Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη

Ιδρυτική διακήρυξη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος 3 Σεπτεμβρίου 1974

Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Έλληνα.

Όμως η ενότητα του Λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή ενάντια στην ακεραιότητα της εθνικής μας παρουσίας, δε δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής.

Είναι βαθιά η ανησυχία του Ελληνικού λαού, γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δε συνοδευτούν - το γρηγορότερο δυνατό - από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Ότι τώρα προέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί.

Πώς είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση.

Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικ

Τσικκουρής-Αντζελόνι... Ποιοι και γιατί ντρέπονται για τους ήρωες μας;

Νίκος Κλειτσίκας

«Γέμισαν οι πλατείες ρυτιδωμένα πρόσωπα, νέους οργισμένους,

μάνες που...

ουρλιάζουν “φτάνει πια”, εργάτες με

ροζιασμένα χέρια και αρυτίδωτες ψυχές,

ποιητές και φιλόσοφους που ρωτούν “γιατί”,

πόλεις με πολιορκημένους άρχοντες σε πολιορκημένα παλάτια

που τώρα αγωνιούν από την ασταμάτητη οργή, πεινασμένους

που αμήχανοι οραματίζονται ακόμα και τα περισσεύματα της τραπέζης,

που όμως ετοιμάζονται για τη μεγάλη πορεία. Αυτή η γη δεν ανέχεται πια την ανέχεια.

Αυτοί οι κτίστες δεν δέχονται να ζουν χωρίς κτίσματα.

Αυτή η οργή δεν τιθασσεύεται. Ναι. Όπου να ‘ναι θα κτυπήσουν οι καμπάνες.

Ναι. Όπου να ‘ναι γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος»

Βάσος Λυσσαρίδης

[Βλέπε σε: Εγώ θα ξανανέβω στον Πενταδάκτυλο. Αν δεν προλάβω να με πάτε σεις. Μου το χρωστάτε!]

2 Σεπτέμβρη 1970... σε μια δυναμική ενέργεια στην Ελλάδα, στην αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας για να καταγγείλουν τον ρόλο των Η.Π.Α. στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, πέφτουν νεκροί ο Κύπριος φοιτητής Γιώργος Τσικκουρής κι η Μαρία-Έλενα Αντζελόνι, που ήρθαν στην Αθήνα από το Μιλάνο και διεσώθη από τύχη ο σύνδεσμός τους στην Ελλάδα, ο αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα Κώστας Κωτσάκης.

Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη

Ιδρυτική διακήρυξη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος

3 Σεπτεμβρίου 1974

Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Έλληνα.

Όμως η ενότητα του Λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή ενάντια στην ακεραιότητα της εθνικής μας παρουσίας, δε δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής.

Είναι βαθιά η ανησυχία του Ελληνικού λαού, γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δε συνοδευτούν - το γρηγορότερο δυνατό - από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Ότι τώρα προέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί.

Πώς είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση.

Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

Ψήφος Ελλήνων εξωτερικού : Ας μιλήσουμε (επιτέλους!) σοβαρά

Κ. Σκλαβενίτης   

Η πρόσφατη αναφορά του νέου Υπουργού Εσωτερικών στο θέμα της ψήφου των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό εντάσσεται σε μια θλιβερή παράδοση που υπάρχει γύρω από το θέμα αυτό : Να συζητείται με προχειρότητα και συνήθως χωρίς απόλυτη επίγνωση του τι θα σήμαινε στην πράξη αυτό που κατά καιρούς εξαγγέλλεται, με μόνο γνώμονα μια πλειοδοσία, συνήθως χωρίς αντίκρυσμα, που απλώς «καλοπιάνει» το «εθνικά ευαίσθητο» ακροατήριο.

Μια παράδοση που – τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια – έδειξε να «σπάει», αφού η κινητικότητα γύρω από το θέμα της ενεργοποίησης του άρθρου 51 παρ. 4 του ισχύοντος Συντάγματος είχε αποκτήσει, μάλλον για πρώτη φορά, συγκεκριμένη θεσμική υπόσταση :

Πρώτα απ’ όλα, με τη λειτουργία της ad hoc επιτροπής, που συγκροτήθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών με νόμο (άρθρο 256 ν. 4555/2018), με τις θετικές ψήφους ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ΚΚΕ και ΑΝΕΛ και την ανοχή («παρών») του Ποταμιού. Η επιτροπή αυτή, με τη συμμετοχή ειδικών επιστημόνων όλων των πολιτικών αποχρώσεων, εκπροσώπων αρμοδίων φορέων/αρχών, αλλά και αρμόδιων διοικητικών στελεχών, μετά από σειρά συνεδριάσεων κατέληξε σε συγκεκριμένη, αναλυτική και τεκμηριωμένη πρόταση, η ποιότητα της οποίας αναγνωρίστηκε ακόμα και από τα μέλη της που διαφώνησαν σε κάποιες από τις προτάσεις της.

