Και τώρα εμείς… είναι ηλίθιο να μην έχουμε αποφασίσει το τι ΔΕΝ θέλουμε.

Και τώρα εμείς… Είναι δύσκολο ν’ αποφασίσουμε τι θέλουμε. Όμως επιτέλους, ύστερα απ’ όλα όσα ζήσαμε είναι ηλίθιο να μην έχουμε αποφασίσει το τι ΔΕΝ θέλουμε.

Γράφει ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Ίσως να χαίρομαι πρώτη φορά στη ζωή μου επειδή έπεσα έξω στις προβλέψεις μου. Οι 180 δε βρέθηκαν κι αν βρέθηκαν, δεν τόλμησαν. Ομολογώ πως είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτοί δεν έπεφταν με τίποτα. Κι όμως έπεσαν και μάλιστα ταπεινωτικά, με δύο πρωθυπουργούς – o Βενιζέλος πάντα έτσι πίστευε – να μη μπορούν να κάνουν μια εξαγορά ψήφου της προκοπής.

Η αντιπολίτευση έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Έριξε την κυβέρνηση. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Με συνειδησιακούς και ηθικούς εκβιασμούς των ανεξάρτητων; Ίσως! Όμως απέναντι σε ένα τόσο βάρβαρο καθεστώς που απολαμβάνει απίστευτα τον εξευτελισμό των πολιτών δεν έχεις πολλές επιλογές.

Υπάρχει βέβαια μία αμηχανία στην ατμόσφαιρα. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εμείς από τις πλατείες και τους δρόμους, το έκαναν κόμματα και βουλευτές μέσα στη Βουλή. Οπότε τώρα το βάρος πέφτει διπλό επάνω μας. Και τώρα εμείς… Τι κάνουμε εμείς οι οργισμένοι, οι αδικημένοι, οι κυνηγημένοι;

Η συνωμοσία του... ό,τι να ναι

Φωτεινή Λαμπρίδη

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, με όρους αγάπης και ομορφιάς. Δεν ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύουν πως με την καταγγελία μόνο και τη μονόπλευρη πολεμική μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Ούτε σε εκείνους που ψάχνουν λόγους για να στιγματίσουν τον ιδεολογικό τους αντίπαλο ενθαρρύνοντας τον κανιβαλισμό. Ωστόσο, μένω έκπληκτη μπροστά σε μια τάση δημοσίων προσώπων και πολιτικών σχημάτων που υποστηρίζει πως η αγάπη γενικώς και αορίστως με ολίγη ομορφιά θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Και μένω έκπληκτη δύο φορές όταν δεν πρόκειται για απλή πρόζα σε πρωινάδικο. Και μένω έκπληκτη τρεις και τέσσερις φορές όταν συνειδητοποιώ πως απογυμνώνουν την αγάπη από το ουσιαστικό της νόημα και κρατούν από αυτήν μόνο μια στείρα παθητικότητα. Ας δούμε τα τρανταχτά επιχειρήματα.

«έλα μωρέ όλοι αδέρφια είμαστε, κάνε και λίγο την πάπια εθνική ομοψυχία, μην τρελαίνεστε με τους πρόσφυγες κι άλλοι υποφέρουν, μη μιλάτε για τους ανέργους η ανεργία υπήρχε πάντα. Με αγάπη θα ορθοποδήσουμε, μην αυτοαποκαλείστε αντιμνημονιακοί, γίνεστε χωριστικοί δηλαδή εμείς το θέλουμε; Αναγκαίο κακό. Οι διαδηλώσεις είναι βίαιες ο πολιτικός σας λόγος εχθρικός.» Αποκορύφωμα της ρητορικής αυτής είναι η συνωμοσία του Καλού και οι μαγικές της δυνάμεις της. Δηλαδή ο Χάρυ Πότερ.

Με λίγα λόγια ό,τι δεν κατάφεραν οι υπέρμαχοι των νεοφιλελεύθερων ιδεών προσπαθούν οι υπέρμαχοι της αγάπης γενικώς και αορίστως. Ή αλλιώς όταν οι νεοφιλελεύθεροι ενδύονται τον μανδύα του Χριστού.

