Του Γκιντεόν Λεβί
Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη. Δεν έχω γράψει κάτι άλλο μέχρι σήμερα για το οποίο θα αισθανόμουν πραγματικά πιο ευτυχισμένος αν αποδεικνύονταν λανθασμένο. Όμως τα στοιχεία πληθαίνουν. Ουσιαστικά, μπορεί να ειπωθεί ότι το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε την ειρήνη, μια δίκαιη ειρήνη, βασισμένη σ' έναν δίκαιο συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές.
Είναι αλήθεια πως ο χαιρετισμός ρουτίνας στα εβραϊκά είναι "σαλόμ", ειρήνη δηλαδή. "Ειρήνη" λέει εκείνος που αποχαιρετά και φεύγει, "ειρήνη" λένε κι αυτοί που τον υποδέχονται και τον καλωσορίζουν. Αλλά δεν αναφέρονται στο είδος εκείνο της ειρήνης που θα επιφέρει τη δικαιοσύνη δίχως την οποία δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη. Οι Ισραηλινοί θέλουν ειρήνη όχι όμως δικαιοσύνη, οπωσδήποτε όχι κάτι που να βασίζεται σε οικουμενικές αξίες. Έτσι, μιλούν για την ειρήνη χωρίς να υπάρχει ειρήνη. Όχι μόνον δεν υπάρχει ειρήνη, αλλά τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ έχει απομακρυνθεί κι από την επιδίωξη του να κάνει ειρήνη. Έχει παραιτηθεί εντελώς απ' αυτή. Η ειρήνη έχει εξαφανιστεί από την ισραηλινή ατζέντα, τη θέση της έχουν πάρει οι συλλογικές ανησυχίες που συστηματικά εμφυτεύονται (στους πολίτες) και οι προσωπικές φιλοδοξίες που έχουν πλέον προτεραιότητα πάνω απ' οτιδήποτε άλλο. Η ισραηλινή επιθυμία για ειρήνη, κατά τα φαινόμενα, έσβησε πριν από μια δεκαετία περίπου, μετά την αποτυχία της διάσκεψης του Καμπ Ντέιβιντ το 2000, την διάδοση του ψέματος ότι "δεν υπάρχει Παλαιστίνιος εταίρος για την ειρήνη", και φυσικά, την φρικτή, αιματοβαμμένη περίοδο της δεύτερης Ιντιφάντα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα και πριν από αυτό, το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε πραγματικά την ειρήνη. Ποτέ, ούτε για ένα λεπτό, το Ισραήλ δεν συμπεριφέρθηκε στους Παλαιστίνιους σαν σε ανθρώπινα όντα που έχουν ίσα δικαιώματα. Ποτέ δεν αντιμετώπισε τη δυσφορία τους και την κατανοητή ανθρώπινη και εθνική αγωνία τους.Το δε ισραηλινό στρατόπεδο της ειρήνης-αν υπήρξε ποτέ τέτοιο πράγμα-αφανίστηκε μ' έναν παρατεταμένο θάνατο ανάμεσα στις οδυνηρές σκηνές της δεύτερης Ιντιφάντα και το ψέμα του ότι "δεν υπάρχει εταίρος για ειρήνη". Το μόνο που έμεινε ήταν μια χούφτα (ειρηνιστικών) οργανώσεων, οι οποίες όσο αποφασισμένες και αφοσιωμένες ήταν (στην ιδέα της ειρήνης) τόσο αναποτελεσματικές αποδείχθηκαν στην αντιμετώπιση των εκστρατειών απονομιμοποίησης που είχαν εξαπολυθεί εναντίον τους. Έτσι λοιπόν, το Ισραήλ απόμεινε με την απορριπτική στάση του.
Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη. Δεν έχω γράψει κάτι άλλο μέχρι σήμερα για το οποίο θα αισθανόμουν πραγματικά πιο ευτυχισμένος αν αποδεικνύονταν λανθασμένο. Όμως τα στοιχεία πληθαίνουν. Ουσιαστικά, μπορεί να ειπωθεί ότι το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε την ειρήνη, μια δίκαιη ειρήνη, βασισμένη σ' έναν δίκαιο συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές.
Είναι αλήθεια πως ο χαιρετισμός ρουτίνας στα εβραϊκά είναι "σαλόμ", ειρήνη δηλαδή. "Ειρήνη" λέει εκείνος που αποχαιρετά και φεύγει, "ειρήνη" λένε κι αυτοί που τον υποδέχονται και τον καλωσορίζουν. Αλλά δεν αναφέρονται στο είδος εκείνο της ειρήνης που θα επιφέρει τη δικαιοσύνη δίχως την οποία δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη. Οι Ισραηλινοί θέλουν ειρήνη όχι όμως δικαιοσύνη, οπωσδήποτε όχι κάτι που να βασίζεται σε οικουμενικές αξίες. Έτσι, μιλούν για την ειρήνη χωρίς να υπάρχει ειρήνη. Όχι μόνον δεν υπάρχει ειρήνη, αλλά τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ έχει απομακρυνθεί κι από την επιδίωξη του να κάνει ειρήνη. Έχει παραιτηθεί εντελώς απ' αυτή. Η ειρήνη έχει εξαφανιστεί από την ισραηλινή ατζέντα, τη θέση της έχουν πάρει οι συλλογικές ανησυχίες που συστηματικά εμφυτεύονται (στους πολίτες) και οι προσωπικές φιλοδοξίες που έχουν πλέον προτεραιότητα πάνω απ' οτιδήποτε άλλο. Η ισραηλινή επιθυμία για ειρήνη, κατά τα φαινόμενα, έσβησε πριν από μια δεκαετία περίπου, μετά την αποτυχία της διάσκεψης του Καμπ Ντέιβιντ το 2000, την διάδοση του ψέματος ότι "δεν υπάρχει Παλαιστίνιος εταίρος για την ειρήνη", και φυσικά, την φρικτή, αιματοβαμμένη περίοδο της δεύτερης Ιντιφάντα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα και πριν από αυτό, το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε πραγματικά την ειρήνη. Ποτέ, ούτε για ένα λεπτό, το Ισραήλ δεν συμπεριφέρθηκε στους Παλαιστίνιους σαν σε ανθρώπινα όντα που έχουν ίσα δικαιώματα. Ποτέ δεν αντιμετώπισε τη δυσφορία τους και την κατανοητή ανθρώπινη και εθνική αγωνία τους.Το δε ισραηλινό στρατόπεδο της ειρήνης-αν υπήρξε ποτέ τέτοιο πράγμα-αφανίστηκε μ' έναν παρατεταμένο θάνατο ανάμεσα στις οδυνηρές σκηνές της δεύτερης Ιντιφάντα και το ψέμα του ότι "δεν υπάρχει εταίρος για ειρήνη". Το μόνο που έμεινε ήταν μια χούφτα (ειρηνιστικών) οργανώσεων, οι οποίες όσο αποφασισμένες και αφοσιωμένες ήταν (στην ιδέα της ειρήνης) τόσο αναποτελεσματικές αποδείχθηκαν στην αντιμετώπιση των εκστρατειών απονομιμοποίησης που είχαν εξαπολυθεί εναντίον τους. Έτσι λοιπόν, το Ισραήλ απόμεινε με την απορριπτική στάση του.