Εχθές ήταν η πιο άτυχη και τυχερή μου μέρα μαζί. Έζησα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου στα 30 μου και σήμερα ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι έχω γλιτώσει...
Φεύγοντας από το γραφείο μου στοQueen.gr (βρισκόμαστε στην Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας), μείναμε με τη συνάδελφό μου για αρκετή ώρα στο πάρκινγκ αφού είχαμε πρόβλημα με το αυτοκίνητο. Έξω κατακλυσμός, η ώρα κόντευε 20:00, η οδική βοήθεια να μην έχει σκοπό να έρθει, μποτιλιάρισμα, απεργία και το αυτοκίνητο με μηχανικό πρόβλημα. Να μην τα πολυλογώ, επί της λεωφόρου Καβάλας κατέβηκα να πάρω ταξί..
Περίμενα λίγη ώρα... Η βροχή συνέχιζε. Ένα ταξί που έτρεχε σταμάτησε απότομα μετά από εμένα και κόρναρε. Δεν είδα πινακίδες, έτρεξα να μπω. Πίσω κάθονταν δύο άτομα. Νεαρά... ζευγάρι. Δεν χάρηκαν και πολύ που έμπαινα. Ο... ταξιτζής μου είπε ότι κατεβαίνουν. Δεν συνηθίζω να κάθομαι μπροστά, αλλά έκατσα στη θέση του συνοδηγού. Μου χαμογέλασε και μου είπε πως δεν είδε το χέρι μου κατευθείαν γι αυτό δεν σταμάτησε μπροστά μου. Δεν μίλησα. Όπως πάντα ήμουν τυπική. Τους κατέβασε στο επόμενο φανάρι. Κατάλαβα πως ήταν να μπουν στο στενό κάθετα στην Καβάλας κανονικά, ένιωσα λίγο άσχημα... δεν παραπονέθηκαν πολύ. Λέω, συμβαίνουν αυτά...