Το παράδοξο στα χρόνια της κρίσης είναι πως κάποιοι, συνηθέστερα εκείνοι που αποφασίζουν για την χάραξη και την εφαρμογή των πολιτικών για την οικονομία και συνεπώς και για την τύχη κάθε χώρας, αναπέμπουν ιερεμιάδες ενάντια στις μισθολογικές υπερβολές, τις πρόνοιες, τα διάφορα προνόμια και διευκολύνσεις, τις υψηλές συντάξεις των χωρών που καλούνται να ελέγξουν για τις δαπάνες τους.
Εν τούτοις εκείνοι που κουνούν το δάκτυλο, όπως σημειώνει σε σημερινό της δημοσίευμα η ισπανική εφημερίδα El Público, είναι όσοι αμοίβονται πιο πλουσιοπάροχα κι από τους αρχηγούς των κρατών που κατηγορούν ως πολυδάπανα και χαίρουν προνομίων και διευκολύνσεων όσο κανείς άλλος, ενώ -αντίθετα με όσα απεργάζονται για πολλούς λαούς- εκείνοι θα βγουν στη σύνταξη με μηνιαίο ύψος που θα φθάνει για να συντηρήσει πολλούς, πάρα πολλούς, χαμηλοσυνταξιούχους.
Όπως υπολογίζει η εφημερίδα, μόνον οι μισθοί και τα πριμ που λαμβάνουν οι τρεις «άρχοντες» της Τρόικας, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, η επικεφαλής του ΔΝΤ Christine Lagarde κι ο πρόεδρος της ΕΚΤ Mario Draghi φθάνουν το 1,25 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Χωρίς να υπολογίζονται τα έξοδα παράστασης, η διατροφή, τα ταξίδια, τα οποία ‘καλύπτονται’ από τα εξοδολόγια των οργανισμών τους…