Η ανάγκη ακόμα πιο ευρηματικών κινημάτων σε μια όλο και πιο σύνθετη περίοδο
Του Βασίλη Ξυδιά
Μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο ενός νέου αγωνιστικού ξυπνήματος της κοινωνίας ή τμημάτων της, το μεγάλο ερωτηματικό είναι η πολιτική Aριστερά· η Aριστερά ως φορέας πολιτικής εκπροσώπησης των αγώνων και ως ηγετική δύναμη διεξόδου για την κοινωνία συνολικά. Μια τέτοια Aριστερά, ικανή να παίξει αυτόν τον ρόλο, όχι μόνο δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή, αλλά και δεν φαίνεται να μπορεί να αναδειχθεί στο άμεσο μέλλον.
Για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητάμε. Αυτός έχει να τραβήξει το δικό του ευχάριστο μαρτύριο, ανακαλύπτοντας, μέρα με τη μέρα, την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας. Όμως και η άλλη πλευρά της Aριστεράς βρίσκεται πολύ μακριά απ’ αυτό που απαιτούν οι καταστάσεις. Θα ήταν πολύ εύκολο, αλλά και πολύ στενάχωρο, να αρχίσουμε να απαριθμούμε τα χαρακτηριστικά της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς που την καθιστούν πολιτικά ανεπαρκή.Ίσως το πιο θλιβερό είναι όταν διαπιστώνει κανείς πως το κομμάτι της Αριστεράς που ενδιαφερόταν πραγματικά να ηγηθεί πολιτικά της κοινωνίας είναι τελικώς αυτό που παραδόθηκε στον αντίπαλο και που έχει πλέον ενσωματωθεί στις κρατικές δομές· ενώ η άλλη Αριστερά, αυτή που δεν παραδόθηκε, αποτελεί ένα σύμφυρμα από αποκλίνουσες συνιστώσες, που στην πλειοψηφία τους ούτε θέλησαν ποτέ, ούτε ήταν σε θέση να λειτουργήσουν ηγετικά οδηγώντας την «υπαρκτή» ελληνική κοινωνία έξω από την κρίση.
Οι δύο όψεις