Του Γιάννη Αθανασιάδη
Σε προηγούμενη ανάρτηση μου περί του φαινομένου της κανονικότητας της κοινωνίας, εν μέσω της τραγωδίας που ζει η χώρα μας και στην διατύπωση "πόσο αυτή με τρομάζει", έλαβα πολλά και ενδιαφέροντα σχόλια από φίλους που με ειλικρίνεια προσπαθούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο.
Θα ήθελα λοιπόν, να αποτυπώσω την δική μου εκδοχή και να αιτιολογήσω γιατί με τρομάζει.
«Όταν πριν πολλά χρόνια, σκοτώθηκε ο Νικήτας* με την μηχανή, εγώ κι ο Γιώργος, θεωρήσαμε υποχρέωσή μας σαν φιλαράκια και συνταξιδιώτες με τις εντούρο μας να περάσουμε από το σπίτι του για να συλλυπηθούμε τους γονείς του.
Η κυρα Μαίρη, η μητέρα του Νικήτα, ήταν ένας πολύ ήπιος και πρόσχαρος άνθρωπος και πάντα μας συμβούλευε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνεται ότι απευθυνόταν στον Νικήτα.
Ο πατέρας του απέφευγε τα πολλά πολλά μαζί μας (έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε εμείς).
Εκείνο το τραγικό απόγευμα βρισκόταν στη δουλειά του και πήγε κατ' ευθείαν στο νοσοκομείο.
Φτάνοντας στο σπίτι του Νικήτα βρήκαμε την κυρα Μαίρη να σκουπίζει την μικρή αυλή μπροστά από την σκάλα που οδηγούσε στην πόρτα του σπιτιού, σαν να μην ειχε συνείδηση της τραγωδίας.
Μας έκανε εντύπωση που δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι.
Ανεβείτε είναι ανοιχτά, μας είπε, και έρχομαι να σας φτιάξω καφεδάκι.
Σιωπηλά ανεβήκαμε και μπήκαμε στο χωλάκι περιμένοντας όρθιοι.
Ήρθε σκουπίζοντας τα χέρια της με μια πετσέτα και μπήκε κατ ευθείαν στην κουζίνα για να βάλει το μπρίκι του καφέ.