Τα επτά μεγάλα ψέματα για την επταετή Χούντα

Για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας η 21η Απριλίου είναι η επέτειος μίας από τις πιο μαύρες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Οι αμετανόητοι νοσταλγοί της χουντικής επταετίας όμως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα βρίσκουν την ευκαιρία να επαναλάβουν μία ύπουλη προπαγάνδα με σκοπό τη λήθη και την παραχάραξη της ιστορίας, μέσω του “ναι μεν, αλλά”.

Αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο γιατί μία δικτατορία είναι απεχθές πράγμα, οι μύθοι που κάποιοι προσπαθούν με επιμέλεια να χτίσουν και τα ψέματα που επαναλαμβάνουν με τη γκεμπελική προσδοκία “πες, πες, κάτι θα μείνει”, δε βλάπτει να θυμόμαστε τα στοιχεία που καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς των νοσταλγών της Χούντας.

Ψέμα πρώτο: “Ναι, αλλά δεν κλέψανε”

Ουδέν αναληθέστερον τούτου.

Και από που να ξεκινήσει κανείς. Από το περιβόητο “Τάμα του Έθνους”; Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι ο επικεφαλής της Χούντας Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσισε να υλοποιήσει ένα σχέδιο των μελών της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης (που είχε πραγματοποιηθεί στο Άργος το 1829) για ανέγερση ναού του Σωτήρος. Οι δικτάτορες εξήγγειλαν ότι θα κτίσουν στα Τουρκοβούνια ένα μεγαλοπρεπή ναό, που θα γινόταν “το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον βυζαντινό Λυκαβηττό”.

Ο ναός δεν κτίστηκε ποτέ, αλλά συνέβη ένα θαύμα: Γέμισαν οι τσέπες των χουντικών!

Άρχισαν να μαζεύουν χρήματα από εισφορές κρατικών φορέων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, από τον κρατικό προϋπολογισμό και με δάνεια. Συνολικά συγκεντρώθηκαν 453,3 εκατομμύρια δραχμές. Στην ανώτατη επιτροπή για το “τάμα του Έθνους” πρόεδρος ήταν ο Παπαδόπουλος και μέλη Παττακός, Μακαρέζος και ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Ο «Πράσινος» Ρόμπερτ Χάμπεκ, επόμενος καγκελάριος;

«Εάν συνεχιστεί η ανοδική τους πορεία, τότε οι Πράσινοι θα πρέπει να προτείνουν καγκελάριο στις επόμενες εκλογές», εκτιμούσε πρόσφατα ο Μάνφρεντ Γκίλνερ, ο επικεφαλής του Ινστιτούτου δημοσκοπήσεων «Forsa». Και το όνομα αυτού; Εχθροί και φίλοι συμφωνούν: θα είναι ο Ρόμπερτ Χάμπεκ. Ήδη το 20% των Γερμανών τον θεωρεί ικανό για το αξίωμα και η μόνη σοβαρή ανταγωνίστριά του, με 28%, είναι η γενική γραμματέας των Χριστιανοδημοκρατών Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ. Αλλά και η δημοφιλία του Ρ. Χάμπεκ έχει εκτοξευθεί, εκτοπίζοντας ακόμα και την καγκελάριο Μέρκελ στη δεύτερη θέση, ενώ εξαπλώνεται συνεχώς πέραν των ορίων του κόμματός του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ντάνιελ Γκίντερ, ο Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός του κρατιδίου Σλέσβιχ-Χόλσταϊν, στην κυβέρνηση συνασπισμού του οποίου ο Ρ. Χάμπεκ μετείχε ως υπουργός Περιβάλλοντος πριν εκλεγεί συμπρόεδρος των Πρασίνων, δήλωσε σε συνέντευξή του: «Μου λείπει διότι έχει ένα πολιτικό στιλ το οποίο μου αρέσει».

Σημειώνεται ότι μόνο Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες υπήρξαν καγκελάριοι στην 70χρονη ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Διόλου απίθανο επομένως οι Πράσινοι οι οποίοι είναι -δημοσκοπικά τουλάχιστον- δεύτερο κόμμα με ποσοστά έως 22%, υψηλότερα δηλαδή των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και οι επιτυχίες τους στα κρατίδια διαδέχονται η μία την άλλη. Ο κ. Γκίλνερ του «Forsa» θεωρεί μάλιστα ότι η άνοδός τους έχει τη δυναμική να φτάσει μέχρι το 40% (!), άρα να ξεπεράσει και τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU/CSU). Ακούγεται ίσως υπερβολικό, αλλά στην περίπτωση αυτή ο Ρόμπερτ Χάμπεκ θα πρέπει να ετοιμάζεται για καγκελάριος. Μένει βέβαια να κυλήσει πολύ νερό ακόμα στο Ρήνο, αφού έπονται αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι το φθινόπωρο, κυρίως σε ανατολικά κρατίδια, όπου η επιρροή τους θα πρέπει να αυξηθεί τόσο όσο στα δυτικά «ίνα επαληθευθεί το ρηθέν».

21η Απριλίου: Τα τσεκούρια, οι πρώτες εκτελέσεις και ο Παττακός που συνέλαβε μέχρι και την ανιψιά το

Το πρωί της Παρασκευής 21 Απριλίου του 1967, οι κάτοικοι της Αθήνας παρατήρησαν κατάπληκτοι ότι όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν στρατιωτικά εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια και ότι στα κεντρικά σημεία της πόλης ήταν σταθμευμένα άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Ήταν η αρχή του κακού.

Χρήστος Δεμέτης

Πενήντα δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το "μαύρο" ξημέρωμα της 21ης Απριλίου του 1967. Η 21η Απριλίου υπήρξε ένα σοκ για όλο τον δημοκρατικό λαό, ένα σημείο τομής με κατάλυση κάθε ελευθερίας. Αν θέλετε, ένα αποτέλεσμα των γεγονότων που είχαν προηγηθεί, μιας και το πολιτικό σύστημα εν μέσω "αντικομμουνισμού", δεν είχε καταφέρει να ελέγξει τις παρακρατικές ομάδες που το ίδιο είχε νομιμοποιήσει από το τέλος του εμφυλίου και μετά.

Την πράξη τους, οι πραξικοπηματίες δικαιολόγησαν ως απαραίτητη "προκειμένου να αποφευχθεί αναρχία την οποία σχεδίαζαν κεντροαριστερές ομάδες". Φοβούνταν την κάθαρση του στρατεύματος από τα υπερδεξιά στοιχεία. Είχε προηγηθεί άλλωστε η "Αποστασία" του '65.

Σύμφωνα με τον Θάνο Βερέμη (στο "Ανατομία της Δικτατορίας" - Περιοδικό της Καθημερινής "Κ", 2007):