«Προσεύχεσαι για τον θάνατο. Κλαις μέχρι που δεν μπορείς άλλο»

Της Jessica Hyde

Χιλιάδες κορίτσια από τη Νιγηρία φεύγουν για μια καλύτερη ζωή και καταλήγουν σε κυκλώματα πορνείας. Όταν καταφέρνουν να γυρίσουν, η σωτηρία τους δεν διαφέρει πολύ από την προηγούμενη κατάστασή τους

Στα 18 της τής υποσχέθηκαν μια νέα ζωή στη Λιβύη με έναν εντυπωσιακό μισθό. Εκεί, κατέληξε «σκλάβα του σεξ» μέχρι που σώθηκε από την κυβέρνησή της, για να αντιμετωπίσει μια νέα φυλακή εκεί που κανονικά θα ήταν το καταφύγιό της.

Αυτή είναι η ιστορία της Ανταούρα από την Νιγηρία, μια ιστορία που μοιάζει με χιλιάδων κοριτσιών από τη συγκεκριμένη χώρα της Αφρικής. Όπως και σε πολλές ακόμα νεαρές κοπέλες από την Νιγηρία της υποσχέθηκαν μια καλύτερη ζωή στη Λιβύη. Όπως της είπαν θα εργαζόταν ως οικιακή βοηθός και θα έπαιρνε 400 δολάρια το μήνα, ένα ποσό που έμοιαζε με περιουσία για την 18χρονη Ανταούρα που ζούσε μέσα στην φτώχεια.

Με την βοήθεια ενός μεσολαβητή, το 2013 ξεκίνησε το ταξίδι της, για να διασχίσει την έρημο της Σαχάρας και να φτάσει στη Λιβύη. Όταν έφτασε εκεί βρέθηκε εγκλωβισμένη σε ένα κύκλωμα πορνείας, φυλακισμένη, χωρίς να μπορεί να ξεφύγει.

Η Ανταούρα, η οποία πλέον είναι 24 ετών, υποστηρίζει ότι εξαναγκάστηκε να εργάζεται ως πόρνη στην Λιβύη, ενώ ο προαγωγός της την ενημέρωσε ότι του χρωστά 4.000 δολάρια για το ταξίδι της από τη Νιγηρία κι έπρεπε να τον ξεχρεώσει για να την αφήσει να φύγει. Όπως λέει, μια γυναίκα που ήταν επίσης μέλος του κυκλώματος, την ανάγκαζε να κάνει σεξ με άντρες χωρίς προφυλακτικό και κάθε φορά που έμενε έγκυος την πήγαινε να κάνει έκτρωση.

Ο θάνατος των μελισσών

Μια από τις πιο διαδεδομένες φράσεις που αποδίδονται στον Αϊνστάιν είναι πως «όταν εξαφανιστούν οι μέλισσες η ανθρωπότητα θα έχει ακόμα τέσσερα χρόνια ζωής». Αν και η πατρότητα αυτού του αφορισμού ελέγχεται, ωστόσο, ουδείς αμφιβάλλει για τη σημασία που έχουν αυτά - αλλά όχι μόνο αυτά - τα έντομα για τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη.

Οι μέλισσες είναι οι διασημότεροι - όχι όμως και οι μοναδικοί - επικονιαστές, δηλαδή γονιμοποιητές, των φυτών. Μεταφέρουν τη γύρη, που είναι τα γονιμοποιητικά κύτταρα των φυτών, από το ένα φυτό στο άλλο, συντελώντας καταλυτικά στην αναπαραγωγή τους. Δίχως αυτούς τους φτερωτούς επικονιαστές - και με δεδομένο ότι ο αέρας, επίσης ικανός επικονιαστής, δεν αρκεί για να να καλύψει… όλες τις ανάγκες - οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η τροφή μας θα περιοριζόταν δραματικά στο καλαμπόκι, το ρύζι και το σιτάρι. Είναι τόση και τέτοιας η σημασία τους, που μία μέση αποικία μελισσών υπολογίζεται ότι έχει 20 έως 40 φορές περισσότερη αξία για την επικονίαση των φυτών, παρά για την παραγωγή μελιού. 

Δεδομένου επίσης ότι οι μέλισσες είναι υπεύθυνες για το 60 - 70% - κάποιες μελέτες ανεβάζουν το ποσοστό και στο 80% - της γονιμοποίησης των φυτών και τουλάχιστον του 1/3 της γονιμοποίησης των καλλιεργειών, είναι προφανής ο κίνδυνος για το οικοσύστημα και για την παραγωγή τροφίμων, από την εξαφάνισή τους.