Μικρά καθεστώτα που πρέπει να πέσουν: Το καθεστώς του άστεγου

Τις ημέρες των Χριστουγέννων πληθαίνουν τα ρεπορτάζ για τους άστεγους. Πώς τα βγάζουν πέρα, πώς τα βρίσκουν μεταξύ τους, πώς βρίσκουν βοήθεια, τι τους προσφέρει ο Δήμος και όλα τα σχετικά που συνθέτουν μια παράλληλη και παράπλευρη κανονικότητα.

Φωτογραφία: Από το ιστολόγιο της Marta Kopiec

Το καθεστώς του άστεγου στις πρωτεύουσες ή τις μεγάλες πόλεις των δυτικών κρατών είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή «καθεστώς». Φαγητό - συσσίτια από το δήμο, ρούχα από την εκκλησία ή κάποια οργάνωση ελεημοσύνης - «φιλανθρωπική» (φιλάνθρωποι: αυτοί που αγαπούν τον άνθρωπο σε αντίθεση με ποιους άραγε;), στέγη σε εγκαταλελειμμένα/κατειλημμένα κτίρια και, τώρα πια, ο άστεγος έχει και «δουλειά»: πουλάει το περιοδικό δρόμου που βραβεύεται απο την Eυρωπαϊκή Ένωση για την ευαισθησία και την «πραγματική λύση» που δίνει στους ατυχείς και για αυτό δυστυχείς άστεγους, οι οποίοι όμως παραμένουν άστεγοι. Οριακά το λες και θεσμοθετημένο. Για παράδειγμα, κάποιος που «ατύχησε» και «δεν πρόκοψε», απολύθηκε και του πήραν το σπίτι γιατί είχε δάνειο ή γιατί δεν είχε λεφτά για το νοίκι (και δεν έχει σπίτι σε κανά χωριό είτε γιατί ειναι ξένος είτε γιατί ειδικά στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η αστικοποίηση μετρά πολλά χρόνια και δεν υπάρχουν πια δεσμοί με την ύπαιθρο), μπορεί να περάσει μια ζωή επίσημα καταγεγραμμένος ως άστεγος και αυτό να μην αποτελεί πρόβλημα για κανέναν. Δηλαδή να μην αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα. Να είναι κάτι που απλά να εύχεσαι να μη σου τύχει (μαζί με όλα τα υπόλοιπα που εύχεσαι ή δεν πιστεύεις καν ότι σε αφορούν γιατί δεν πρόκειται να σου συμβούν!). Από ό,τι φαίνεται όμως συμβαίνουν και σε «κανονικούς» ανθρώπους. Να μία κανονική κατάσταση, ένα καθεστώς που το συνηθίσαμε, μα πρέπει να πέσει.http://kommon.gr/ix/166-kathestws-astegou

Ο καθημερινός φασισμός

Φώντας Λάδης .Συνέντευξη στη Νόρα Ράλλη 

Νόρα Ράλλη 

Μπορεί ο χρόνος για κάποια γεγονότα να είναι ο καλύτερος γιατρός, ωστόσο για κάποια άλλα απλά είναι σαν μην έχει περάσει ούτε στιγμή. Ο στιχουργός, δημοσιογράφος και συγγραφέας Φώντας Λάδης μαζί με τον εκδότη Θανάση Συλιβό των εκδόσεων «Μετρονόμος» αποφάσισαν τα ποιήματα του πρώτου για το φασισμό να κυκλοφορήσουν για πρώτη φόρα σε βιβλίο. Ο «Καθημερινός Φασισμός» που συμπεριλαμβάνει γνωστούς και λιγότερο γνωστούς στίχους του Λάδη, φαντάζει τραγικά επίκαιρο βιβλίο κι όμως τα γεγονός μας φαίνεται σχεδόν φυσικό. Το γιατί μας το εξηγεί καλύτερα ο ίδια ο δημιουργός, Φώντας Λάδης.

Ποιος το περίμενε, στίχοι που γράφτηκαν στη δεκαετία του 1970 να είναι τόσο επίκαιροι σήμερα; «Ο Φασισμός», για παράδειγμα, μελοποιήθηκε πριν από 36 χρόνια. Τα υπόλοιπα ποιήματα της έκδοσης θα γίνουν και αυτά τραγούδια στο σήμερα;