Η Ζωή εν (πολιτικώ) τάφω

γράφει ο Φέλιξ

Ακόμη και ένας άθλιος μπορεί να δείχνει ηθικός, αν γίνει σύστημα αναφοράς η αθλιότητα. Με την αθλιότητα μεγαλώνουμε δεκαετίες, στην αθλιότητα γινόμαστε ανεκτικοί και (δυστυχώς) αυτή πολλές φορές κάνουμε μέτρο ασυνείδητα για να μετράμε τους άλλους.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναμετριέται με την αθλιότητα καθημερινά. Αυτό το συμπέρασμα δεν περιλαμβάνει πολιτική ταύτιση μαζί της, αλλά αγανάκτηση για τον τρόπο που η πολιτική αλητεία, πότε σαν σαράκι και ποτέ σαν θηρίο, με ξύσιμο και σχεδόν ποτέ με δαγκωματιές που αρμόζουν σε ένα θηρίο, τρώει ό,τι μισεί. Στην παγίδα αυτή πέφτουν και πολλοί ομοϊδεάτες της Ζωής, οι οποίοι προσπαθούν να παρακάμψουν τη συζήτηση για τις πολιτικές διαφορές ή τις διαφωνίες, καβάλα στην αλητεία των άλλων, που είναι αλλιώς και προπορεύονται.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αναμφίβολα δεν είναι μια συμβατική Πρόεδρος. Σε πολλούς δεν αρέσει έστω και από συνήθεια. Δεν κρύβεται πίσω από κουστούμια, τίτλους, κομπορρημοσύνες και υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς. Λέει αυτό που πιστεύει. Είναι σωστό; Ίσως μερικές φορές να μην είναι. Ίσως να είναι και πολιτικά επιζήμιο.

Απέναντι όμως στην πολιτική της συμπεριφορά, καλό είναι να προτάσσει κάποιος πολιτικές συμπεριφορές. Αν χρειαστεί να φωνάζει κιόλας όπως λέγεται πως έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στο Προεδρείο της Κ.Ο του Σύριζα. Αν αντί να φωνάζει, ψιθυρολογεί, αντί να αντιπαρατίθεται, υπονοεί, αντί να καταθέτει πολιτικά συνεντευξιάζεται στα κανάλια στην πλάτη της κακιάς Ζωής, τότε κατασκευάζει εκτός από ανηθικότητα και έναν πολιτικό τάφο.

Ένα από τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πως υπάρχει σοβαρό θέμα όχι με τη Ζωή αλλά με την πολιτική ζωή, είναι το περιστατικό με την Πρόεδρο της Βουλής και τον επικεφαλής των ΜΑΤ. Η Κωνσταντοπούλου ζήτησε ήπια και ευγενικά να αφήσουν τα ΜΑΤ τους διαδηλωτές της ΕΙΝΑΠ να φτάσουν στη Βουλή για να δώσουν το ψήφισμά τους. Πρωτοφανής η παρέμβαση Προέδρου Βουλής στο πεζοδρόμιο. Πρωτόγνωρη η συνάντηση των διοικούντων με τους διοικητές των ΜΑΤ σε ένα πεδίο χωρίς τη μεσολάβηση εντολών και υπηρεσιακών παραγόντων.

Η διαδήλωση των πολιτών είναι Συνταγματικό δικαίωμα. Οι πολίτες όπως ορίζει το Σύνταγμα μπορούν να διαμαρτύρονται ειρηνικά. Η διαδήλωση δεν είναι ποινικό αδίκημα. Αυτή την εντύπωση προσπάθησαν να δημιουργήσουν όσοι κυβέρνησαν τόσα χρόνια. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν δημοκρατικούς διαδηλωτές και τα αιτήματά τους γι αυτό τους βάφτιζαν ταραξίες. Για να το καταφέρουν έριχναν και πέντε μπαχαλάκηδες στις διαδηλώσεις. Ταύτιζαν έτσι στη συνείδηση του κόσμου τη διαμαρτυρία με το έγκλημα και την ταραχή. Για του λόγου το αληθές περικύκλωσαν τη Βουλή με κάγκελα για να προστατεύσουν την εκλεγμένη κυβέρνηση από αυτούς που την εκλέγουν. Έβαλαν τη μισή αστυνομία να φυλάει την άλλη μισή για να πληρωθεί το ρηθέν του Χρυσοχοΐδη και του Δένδια πως κινδυνεύουμε.

Ήρθε η νέα κυβέρνηση και το πρώτο μέτρο που πήρε ήταν να πετάξει τα κάγκελα και να απελευθερώσει το μάτι μας. Ώσπου ξαφνικά, τα ΜΑΤ χθες, ξαναπήραν το ρόλο της αντιπαράθεσης με τους ταραξίες που δεν ήταν τίποτα άλλο από ειρηνικοί διαδηλωτές.

Αυτή τη δυσαρμονία με τη Δημοκρατία και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου περπατώντας και όχι πηγαίνοντας με λιμουζίνα ως το πλήθος.

Η επίθεση που ακολούθησε δεν έχει σχέση με κριτική, αλλά με την προσπάθεια να δημιουργηθούν στερεότυπα ή να αξιοποιηθούν στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί από τους ίδιους. Η επικοινωνιακή προσπάθεια για μια Ζωή εν τάφω, είναι μια βολική φυγομαχία και η προσπάθεια να λειτουργούμε όπως λειτουργούσαμε. Με ένα Πρόεδρο Βουλής να είναι ευγενικός και χαμογελαστός όσο και υπόδικος. Κουστουμαρισμένος όσο και ανήθικος. Το θέλουμε; Ας αποφασίσει ο καθένας.

http://www.koutipandoras.gr/article/141195/i-zoi-en-politiko-tafo