ΟΤΑ: «ΟΧΙ» ΑΙΡΕΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ» - ΛΑΙΜΗΤΟΜΟ

«ΣΠΑΕΙ»ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ»

«ΕΝΤΕΛΛΕΣΘΑΙ» ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΔΩΣΕΙ ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ, ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ-ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

«Σπάνε» στην πράξη την κυρίαρχη νοοτροπία του "τίποτα δεν γίνεται και όλοι ίδιοι είναι" οι αιρετοί της Αριστεράς σε δήμους και περιφέρειες πιστοί και στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις.

Με ένα αποφασιστικό «όχι» απαντούν στη λεγόμενη «αξιολόγηση και στον προσχηματικό επανέλεγχο της μετατροπής των συμβάσεων από ΙΔ.ΟΧ (ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου) σε ΙΔ.ΑΧ (ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου) , που οδηγούν σε απολύσεις και διάλυση των υπηρεσιών της ήδη βαριά τραυματισμένης Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ταυτόχρονα οι αιρετοί της Αριστεράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση προχωρούν σε «κύμα» συμπαράστασης υπέρ των εργαζομένων στις υπηρεσίες τους, τηρώντας έτσι όλα όσα έλεγαν προεκλογικά, πριν την εκλογή τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές του περασμένου Μαΐου.

Ο Τύμβος της Αμφίπολης και τα κουλουβάχατα της ιστορίας

Σχεδόν κανείς όπως ήταν αναμενόμενο, δεν ασχολήθηκε με τα επιστημονικά χαρακτηριστικά της ανασκαφής που επισκέφθηκε σε πολύ πρώιμο στάδιο ο πρωθυπουργός.

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου συντελέστηκε στην Ελλάδα ένα πρωτόγνωρο «αρχαιολογικό θαύμα». Ο Πρωθυπουργός της χώρας, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, τον υπουργό Πολιτισμού και άλλα μέλη της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού, «προσκύνησε» τη «γη της Μακεδονίας που εξακολουθεί να μας συγκινεί και να μας εκπλήσσει αποκαλύπτοντας από τα σπλάχνα της μοναδικούς θησαυρούς, που συνθέτουν, υφαίνουν όλοι μαζί αυτό το μοναδικό μωσαϊκό της Ελληνικής μας Ιστορίας, για το οποίο όλοι οι Έλληνες είναι πολύ υπερήφανοι» (σ.σ πρόκειται για ακριβή μεταφορά των δηλώσεων του Α. Σαμαρά ).

Ο φασισμός επιστρέφει στην Ευρώπη

 

Δημήτρης Κουσουρής
Στο τέλος μιας μακράς περιόδου μετάβασης, που ξεκίνησε πριν από ένα τέταρτο του αιώνα με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, μπορούμε σήμερα να διακρίνουμε τα γνωρίσματα της ιστορικής περιόδου, να αποκαταστήσουμε τη διαλεκτική της διάρκειας και να αναγνωρίσουμε τις σχέσεις ανάμεσα στην εποχή, την περίοδο και τη συγκυρία. Η περίοδος που άρχισε το 1989-1990 και παρουσιάστηκε ως το τέλος της Ιστορίας και μη αναστρέψιμος θρίαμβος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού έχει πια φτάσει στο τέρμα της. Από το 2001, ή σύμφωνα με άλλους το 2008, έχουμε βρεθεί μέσα σε ένα από εκείνα τα «ενδιάμεσα διαστήματα», ανάμεσα σε ό,τι δεν υπάρχει πια και ό,τι δεν έχει γίνει ακόμα.[1]

Παρά τη βαθιά κρίση που γνωρίζει ο καπιταλισμός, την αστάθεια του παγκόσμιου συστήματος και των τοπικών ή περιφερειακών δομών κυριαρχίας, το οργανωμένο εργατικό κίνημα και οι άμεσοι ή έμμεσοι πολιτικοί εκφραστές του βρίσκονται διασκορπισμένοι, δίχως κατεύθυνση, ανίκανοι να επιδράσουν αποφασιστικά στον συσχετισμό δυνάμεων. Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις της αντεπανάστασης,[2] κάτω από διαφορετικά ονόματα και κοστούμια, κερδίζουν ολοένα και πιο γρήγορα έδαφος. Αργά αλλά σταθερά στην αρχή, παρακολουθήσαμε τις πρώτες συμμετοχές νεοφασιστών σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πρώτα το 1994 στην Ιταλία, γενέθλια γη του ιστορικού φασισμού, και έπειτα στην Αυστρία το 2000. Στη συνέχεια, είδαμε αυτή την εξέλιξη να επιταχύνεται, ιδίως από την κρίση του 2008 και μετά, με την εκλογική νίκη του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, τη ραγδαία άνοδο νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων στην καινούργια περιφέρεια της ηπείρου, όπως και στην Ουγγαρία, την Ελλάδα, και πιο πρόσφατα στην Ουκρανία με τη συμμετοχή τους στην προσωρινή κυβέρνηση.