Ο μποξέρ που αρνήθηκε το «όνομα του σκλάβου»

«Η συνείδησή μου δεν με αφήνει να πυροβολήσω τα αδέρφια μου, σκουρόχρωμους ανθρώπους, φτωχούς, πεινασμένους ανθρώπους μέσα στην λάσπη, για την μεγάλη, ισχυρή Αμερική. Να τους πυροβολήσω γιατί; Ποτέ δεν με αποκάλεσαν νέγρο. Ποτέ δεν με λυντσάρισαν. Ποτέ δεν διέταξαν αγριόσκυλα να μου ορμήξουν».

Με αυτόν τον τρόπο αρνήθηκε να πάει να πολεμήσει εναντίον του Βιετνάμ ο σπουδαίος Μοχάμεντ Άλι. Ο θρύλος του μποξ, αλλά και της πάλης ενάντια στον ρατσισμό και τον πόλεμο, ο οποίος άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή σε ηλικία 74 ετών, στο Φοίνιξ της Αριζόνα. 

«Έπειτα από μάχη 32 χρόνων με τη νόσο του Πάρκινσον, ο Μοχάμεντ “Αλι πέθανε σήμερα σε ηλικία 74 ετών», ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός του Μπομπ Γκάνελ. «Ο Μοχάμεντ “Αλι, τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, πέθανε το βράδυ» (Παρασκευής, τοπική ώρα), προστίθεται στην ανακοίνωση. 

Η κηδεία του θα τελεστεί στη γενέτειρά του, στο Λούισβιλ του Κεντάκι, διευκρίνισε ο εκπρόσωπος του διασημότερου πυγμάχου του πλανήτη, χωρίς να διευκρινίσει την ημερομηνία. «Η οικογένεια του “Αλι θα ήθελε να ευχαριστήσει όλους εκείνους που οι σκέψεις τους, οι προσευχές και η υποστήριξή τους ήταν κοντά του και ζητούν σεβασμό της ιδιωτικής ζωής». 

«ΓΡΑΙΚΩΣΑΣ»...

Του ΣΤΑΘΗ*

«Ταύτα δε (τα σλαυικά φύλα) ο ημέτερος εν θεία τη λήξει γενόμενος πατήρ και Ρωμαίων αυτοκράτωρ Βασίλειος των αρχαίων ηθών έπεισε μεταστήναι και γραικώσας και άρχουσι κατά τον ρωμαϊκόν τύπον υποτάξας και βαπτίσματι τιμήσας, της τε δουλείας ηλευθέρωσε των εαυτών αρχόντων και στρατεύεσθαι κατά των Ρωμαίοις πολεμούντων εθνών εξεπαίδευσεν...».

Με λίγες μόνον αράδες ο Λέων ο ΣΤ’ ο Σοφός στα «Τακτικά» στερεί από κάθε έδαφος τις θεωρίες για τον εκσλαυισμό των Ελλήνων, καθώς και για τη διακοπή της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Αν

διαβάσετε προσεκτικά αυτές τις λίγες αράδες [οι οποίες με τη σειρά τους αποδεικνύουν επίσης την... ασυνέχεια(!) της ελληνικής γλώσσας], αν λοιπόν διαβάσετε αργά και προσεκτικά, θα εννοήσετε τι λέει ο Λέων ο ΣΤ’ σαν να διαβάζετε εφημερίδα.

Τι λέει λοιπόν ο κατά το προσωνύμιον Σοφός, για τους Σλαύους και τις Σκλαβηνίες που υπήρξαν στη βυζαντινή επικράτεια και τον ελλαδικό χώρο από τον 7ο έως τον 10ο αιώνα; Πρώτον ότι οι βασιλείς (η βυζαντινή διοίκηση) τους έπεισαν «των αρχαίων ηθών» να μετέχουν. Δεύτερον: «Γραικώσας» και «βαπτίσματι τιμήσας» δέχθηκε (πάντα η διοίκηση) Σλαύους αξιωματούχους να άρχουν και να άρχονται«κατά τον ρωμαϊκόν τύπον». Τρίτον (που όμως έκαναν πρώτο-πρώτο) δέχθηκαν και προσέλαβαν Σλαύους στρατιώτες και αξιωματικούς και «εξεπαίδευσαν στρατεύεσθαι κατά των Ρωμαίοις πολεμούντων εθνών» (σ.σ.: πρώτος προσέλαβε όχι φεδεράτους μόνον, αλλά τακτικούς στρατιωτικούς, Σλαύους, οΙουστινιανός ο Β’).

