Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Η Επανάσταση ήταν μονόδρομος, όπως ιχνηλατήθηκε η πορεία των Παλαιστινίων. Όσο ο Άνθρωπος «ευημερεί» στη θέρμη της εξέγερσης, εξακτινώνει την υπόστασή του, ενθρονίζει το είδωλό του στις απροσμέτρητες διαστάσεις του Λαμπερού. Όταν ωστόσο ακολουθήσουν οι σχεδιασμοί περί συσχετισμού αυτής της εξέγερσης στο πλαίσιο των ανατροπών κι εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, καταφτάνει το πολύεδρον της διαχείρισης των απορροιών της Επανάστασης, κάτι σαν Καπηλεία του επιπέδου Επαναστατικής Συνειδήσεως, της οποίας η υπαγωγή σε Κέντρα Εξουσίας κρίνεται «απαραίτητη». Πολλά σημεία διευκρινίζουν τον μοναχικό δρόμο των Παλαιστινίων:
Η «Κιφάχ αλ-Μουσελλάχ» ως ενδιάμεσος των Λιβανέζων Αξιωματούχων και των «αλ-Σααμπιγέχ»=Λαϊκών Επιτροπών των Στρατοπέδων προσδενόταν στο άρμα της Ο.Α.Π και συνακόλουθα κρατούσαν διπλωματική στάση. Ναι μεν παρουσιαζόταν αρκετά διαλλακτική σε σχέση με το Δεύτερο Γραφείο, δεν μπορούσε δε να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές-πολιτικές αναταράξεις.
Τα αραβικά Κομμουνιστικά Κόμματα είναι οργανωμένα σε «υπό-αραβική εθνική βάση», όπως αναφέρει η Rosemary Sayigh, και κατ’ επέκταση περιορίζονται από νέο-αποικιακά σύνορα, ώστε έχουν λιγότερη επαφή μεταξύ τους παρά με τη Μόσχα. Ένας βετεράνος αγωνιστής του Α.Ε.Κ=Αραβικό Εθνικιστικό Κίνημα αναφέρει πως «η μικρή απήχηση που έχει το Κομμουνιστικό Κόμμα στις Παλαιστινιακές μάζες αφορμάται από τη συναίνεση των Κομμουνιστών υπέρ του σχεδίου Διχοτόμησης το 1948 και όχι απ’ τους διωγμούς που άρχισε να εφαρμόζει το Ισραηλινό Κράτος ενάντια στους Κομμουνιστές μετά τη δεκαετία του 1950».
Η «Κιφάχ αλ-Μουσελλάχ» ως ενδιάμεσος των Λιβανέζων Αξιωματούχων και των «αλ-Σααμπιγέχ»=Λαϊκών Επιτροπών των Στρατοπέδων προσδενόταν στο άρμα της Ο.Α.Π και συνακόλουθα κρατούσαν διπλωματική στάση. Ναι μεν παρουσιαζόταν αρκετά διαλλακτική σε σχέση με το Δεύτερο Γραφείο, δεν μπορούσε δε να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές-πολιτικές αναταράξεις.
Τα αραβικά Κομμουνιστικά Κόμματα είναι οργανωμένα σε «υπό-αραβική εθνική βάση», όπως αναφέρει η Rosemary Sayigh, και κατ’ επέκταση περιορίζονται από νέο-αποικιακά σύνορα, ώστε έχουν λιγότερη επαφή μεταξύ τους παρά με τη Μόσχα. Ένας βετεράνος αγωνιστής του Α.Ε.Κ=Αραβικό Εθνικιστικό Κίνημα αναφέρει πως «η μικρή απήχηση που έχει το Κομμουνιστικό Κόμμα στις Παλαιστινιακές μάζες αφορμάται από τη συναίνεση των Κομμουνιστών υπέρ του σχεδίου Διχοτόμησης το 1948 και όχι απ’ τους διωγμούς που άρχισε να εφαρμόζει το Ισραηλινό Κράτος ενάντια στους Κομμουνιστές μετά τη δεκαετία του 1950».
