Σε όλους τους πολέμους, από τον Κριμαϊκό Πόλεμο, οπότε και καταγράφεται η πρώτη κάλυψη μιας ένοπλης σύγκρουσης από ένα Μέσο, τους Times του Λονδίνου με τον W.H. Russell, μέχρι τη σύγχρονη εποχή, οι πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες ανέκαθεν επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν τα ΜΜΕ για να διαμορφώσουν την κοινωνική συναίνεση στο ημέτερο στρατόπεδο και να εξουδετερώσουν την προπαγάνδα του αντιπάλου. Τα mainstream Μέσα, άλλες φορές χάρη στη λογοκρισία και άλλες, εφαρμόζοντας τεχνικές Ψυχολογικού Πολέμου (psywar), χειραγωγούνται.
Η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του πολέμου, η αλήθεια βομβαρδίζεται πριν ακόμη ξεσπάσει μια ένοπλη σύρραξη. Ελάχιστα ΜΜΕ και λίγοι ερευνητές δημοσιογράφοι έχουν το θάρρος ν΄ αναζητήσουν τις πραγματικές αιτίες, που οδηγούν τις αντίπαλες πλευρές σε μια εμπόλεμη κατάσταση.
Για αυτό εκ πρώτης όψεως δεν πρέπει να εκπλήσσει ο τρόπος με τον οποίο τα τουρκικά και ελληνικά ΜΜΕ καλύπτουν τη μαζική και υποκινούμενη από τον Τούρκο πρόεδρο προσέλευση προσφύγων και μεταναστών στα ελληνο-τουρκικά σύνορα. Δεν έχουμε πόλεμο, αλλά όλοι φοβούνται ένα θερμό επεισόδιο, κυρίως εξαιτίας της απρόβλεπτης συμπεριφοράς του. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, παραβιάζοντας τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας (Μάρτιος 2016), εργαλειοποιεί τους δικαιούχους διεθνούς προστασίας προκειμένου ν΄ ασκήσει πιέσεις σε ΝΑΤΟ και Ευρώπη για να συνδράμουν στους σχεδιασμούς του στο ανοικτό μέτωπο με τη Συρία. Και χρησιμοποιεί για αυτό τα τουρκικά Μέσα, που ελέγχει πλήρως.
