Η υπόθεση Λούκου

Στάθης

Ας ονομάσουμε συμβατικώς «υπόθεση Λούκου» μια μικρή ιστορία, ενδεικτική μιας βαθειάς παρακμής. Ο κ. Λούκος τα τελευταία πολλά χρόνια υπήρξε διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών. Κατά πολλούς (τουλάχιστον τους περισσότερους που κάνουν φασαρία για τέτοια θέματα στον Τύπο) ο κ. Λούκος είναι ταλαντούχος και ακάματος. Ενας «αναντικατάστατος». Μη σας πω, ένας «θεός». Από την άλλη πλευρά, για κάποιους λίγους (που το κυρίως ρεύμα στον Τύπο σβήνει με ευκολία και βαναυσότητα) ο κ. Λούκος ήταν μονομερής στις επιλογές του, όχι ιδιαιτέρως σφαιρικός και πάντως μονοσήμαντος.

Κατά την προσωπική μου (επιτρέψτε μου) γνώμη, ο κ. Λούκος είναι ένας διακεκριμένος επιβάτης στο τραίνο της κυρίαρχης ιδεολογίας (που ενίοτε θέλει να εμφανίζει εαυτήν ως «αριστερή», «εκσυγχρονιστική», κι άλλοτε ως α-πολιτική ή υπερκομματική). Οντως, ο πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών καθόρισε (αν δεν στιγμάτισε) το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής δραστηριότητας που ήλεγχε με τα ματζούνια της πολιτικής ορθότητας, τουμεταμοντερνισμού, της πολυπολιτισμικότητας κι όλων εκείνων των χαρακτηριστικών μιας τέχνης που έχειλειτουργικώς ενταχθεί στις επιδιώξεις του κράτους. Της τέχνης των επιδοτήσεων, των δημοσίων σχέσεων και των κομματικών συσχετισμών.

Με μια αλαζονεία που μόνον οι μονοσήμαντοι άνθρωποι μπορούν ανύποπτοι να επιδεικνύουν, μια στοιχισμένη χρυσή ορδή στον Τύπο απέρριπτε όλες τις προγενέστερες του κ. Λούκου επιλογές, ως μπανάλ, μπας κλας, λαϊκιστικές και κολλημένες σε μια Ελλάδα του τσαρουχιού και του κιτς. Με έναν λόγο, ένα ιδιότυπο πτωχοπροδρομικό αριστοκρατιλίκι μιας αυτοαναφορικής στους κώδικες της ελίτ, έβρισκε στο έργο του κ. Λούκου την «Ελλάδα της Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, η προσέγγιση αυτή (όχι απαραιτήτως απ’ τον ίδιο τον κ. Λούκο, αλλά οπωσδήποτε από τους φαν του στα ΜΜΕ) υποκρύπτει ένα γκλαμουριάρικο πρωινάδικο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως «θίασο μυστικό» ανωτέρας ποιότητας. Μια Ψωροκώσταινα, ή αν προτιμάτε μια μαντάμ Σουσού για καφέ-ολέ στα Παρίσια, μακριά απ’ την πλέμπα, καθώς αξίζει στο περιούσιον της ύπαρξής της.

56 χρόνια από τον θάνατο του Αλμπέρ Καμύ

Σαν σήμερα, πριν από 56 χρόνια, ο φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος Αλμπέρ Καμύ πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Αλγερία σε ηλικία 47 ετών.

56 χρόνια μετά το θάνατό του , το σύνολο του έργο του αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για όσους ανθρώπους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, για όσους ανθρώπους θέλουν να σκεφτούν έξω από τις νόρμες του κόσμου της εξουσίας. Αλλά καλύτερα να μιλήσει ο ίδιος ο Καμύ για τον Καμύ.

