Η συγκρότηση ενός κεντροαριστερού συνασπισμού δυνάμεων θα είχε νόημα τη δεκαετία του '90, όταν μπορούσαν να γίνουν αλλαγές. Δεν μπορεί να σταθεί τώρα που η «αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου» εξαερώνεται στην «πιστή εφαρμογή του»
Το αίτημα για τις δυνατότητες συγκρότησης ενός πολιτικού χώρου ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία μοιάζει, κατά κάποιον τρόπο, περισσότερο με το αίτημα της συγκρότησης της Ενωσης Κέντρου μετά την ανάδειξη της ΕΔΑ ως κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης το 1958, παρά με τη συγκρότηση της Ελιάς στην Ιταλία. Το αίτημα στην Ελλάδα του '58 ήταν να υπάρξει ένα εναλλακτικό αστικό κόμμα ώστε να συγκροτηθεί ένα δικομματικό πολιτικό σύστημα, αποκλείοντας κάθε δυνατότητα αριστερής κυβέρνησης.
Στην Ιταλία η «Ελιά» συγκροτήθηκε ως η ομπρέλα της Κεντροαριστεράς μετά τη διάλυση του πολιτικού συστήματος από το κύμα αποκάλυψης σκανδάλων (Tangentopoli 1992-'94), ώστε η χώρα να ξεπεράσει τους συμβιβασμούς που προκαλούσαν ακινησία και διαφθορά, με ένα σύστημα εναλλαγής δύο πολιτικών πόλων στην εξουσία, ενός προοδευτικού και ενός συντηρητικού. Ποια ήταν τα αποτελέσματα των δύο εγχειρημάτων; Στην Ελλάδα η Ενωση Κέντρου κατόρθωσε μεν να διαδεχτεί την ΕΡΕ, αλλά αποδείχτηκε το 1965 ότι οι εσωτερικές της διαφοροποιήσεις ήταν πολύ μεγάλες και μοιραίες. Στην Ιταλία, η αναδιοργάνωση της πολιτικής ζωής σε δύο πόλους χάρισε στον Μπερλουσκόνι τη μακροβιότερη ιταλική διακυβέρνηση μετά τον Μουσολίνι, από το 1994 έως το 2011, παρά τα σύντομα διαλείμματα από αδύναμες κυβερνήσεις Κεντροαριστεράς. Δηλαδή, και στις δυο περιπτώσεις ετερογονία σκοπών και αποτελεσμάτων.