Το «σύνδρομο παραίτησης» χτυπά τα παιδιά στη Μόρια

Το «σύνδρομο παραίτησης» είναι μια πολύ σοβαρή ψυχική ασθένεια που χτυπά κυρίως παιδιά και εφήβους με μετατραυματικό σοκ. Σταματούν να περπατούν, να μιλούν, να τρώνε και βυθίζονταν σε έναν βαθύ λήθαργο. Είναι σαν να πέφτουν σε κώμα, όμως κανένας γιατρός δεν μπορεί να εντοπίσει κάποια βλάβη στο νευρικό τους σύστημα. Τα παιδιά αυτά - κυρίως προσφυγόπουλα - μοιάζουν να παραιτούνται από την ίδια τη ζωή. Το πρώτο κρούσμα «συνδρόμου παραίτησης» φαίνεται να καταγράφεται στον καταυλισμό της Μόριας, όπου διαβιούν υπό άθλιες συνθήκες πάνω από 13.000 άνθρωποι, τη στιγμή που το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει μόλις 3.000. Ο Guardian παρουσιάζει τη συγκλονιστική ιστορία της Αϊσα, ενός 9χρονου κοριτσιού που ζει στο κολαστήριο της Μόριας.

«Η Αΐσα είναι εννέα ετών. Ο πατέρας της την ξαπλώνει με ήρεμες κινήσεις σε ένα στρώμα στην κλινική, και το μόνο σημάδι ζωής που γίνεται αντιληπτό είναι η κίνηση του θώρακά της καθώς αναπνέει. Η Αΐσα παραμένει σχεδόν ακίνητη, σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά που τρέχουν γύρω από την παιδιατρική κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Μόρια», γράφει στη βρετανική εφημερίδα η η νευρολόγος και συγγραφέας Jules Montague.

Εδώ και δύο εβδομάδες η Αΐσα δεν έχει ανοίξει τα μάτια της. Δεν έχει μιλήσει. Δεν έχει περπατήσει. Η ομάδα ψυχικής υγείας της Μόριας υποστηρίζει πως ίσως πρόκειται για ένα από τα πρώτα κρούσματα με «σύνδρομο παραίτησης» που καταγράφεται στον καταυλισμό. «Βρίσκομαι στη Λέσβο όπου μελετώ τις ψυχολογικές επιπτώσεις του τραύματος σε αυτά τα παιδιά που στην πλειοψηφία τους έχουν ξεφύγει από βίαιες συγκρούσεις στη χώρα τους, μόνο για να καταλήξουν σε έναν προσφυγικό καταυλισμό όπου οι συνθήκες είναι χαοτικές και απάνθρωπες. Σύντομα κατάλαβα πως η Αΐσα, σε αυτό το στάδιο, έχει σωματοποιήσει ότι μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί που χάνει οποιαδήποτε ελπίδα», σημειώνει η Jules Montague.

75 χρόνια από την εκτέλεση 27 πατριωτών στο Νέδοντα

 Ηλίας Μπιτσάνης

Εκλεισαν στις 16 Ιουνίου 75χρόνια από την εκτέλεση 27 κρατουμένων πατριωτών από το Τάγμα Χωροφυλακής Καλαμάτας. Μια ακόμη ματωμένη σελίδα στον αγώνα κατά των Γερμανών και των συνεργατών τους, η οποία γράφτηκε στο ίδιο σημείο που έγιναν οι εκτελέσεις της Πρωτομαγιάς του ίδιου χρόνου: Στο Νέδοντα και στο σημείο που υπάρχει η γέφυρα προς Σπάρτη.

Την περίοδο αυτή κορυφωνόταν η δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας που είχαν αναλάβει το ρόλο των Γερμανών κατακτητών καθώς αυτοί ήθελαν να απελευθερώσουν στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουν στα κύρια μέτωπα. Στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Ταγμάτων Ασφαλείας είχαν συλληφθεί πολλοί πατριώτες οι οποίοι κρατούνταν φυλακισμένοι από το Τάγμα Χωροφυλακής που έπαιζε τον ίδιο ρόλο στο πλάι των Γερμανών.

Απαντώντας στις επιχειρήσεις των Ταγμάτων Ασφαλείας που κατατρομοκρατούσαν την ύπαιθρο, ένοπλος ομάδας κρούσης του ΕΛΑΣ στις 15 Ιουνίου πυροβόλησε με περίστροφο τον Παναγιώτη Ι. Γεωργανά, απόστρατο ταγματάρχη, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που κατατάχθηκε στα Τάγματα Ασφαλείας. Η επίθεση έγινε στην Ανδανίας (Μπουλούκου σήμερα) έξω από το σπίτι του, ο Γεωργανάς μεταφέρθηκε σε κλινική και υπέκυψε στα τραύματά του δύο ημέρες αργότερα.

Αδίστακτοι οι συνεργάτες των Γερμανών προχώρησαν σε αντίποινα για την επίθεση, εκτελώντας στις 16 Ιουνίου 27 από τους πατριώτες που ήταν φυλακισμένοι από το Τάγμα Χωροφυλακής. Στην εκτέλεσή τους πρωτοστάτησε ο διοικητής του Τάγματος, ο Αντώνης Σμυρλής, παρά το γεγονός ότι, όπως έχει αφηγηθεί ο γιατρός Νίκος Τριανταφυλλάκης: