του ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ*
Η συζήτηση για το νόμισμα της χώρας έχει προσλάβει θεολογική διάσταση για τις κυβερνήσεις της Ελλάδας τουλάχιστον για τα χρόνια της κρίσης. Το ευρώ αποτελεί το άγιο δισκοπότηρο για την εκάστοτε κυβέρνηση ενώ οι πολίτες έχουν διαμορφώσει μία σχέση μαζί του που θυμίζει το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δεν αφορά αυτό καθεαυτό το εκάστοτε νόμισμα αλλά κυρίως τιςπολιτικές που συνδέονται με αυτό. Το ευρώ από το 2002 που επιβλήθηκε στην χώρα είχε σαν όλα τα άλλα νομίσματα πλεονεκτήματα και αδυναμίες. Η βασική αλλαγή όμως που επέφερε ήταν η παράδοση της νομισματικής εξουσίας στις Βρυξέλλες κατά το 2002 και από το 2009 και τηςδημοσιονομικής αντίστοιχα. Η επιλογή περιοριστικής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, ως αντίδοτο στην κρίση, που επιβλήθηκε από την Ε.Ε. είναι σίγουρο ότι δεν θα αποτελούσε επιλογή των Ελληνικών κυβερνήσεων. Η επιλογή της όμως από τις Βρυξέλλες κατά την περίοδο 2009-2015 έφερε τα γνωστά αποτελέσματα. Αύξηση της πραγματικής ανεργίας πάνω από το 30%, μείωση πραγματικώνεισοδημάτων κατά 30%, μείωση του Α.Ε.Π. κατά 27%, αύξηση του Δημόσιου χρέους από το 110% στο180%, αύξηση των χρεών των ιδιωτών προς το Δημόσιο από τα 33 στα 87 δισ. ευρώ, αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων στα 110 δισ. ευρώ κ.ο.κ. Στην ουσία η χώρα βρίσκεται σε μία ιδιότυπη εσωτερική στάση πληρωμών,καθότι εξυπηρετούνται μόνο οι υποχρεώσεις προς την Ε.Ε., την Ε.Κ.Τ.και το Δ.Ν.Τ., που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε πτώχευση.