ΟΠάνος Σκουρλέτης λέει «δεν θέλουμε
followers, θέλουμε μέλη τα οποία θα έχουν μια ουσιαστική σχέση με την πολιτική» κι ο Γιώργος Τσίπρας απαντά ότι «έχουμε ανάγκη και από μέλη και από followers». Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λέει –στο tvxs.gr– ότι θα ήταν αφελής «εάν δεν φοβόταν να μην μολυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την πασοκοποίηση», ο Δημήτρης Παπαδημούλης διαμηνύει ότι «δεν κινδυνεύουμε να μολυνθούμε από τον λαό», κι ο Πάνος Λάμπρου ρωτά εάν «ο ΣΥΡΙΖΑ θα χωράει πολλές ταυτότητες – κάτι σαν σούπερ μάρκετ;». Ενδιαμέσως, μπαίνει σφήνα και το πολιτικό θυμικό Πολάκη που προειδοποιεί ότι «εδώ και καιρό πολλοί κρατιόμαστε για να μη μιλήσουμε δημόσια», φωτογραφίζοντας εμφανώς Ευκλείδη.
Είτε όλοι έχουν δίκιο είτε όλοι άδικο, μάλλον απαντούν στο λάθος ερώτημα. Διότι το ερώτημα – όσο επώδυνο και κυνικό κι εάν ακούγεται στους μυημένους της αριστεράς - δεν είναι ποιο κόμμα θέλουν εκείνοι. Δεν είναι επίσης ποιος θα είναι ο τίτλος και ποιος ο υπότιτλος της παράταξης, δεν είναι η δοσολογία πασοκοποίησης – ριζοσπαστικοποίησης – μη αστικοποίησης, ούτε είναι το εάν στο «ποινολόγιο λαθών» της εκλογικής ήττας γράφει περισσότερες ευθύνες ο Παππάς από τον Τσακαλώτο ή ο Τζανακόπουλος από τον Πολάκη.
Το κόμμα και η κοινωνία