Έχουμε συνηθίσει να ζούμε σ’ έναν κόσμο πνιγμένο στην ατμοσφαιρική μόλυνση, που απειλείται από πλανητική υπερθέρμανση, ερημοποίηση, αύξηση της στάθμης των θαλασσών, πείνα, μείωση της βιοποικιλότητας και ακραία καιρικά φαινόμενα. Το κλίμα του πλανήτη μας έχει πλέον απορυθμιστεί, οι πόλεις μας είναι μολυσμένες από μικροσωματίδια και βαριά μέταλλα, οι θάλασσες από μικροπλάστικά που εισέρχονται στην τροφική αλυσίδα, και η λειψυδρία έχει καταντήσει συνηθισμένο φαινόμενο. Πόλεμοι έχουν ξεσπάσει για τους υδρογονάνθρακες και μεγάλες περιοχές του πλανήτη μας έχουν βυθιστεί στη γεωπολιτική αστάθεια εξ αιτίας του ανταγωνισμού για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων. Το ενεργειακό μοντέλο στο οποίο βασίζεται η παγκόσμια οικονομία είναι, κατά κοινή ομολογία, επικίνδυνο, γαιοκτόνο και αυτοκαταστροφικό.
H κρίσιμη καμπή της ανθρωπότητας
Στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή καθοριστική για το μέλλον της. Το ενεργειακό μοντέλο, πάνω στο οποίο βασίζεται η παγκόσμια οικονομία και ο πολιτισμός μας γενικότερα, έχει φθάσει στα όρια του. Τα ορυκτά καύσιμα (άνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) έχουν αποδειχθεί βρώμικα, ακριβά και αναποτελεσματικά. Η πολλά υποσχόμενη πυρηνική ενέργεια έχει απογοητεύσει τους πάντες εξ αιτίας του υψηλού κόστους και της επικινδυνότητάς της. Και οι λεγόμενες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ: ηλιακή, αιολική, γεωθερμική ενέργεια, υδατοπτώσεις, παλιρροϊκά κύματα κλπ.), αν και έχει αυξηθεί σημαντικά η αξιοποίηση και η χρήση τους, απέχουν ακόμη πολύ για να σταθούν στο ύψος των προσδοκιών που είχαμε γι αυτές. Το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας παραμένει κρίσιμο και άλυτο όπως κρίσιμο και άλυτο παραμένει και το πρόβλημα της περιβαλλοντικής καταστροφής της πλανητικής μας πατρίδας.
Για πρώτη φορά εδώ και εκατομμύρια χρόνια υπάρχει τόσο μεγάλη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα, και άλλων αερίων θερμοκηπίου, επικίνδυνα συγκεντρωμένη στην ατμόσφαιρά μας. Μια συγκέντρωση για την οποία ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι περιβαλλοντοκτόνες, κερδομανιακές συστημικές δραστηριότητες που κάποιοι τις κρύβουν πίσω από αθώες εκφράσεις όπως ‘ανθρώπινες δραστηριότητες’, λες κι ευθυνόμαστε όλοι μαζί και ο καθένας μας χωριστά το ίδιο με τις ρυπογόνες βιομηχανίες για την περιβαλλοντική ρύπανση. Το γεγονός αυτό οδηγεί στην υπερθέρμανση του πλανήτη μας. Η αλπική βλάστηση εξαφανίζεται. Οι έρημοι επεκτείνονται. Μορφές ζωής εξαφανίζονται μαζικά και η βιοποικιλότητα συρρικνώνεται. Τροπικές επιδημίες ανεβαίνουν βορειότερα. Οι πόλεις γίνονται ανυπόφορες εξ αιτίας της υγρασίας και του καύσωνα. Ξαφνικές πλημμύρες, τυφώνες και καταιγίδες πλήττουν ανύποπτες περιοχές της υδρογείου. Το όρος Κιλιμάντζαρο είναι ένα από τα λίγα σημεία του Ισημερινού με πάγο και χιόνι. Όμως τα τελευταία τριάντα χρόνια τουλάχιστον το 1/2 των χιονιών του Κιλιμάντζαρο, που βρίσκεται στην Τανζανία της Αφρικής, έχουν λιώσει.