από την ταπεινωτική συνθηκολόγηση στον ξεσηκωμό
Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η πραγματικότητα εκδικείται. Επτά μόνο μήνες μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. απέναντι στον “φασισμό” της εποχής μας, εκπροσωπούμενο στην Ευρώπη από το Κουαρτέτο των Δανειστών (1), η ελληνική κοινωνία υποχρεώνεται να ξαναμπεί στον δρόμο της εξέγερσης, που εγκατέλειψε το 2012, για να ακολουθήσει τον ψεύτικο, όπως αποδείχθηκε, ήλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το κάνει γιατί νοιώθει, βαθιά μέσα της, ότι είναι μόνο έτσι που μπορεί να επιβιώσει.
‘Εκανα το “λάθος” τις προάλλες, να κυττάξω μια στιγμή στα μάτια τη γυναίκα που καθόταν στην είσοδο του μετρό, στον Ευαγγελισμό. Κι εκείνη, διακρίνοντας μια δίοδο μέσα στην απελπισία της, γύρισε και μούπε:
“Είναι έξη μέρες που με έβγαλαν από το σπίτι μου. Πως θα ζήσω;”. Ακόμα πιο φοβερό από αυτό που μούπε, ήταν όμως ο τρόμος στο βλέμμα της. Αναγκάστηκα να διηγηθώ αυτή τη σκηνή σε μια παρέα που τα κουτσοπίναμε, όταν με έπρηξαν με τους “κινδύνους της ρήξης”. “’Εχετε δίκηο”, τους είπα, “για τους κινδύνους της σύγκρουσης με τους δανειστές, αλλά με συγχωρείτε, εδώ μιλάει η τσέπη. Αυτή τη συζήτηση μπορούμε να την κάνουμε μόνο και μόνο γιατί έχουμε κάτι ακόμα. ‘Ολα όσα λέτε δεν έχουν κανένα νόημα γι’ αυτή τη γυναίκα”. Περίμενα να με κατσαδιάσουν, αλλά αυτοί έσκυψαν το κεφάλι ντροπιασμένοι και δεν είπαν τίποτα.
Αυτή είναι η σημερινή θνήσκουσα Ελλάδα, η χώρα των ηλικιωμένων που τσαλαπατιούνται για λίγα φρούτα και λαχανικά αν βρεθεί κανα Χριστιανός να τα μοιράσει τζάμπα, που μαζεύουν τα υπολείμματα των λαϊκών, που εξαφανίζουν σε μερικά λεπτά το φαί που αφήνω πλάι στον κάδο των σκουπιδιών κοντά στο σπίτι μου (δεν μένω σε φτωχή γειτονιά), που σε παρακαλάνε να τους αγοράσεις κάτι να φάνε, της φίλης μου που της είπαν σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο να πάει να αγοράσει τον γύψο για το πόδι του παιδιού της που εγχειριζόταν. Τα υπόλοιπα που ακούμε, από τους πολιτικούς και τις τηλεοράσεις, είναι απλώς κουραφέξαλα.