Της Νικόλ Λειβαδάρη
Το Κίνημα Αλλαγής διέγνωσε στην συνδιάσκεψη του Γαλατσίου «πανικό και απελπισία». Και είδε «επιστράτευση γυρολόγων» και «εικόνες απόγνωσης». Η ΝΔ έπαιξε άμυνα στους ρυθμούς του Bella Ciao, με πολιτικό χιούμορ επιπέδου «Τσίπρα ciao». Oι στρατευμένοι του «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου» πλειοδότησαν σε χαρακτηρισμούς απαξίωσης της Προοδευτικής Συμμαχίας, με ευγενέστερο όλων – και βαθιά… πολιτικό – το «προοδευτικό τσίρκο». Και κάποιοι άλλοι ρώτησαν εάν την προοδευτική παράταξη του Βενιζέλου (του Ελευθέριου προφανώς) και του Παπανδρέου την εκφράζουν πλέον ο Τζουμάκας, ο Ραγκούσης, ο Μπίστης και ο Θεοχαρόπουλος.
Ενδιαφέρον το ερώτημα, αρκεί να απαντηθεί προηγουμένως το εάν η έκφραση και η εκπροσώπηση της δημοκρατικής παράταξης του Βενιζέλου (του Ελευθέριου πάντοτε) έχει κατακυρωθεί ιστορικά, αμετάκλητα και αποκλειστικά στους – καθ’ όλα συμπαθείς – Βασίλη Κεγκέρογλου και Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο. Και το εάν επίσης ο Βενιζέλος ο νεώτερος (ο Ευάγγελος) έχει περισσότερα ιδρυτικά δικαιώματα στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα από τον Στέφανο Τζουμάκα. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως αυτή η ένταση στην αποδόμηση της Προοδευτικής Συμμαχίας προδίδει αγωνία. Και είτε πρόκειται για την αγωνία των… «νόμιμων ιδιοκτητών και κληρονόμων» της κεντροαριστεράς απέναντι στους «εισοδιστές του Τσίπρα», είτε για την εύλογη αγωνία ενός χώρου που τελεί σε στρατηγικό και ιδεολογικό βέρτιγκο, δείχνει ήδη τους όρους με τους οποίους θα ξαναμοιραστεί μετεκλογικά η πολιτική τράπουλα.