Η ομιλία αποδοχής του Βραβείου Νόμπελ του Αλμπέρ Καμύ το 1957

Μετάφραση Θανάσης Θ. Νιάρχος

«Ενώ δεχόμουν τη διάκριση με την οποία η ελεύθερη ακαδημία σας θέλησε να με τιμήσει, η ευγνωμοσύνη μου γινόταν τόσο πιο βαθιά όσο αναμετρούσα ως ποιο σημείο η ανταμοιβή αυτή ξεπερνούσε την προσωπική μου αξία. Κάθε άνθρωπος και, κατά μείζονα λόγο, κάθε καλλιτέχνης θέλει ν’ αναγνωριστεί. Το θέλω κι εγώ. Αλλά μου ήταν αδύνατον να δεχτώ την απόφασή σας χωρίς να συγκρίνω την απήχησή της σε σχέση μ’ αυτό που πραγματικά είμαι. Πώς ένας άνθρωπος σχεδόν νέος, με μοναδικό πλούτο τις αμφιβολίες του κι ένα έργο που ακόμη πλάθεται, συνηθισμένος να ζει μέσα στη μοναξιά της εργασίας ή το καταφύγιο της φιλίας, θα μπορούσε να μην πανικοβληθεί από μια απόφαση που τον έφερνε ξαφνικά, αυτόν το μοναχικό και κλεισμένο στον εαυτό του άνθρωπο, στο φως των προβολέων; Με ποια καρδιά επίσης μπορούσε να δεχτεί αυτήν την τιμή, την ίδια ώρα που στην Ευρώπη άλλοι συγγραφείς, απ’ τους καλύτερους, είναι καταδικασμένοι στη σιωπή, κι ακόμη, την ίδια εποχή που η γενέθλια γη του γνωρίζει ατέλειωτη δυστυχία;

Τελειώνουν με αριστερό πρόσημο όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων - Ετοιμάζουν τη νέα κοινωνική τάξη των φτωχών πριν το Μνημόνιο 4

Της Κατερίνας Γκαράνη και Μαρίας Τσολακίδη

Το 2016 θα είναι η αρχή του τέλους της εποχής της ελπίδας. Οι Έλληνες πολίτες πρέπει να είναι έτοιμοι για την πραγματοποίηση όλων των μνημονιακών υποχρεώσεων των τριών μνημονιακών συμβάσεων το πρώτο εξάμηνο του 2016 και να ετοιμάζονται για ένα νέο μνημόνιο που θα έρθει ως "σωτηρία" αφού για πολλοστή φορά ο λογαριασμός δεν θα βγαίνει.

Ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε την παλιά τακτική της Άνοιξης του 2015 και στην πρώτη συνέντευξή του για το 2016 δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θα τηρήσει το πρόγραμμα αλλά δεν θα δεχθεί αδικίες από τους δανειστές. Οι λεονταρισμοί είναι ένα παιχνίδι του νηπίου της πολιτικής αλλά στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή απλά προετοιμάζει τους Έλληνες ότι οι αδικίες είναι το μόνο σίγουρο που θα δουν στην από εδώ και πέρα ζωή τους. Οι αδικίες για τις οποίες μιλά ο κ. Τσίπρας δεν είναι τίποτε άλλο από την υλοποίηση όλων των μνημονιακών νόμων που έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα από το 2010 και οι πολίτες έχουν πάρει μέχρι στιγμής μόνο μία γεύση και όχι το κυρίως πιάτο του τεράστιου πάρτι δις ευρώ στο οποίο συμμετέχουν αποκλειστικά δανειστές και κυβερνώντες.

Αποχαιρέτα την σύνταξη που ήξερες 

Το συνταξιοδοτικό που λύνεται άμεσα απλά θα είναι η αρχή του τέλους των συντάξεων εφόσον θα στηρίζεται αποκλειστικά στην εθνική σύνταξη (πρόκειται για ένα επίδομα) το οποίο θα αναπροσαρμόζεται βάση της ρήτρας ανάπτυξης της χώρας. Οι κυβερνητικοί το παρουσιάζουν ως την τέλεια λύση προβάλλοντας το επιχείρημα ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας από το 2016 θα ανεβαίνουν με αποτέλεσμα να ανεβαίνει και το ποσό των 384 ευρώ (ποσό που υπόσχεται η κυβέρνηση ως "εθνική σύνταξη"). Δηλαδή, η κυβέρνηση δηλώνει ότι έχει ως σίγουρο ποσό το περίπου 1 δις για την σύνταξη των 2,656,007 (αριθμός συνταξιούχων τον Ιούνιο του 2015) το μήνα. Θέλει να πείσει πως το πτωχευμένο και χρεοκοπημένο κράτος θα καταφέρει να εισπράττει από φόρους πάνω από 12 δις ευρώ το χρόνο για να καλύπτει το κατώτατο ποσό συντάξεων διαχωρίζοντας τα δανεικά των μνημονίων για την πληρωμή τους.