Ορατή η απόγνωση

Κ. Λαπαβίτσας:  

Η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται και πάλι σε δύσκολη θέση και η αιτία είναι το μνημόνιο του Αυγούστου 2015. Οι προβλέψεις του είναι τόσο εξωπραγματικές που το ΔΝΤ έχει αρνηθεί να συμμετάσχει ως δανειστής, ζητώντας πολύ χαμηλότερα πλεονάσματα και άμεση ελάφρυνση του χρέους. Αν μάλιστα ο στόχος του πλεονάσματος για το 2018 παραμείνει στο 3,5%, θεωρεί ότι οπωσδήποτε θα χρειαστούν επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα. Μέσα στα πλαίσια της λανθασμένης πολιτικής της λιτότητας, το Ταμείο δείχνει επιτέλους κάποια στοιχεία τεχνοκρατικής λογικής.

Το βαθύτερο πρόβλημα είναι φυσικά ο παραλογισμός της συνεχιζόμενης ελληνικής συμμετοχής στην ΟΝΕ, με ότι αυτό σημαίνει για τον περιορισμό της κυριαρχίας στο οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Η κυβέρνηση ξέρει ότι οι στόχοι των πλεονασμάτων είναι ανεδαφικοί και επιθυμεί διακαώς μια αποτελεσματική ελάφρυνση του χρέους, αλλά οι δανειστές δεν συναινούν. Από την άλλη, αν πάρει νέα μέτρα για να επιτευχθεί το 3,5%, θα μετατραπεί τάχιστα σε πολιτικό πτώμα. Άρα βραχυπρόθεσμα τη συμφέρει η απόρριψη του ΔΝΤ, για να μπορεί να προσποιείται ότι όλα βαίνουν καλώς. Μετά βλέπουμε…

Οι δανειστές είναι ακόμη κυνικότεροι. Γνωρίζουν ότι τα πλεονάσματα είναι ανέφικτα, αλλά δε μπορούν να δεχθούν ελάφρυνση του χρέους διότι θα υπάρξουν αρνητικές πολιτικές επιπτώσεις στις χώρες τους. Από την άλλη, αν αποχωρήσει πλήρως το ΔΝΤ, οι πολιτικές επιπλοκές για τη Γερμανία, την Ολλανδία και αλλού θα είναι σύνθετες. Το πρόβλημα δεν έχει εύκολη λύση κι έτσι οι δανειστές επιλέγουν την καθυστέρηση. Μετά βλέπουμε…

ΣΕ....''ΤΣΑΝΤΙΡΙ'' ΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ !!!

Ο δήμαρχος Πατρέων Κωνσταντίνος Πελετίδης είναι σίγουρο ότι κατοικεί σε τσαντίρι! Πώς καταλήγουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα;!

Ο δήμος Πατρέων αποφάσισε να μην ασκηθεί έφεση στην απόφαση του Ειρηνοδικείου Πατρών η οποία δικαιώνει 66 εργαζόμενους του δήμου που διεκδίκησαν τον 13ο και τον 14ο μισθό. Ο δήμος αποφάσισε επίσης να μην ασκήσει έφεση σε καμιά απόφαση δικαστηρίου η οποία δικαιώνει εργαζόμενους.

Περίεργος άνθρωπος αυτός ο Πελετίδης και περίεργη διοίκηση! Σε όλη σχεδόν την επικράτεια οι εφέσεις από τους δήμους δίνουν και παίρνουν όταν οι δικαστικές αποφάσεις δικαιώνουν τους εργαζόμενους! Το τροπάρι των δημάρχων που εφεσιβάλουν τις αποφάσεις οι οποίες δικαιώνουν τους εργαζόμενους έχει γίνει πλέον σουξέ! «Ένα σπιτάκι έχω! Τι να κάνω;! Να μην κάνω έφεση και να κατηγορηθώ για παράβαση καθήκοντος;! Μα θα μου πάρουν το σπιτάκι!»

Εάν φοβούνται οι δήμαρχοι να υπερασπίσουν τα δίκια των λαϊκών ανθρώπων γιατί έθεσαν υποψηφιότητα και εξελέγησαν δήμαρχοι;! Εάν φοβούνται να διακινδυνεύσουν το «σπιτάκι» τους για τα δίκια των πολιτών τους τότε τι τα ήθελαν τα δημαρχιλίκια! Προφανώς ο Πελετίδης και οι υπόλοιποι δήμαρχοι, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, που κουβαλάνε τα μυαλά του Πελετίδη, δεν κατοικούν σε σπίτια, αλλά σε τσαντίρια! Προφανώς γι’ αυτό το λόγο στέκονται στο πλευρό των δημοτών τους! Γιατί κινδυνεύουν να χάσουν μόνο τα τσαντίρια τους! Αλλά και το τσαντίρι του ο Πελετίδης δεν πρόκειται να το χάσει! Θα το υπερασπιστούν χιλιάδες λαϊκών ανθρώπων και θα σταθούν δίπλα του, όπως δίπλα τους στέκεται αυτός τώρα!

Αβαρή Λάβαρα

Με παραπομπή στο στρατοδικείο απειλούνται οι επτά νεοσύλλεκτοι στρατιώτες αλβανικής καταγωγής οι οποίοι, σε μια έξαρση ανοησίας, έκαναν με τα χέρια τους το σήμα της Μεγάλης (τρομάρα της) Αλβανίας.

