακρατικές ομάδες εξαπέλυσαν μια εκστρατεία βίας χωρίς κανένα νομικό περιορισμό.

Επρόκειτο για εύκολα αναλώσιμες μονάδες, χωρίς εμφανή επίσημη στήριξη, με τις οποίες το κράτος ανά πάσα στιγμή μπορούσε να αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση.

Η ασυλία ωστόσο που απολάμβαναν εκ μέρους των αρχών δημιουργούσε την εντύπωση ότι οποιοδήποτε αδίκημα εις βάρος της Αριστεράς παρέμενε ακαταδίωκτο, με αποτέλεσμα να ενισχύονται ακόμη περισσότερο.

Το ΓΕΣ δικαιολογούσε τον σχηματισμό και τη δράση τους ως συνέπεια της «τρομοκρατίας» των πρώην ΕΛΑΣιτών στην ύπαιθρο και των «προκλήσεων» του ΚΚΕ στις πόλεις.

Αυτό οδηγούσε ομάδες χωρικών να οπλιστούν, δημιουργώντας έκρυθμη κατάσταση. Αναγνωριζόταν, ωστόσο, ότι κάποιοι επωφελούνταν από την αναρχία και παρουσιαζόμενοι ως εθνικιστές προέβαιναν σε ληστείες.

Οι διοικητές των Ταγμάτων Εθνοφυλακής επικαλούνταν την ανεπάρκεια των δυνάμεών τους και την αργή επαναλειτουργία του κρατικού μηχανισμού ως προς την επάνδρωση των Σωμάτων Ασφαλείας και των διοικητικών και δικαστικών αρχών.