Αυτή είναι η δύναμη της Ιστορίας.

Η πρώτη βουλευτής της Αριστεράς: Βάσω Θανασέκου

Βάσω Σαραβάνου, μια μεγαλοαστή, η οποία αν δεν γνώριζε και δεν ερωτευόταν τον Γιώργο Θανασέκο, ένα πολιτικοιποιημένο στρατιωτικό δημοκρατικών φρονημάτων από την Άνω Τιθωρέα της Φθιώτιδας, δεν θα είχε ίσως καταγραφεί ως η πρώτη βουλευτής της Αριστεράς στην Ελλάδα. Και οι δύο υποστήριξαν τις ιδέες τους χωρίς να πτοηθούν από τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες που υπέστησαν στα «πέτρινα χρόνια» της ελληνικής Ιστορίας.

Σήμερα, στα 97 της χρόνια, παρουσιάζεται στην Ιστορία ως η πρώτη βουλευτής της Αριστεράς αλλά και ως η γηραιότερη, έν ζωή, εκλεγμένη του ελληνικού Κοινοβουλίου.

Στις πλάτες της κουβαλάει 97 χρόνια με εξορίες και φυλακίσεις που φορτώθηκε από τους αγώνες της για τη δημοκρατία και για τα δικαιώματα των γυναικών. Η Βάσω Θανασέκου, η πρώτη εκλεγμένη βουλευτής της Αριστεράς, είναι μια ευγενική ψυχή που ακολούθησε τον δρόμο της καρδιάς της.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Ιουνίου του 1917. Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1930, αν και ευκατάστατη μεγαλοαστή, εντάχθηκε στο πλευρό όσων αγωνίζονταν για τα κοινωνικά δικαιώματα και τη δημοκρατία.

Είναι κόρη του Δημήτρη Σαραβάνου από την Άνδρο, ενός εύπορου πιλοποιού που είχε εργοστάσιο στο Μεταξουργείο, στην οδό Μυλλέρου. Ασχολήθηκε με την πολιτική από μικρή, με την παρότρυνση του συζύγου της Γιώργου Θανασέκου, με τον οποίο είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά ήταν σφοδρά ερωτευμένοι.

Ο Γιώργος Θανασέκος είχε καταγωγή από την Άνω Τιθωρέα της Φθιώτιδας, ήταν πολύ καλός μαθητής και είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Ευελπίδων. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του είχε διαβάσει κρυφά μαζί με άλλους συμφοιτητές του το Κεφάλαιο του Κάρολου Μαρξ, ενώ παράλληλα είχε εντυπωσιαστεί από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ως λοχαγός του ιππικού είχε πάρει μέρος στην πρώτη γραμμή στη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Τα Άλογα Του Παυλώφ Στη Δικτατορία Των Αγορών

Η ακόλουθη ιστορία είναι αληθινή και συνέβη επί τουρκοκρατίας:

Όταν επαναστάτησε η Κρήτη ο πολυχρονεμένος Σουλτάνος έστειλε το ιππικό του για να καταστείλει (να πνίξει στο αίμα ουσιαστικά) την εξέγερση.

Τα άλογα μπήκαν στο αμπάρι και η τροφή τους, ο σανός στο κατάστρωμα. Όμως το πλοίο βρέθηκε σε μεγάλη θαλασσοταραχή, ο σανός βράχηκε και καταστράφηκε.

Μετά από μερικές ώρες τα νηστικά άλογα άρχισαν να χλιμιντρίζουν και να πηγαίνουν πέρα δώθε στο αμπάρι προκαλώντας επικίνδυνες ταλαντεύσεις στο καράβι.

Ο καπετάνιος στράφηκε προς το διοικητή της ίλης.

«Μπέη, κάνε κάτι γιατί θα βουλιάξουμε.»

Εκείνος το σκέφτηκε και φώναξε το σαλπιγκτή.

«Βάρα συσσίτιο», του είπε.

Ο σαλπιγκτής έκανε ότι του είπαν. Τα άλογα, που ζούσαν στο στρατόπεδο και έτρωγαν μαζί με τους στρατιώτες, σαν άκουσαν τη γνώριμη μουσική πιστέψανε ότι θα φάνε και ηρέμησαν.