Μια τέτοια παραπομπή θα ήταν δίκαιη, αλλά κρίμα. Πρόκειται για νέους ανθρώπους στην αρχή της ζωής τους (έχουν μπροστά τους όλον τον καιρό να βάλουν μυαλό - ή να μη βάλουν), όμως τυχόν ποινή φυλάκισης (μάλιστα πέντε ετών, στη χειρότερη) θα τους καταστρέψει τη ζωή.

Είναι λοιπόν προτιμότερο τα παιδιά αυτά να αποταχθούν από το στράτευμα. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται τις υπηρεσίες τους. Μάλιστα, αν η χώρα μας θέλει να δείξει πόσο περιφρονεί τη στάση τους, ας είναι η απόταξη ατιμωτική. Ας τους ξηλώσουν τα εθνόσημα και κάθε άλλο διακριτικό κι επίσημο από τις στολές και ας τους στείλουν στην ευχή του Θεού.

Η Ελλάδα είναι το πλέον εθνικώς ομοιογενές κράτος στην Ενωση. Αποτελείται κατά 98% από Ρωμιούς. Δεν έχει τίποτα να φοβάται από τους εθνικούς και εθνοτικούς διχασμούς που ταλαιπωρούν άλλα κράτη. Το

δικό μας πρόβλημα είναι η υποτέλεια που μας δέρνει (ενίοτε και κυριολεκτικώς), το μνημόνιο που μας σκλαβώνει και η επιθετικότητα της Τουρκίας - ενός γείτονα διαταραγμένου, απρόβλεπτου και υπό πιθανή (και πάντως εξελισσόμενη) αποσύνθεση. Οι επτά κοκορόμυαλοι δεν αξίζουν τιμωρίας, αλλά μόνον περιφρόνησης. Ηπίας μορφής. Ευρύστερνης. Ισως ούτε και περιφρόνησης - ας βγάλουν την άκρη μεγαλώνοντας. Και με την ευκαιρία, ας δούμε και τις δικές μας ευθύνες - γιατί αυτά τα παιδιά δεν αγάπησαν τη δεύτερη μητέρα τους; Τι σπούδασαν στα σχολεία; Γιατί, προσέτι, παιδιά ελληνικής καταγωγής σιχαίνονται την Ελλάδα; Τι φταίει που εργατόπαιδα, αλλά και πλουσιόπαιδα, μένουν άμουσα της παράδοσης και του πολιτισμού που θα απέτρεπαν την αποξένωσή τους από τις κοινότητες της κοινωνίας μας; Το πρόβλημα δεν είναι ταξικό. Διότι σπανίως επίσης αυτά τα παιδιά αποκτούν ταξική συνείδηση ανάλογη της ταξικής τους θέσης. Αντιθέτως, συνήθως βρίσκονται σε ένα ιδεολογικό κενό που συχνά το χαρακτηρίζει το μίσος για τους πάντες και τα πάντα ή η υποταγή σε ψεύτικους θεούς και ανορθολογικές (καθώς και ανήθικες) δοξασίες.

Περίκλειστο συναίσθημα

Πέτρος Αργυρίου

Είμαστε συναισθηματικά ευνουχισμένοι σαν λαός, μια εξέλιξη καθόλου αναπάντεχη αν αναλογιστούμε πως αιώνες θρησκευτικής και εθνικής καταπίεσης συνάντησαν κάποτε κάποιου είδους ορθολογισμό.

Ως έμβια πλάσματα οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα.

Ως κοινωνικά πλάσματα θέλουν να τα κοινωνούν.

Και ως πλάσματα με το χάρισμα του λόγου μπορούν να το κάνουν πολύ πιο λεπτεπίλεπτα από άλλα έμβια.

Εκφράζοντας και κοινωνώντας το συναίσθημα, η ανθρωπότητα θα είχε τη δυνατότητα να μάθει και για τον εσωτερικό κόσμο και να μεγαλώσει κι εσωτερικά, να απλωθεί με τη χάρη απαλών κυματισμών.

Στην Ελλάδα, η ελευθερία δεν βιώθηκε ποτέ, κι όποτε εμφανίστηκε ως κυρίαρχο ιδεολόγημα ήταν πάντα η πρόφαση για την κοινωνική ασυδοσία.

Από τους πολλούς όρους ελευθερίας η σεξουαλική ελευθερία και γενικότερα η ελευθερία στο βίωμα και την έκφραση του είναι βασικότατοι.

Ποια είναι η τελευταία φορά που νιώσατε πραγματικά κάτι;

Στην Ελλάδα, υπάρχουν κυρίαρχες κοινωνικές συμπεριφορές:

Θόδωρος Αγγελόπουλος: Ο ποιητής της Έβδομης Τέχνης

Σαν σήμερα, το 2012, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος, ύστερα από τον θανατηφόρο τραυματισμό του όταν παρασύρθηκε από μοτοσυκλέτα κατά την διάρκεια γυρισμάτων. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος από το 1968 ασχολήθηκε με την κινηματογραφία αποσπώντας δεκάδες βραβεία για τις ταινίες του τόσο σε εγχώρια όσο και σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.

Ο ποιητής της Έβδομης Τέχνης

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1935. Έκανε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες εγκατέλειψε πριν πάρει το πτυχίο του. Το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας και στη συνέχεια μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musée de l' homme. 

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, Εκπομπή, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.