Ρούντολφ

Του Αύγουστου Κορτώ

1987 

Στην πυλωτή της πολυκατοικίας μας, ουρανοκατέβατος, έχει εμφανιστεί ο Ρούντολφ: ένα ημίαιμο λυκόσκυλο, φιλικό, καλοσυνάτο και παιχνιδιάρικο παρά τις κακουχίες της αδέσποτης ζωής του. Το όνομά του το ’χει σκαρφιστεί η μάνα μου, που την περίοδο εκείνη διαβάζει την αυτοβιογραφία του Νουρέγιεφ. 

Τον ίδιο καιρό στο σπίτι μας έχει αρχίσει η βασιλεία της Κακάμπας, μιας σιαμέζας καλομαθημένης και μοναχοκόρης, που όσες φορές έχουμε δοκιμάσει να τη συμφιλιώσουμε με τον Ρούντολφ, τον έχει κάνει κοτλέ απ’ τις νυχιές (αν και ο μεγαλόσωμος σκύλος, καθότι αγγελικού χαρακτήρα, δεν της έχει κάνει την παραμικρή αγριάδα). 

Ωστόσο τα μεσημέρια, μόλις γυρνάω απ’ το σχολείο, κλείνουμε το γατί στην κρεβατοκάμαρα με το κουρδιστό της ποντίκι και μπάζουμε τον Ρούντολφ -που περιμένει καρτερικά έξω απ’ την πόρτα μας- σαν παράνομο εραστή, και τον αφήνουμε να αλωνίσει για κανένα μισάωρο, ενώ συγχρόνως η Κατερίνα τον ταΐζει με φανατισμό εφάμιλλο της Λωξάνδρας. 

Την ανιδιοτέλεια της αγάπης θα μου την διδάξει στα οχτώ μου χρόνια αυτό το υπέροχο ζώο: σε κάθε μου ποδηλατάδα στη Νέα Παραλία θα τρέχει γαβγίζοντας πανευτυχής στο κατόπι μου, σε κάθε καβγά με τα γειτονόπουλα πάνω στο παιχνίδι θα στέκεται δίπλα μου βλοσυρός, και στο άκουσμα της φωνής μου θα μεταμορφώνεται σ’ έναν σίφουνα χαράς – κι όλα αυτά χωρίς να απαιτεί την παραμικρή ανταμοιβή. 

«Και να ξαποστείλουμε τους κακομούτσουνους»…

Του Θόδωρου Ντρίνια

Δεν είναι εύκολο να θυμηθεί κάποιος πότε ξανά οι Έλληνες οδηγήθηκαν στις κάλπες με τέτοια παντελή έλλειψη ελπίδας. Η απερχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πρόλαβε και κατέστρεψε όχι μόνο ό,τι ελάχιστο είχαν αφήσει όρθιο οι προηγούμενοι μνημονιακοί σε επίπεδο οικονομίας αλλά και την αίσθηση που είχε διαμορφωθεί σε ένα μεγάλο τμήμα του λαού ότι «κάτι θα γίνει, θα δεις» και θα χαλαρώσει η μέγγενη της εξάρτησης από τα μνημόνια και τους δανειστές.

Η πρόσφατη τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών και το όλο αξιοθρήνητο επίπεδο της προεκλογικής αντιπαράθεσης επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο αυτό το βαθύ αίσθημα απελπισίας και ανημπόριας. Η ουσιαστική αλαλία τόσο αυτών που θέλουν να μας (ξανα)κυβερνήσουν – είτε σαν κύριος κορμός είτε σαν κυβερνητικές τσόντες (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ συν ο απών αλλά ορμητικά ερχόμενος από τη λούμπεν γωνίτσα του Λεβέντης) – όσο και η πλήρης ανυπαρξία πραγματικού σχεδίου εξόδου από την κρίση από τους υπόλοιπους (ΚΚΕ, ΛΑ.Ε), τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Ο ελληνικός λαός πηγαίνει στις κάλπες για τρίτη φορά μέσα σε 8 μήνες εν μέσω ενός ανατιναγμένου οικονομικού, κοινωνικού και γεωπολιτικού τοπίου, με το χειρότερο δυνατό πολιτικό προσωπικό, χωρίς κινήματα στη βάση της κοινωνίας και με καμένες όλες τις εφεδρείες που πίστευε ότι διέθετε. Θα πρέπει να είναι αθεράπευτα αισιόδοξος κάποιος για να πιστεύει ότι η συγκεκριμένη κάλπη θα δώσει λύσεις άλλες από αυτές που έχει ήδη δρομολογήσει η Μέρκελ, τη συνεπικουρία του θιάσου που μας κυβέρνησε για 7 μήνες.Είναι φανερό ότι αν κάποιος προχωρήσει στην παραπάνω εκτίμηση δεν έχει άλλη λύση μπροστά στις κάλπες από το άκυρο, το λευκό ή την αποχή καθώς αυτή η επιλογή αποτυπώνει πιο καθαρά από ποτέ την αναντιστοιχία ανάμεσα στις ανάγκες της πατρίδας και του ελληνικού λαού και την υπαρκτή κατάσταση των πολιτικών υποκειμένων που ζητούν την ψήφο μας. Βέβαια, η πλειοψηφία των συμπολιτών μας, είτε από συνήθεια είτε από υποχρέωση, θα βρεθεί στην κάλπη και θα επιλέξει κάποιο ψηφοδέλτιο τελικά. Αυτοί που θα το κάνουν έχουν παρ’ όλα αυτά τη δυνατότητα να τιμωρήσουν παραδειγματικά αυτούς που θέλουν να μας κυβερνήσουν, με δύο τρόπους.