ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Ακούστε κατάσταση: Έφτασε να παριστάνει τον θυμωμένο με την κυβέρνηση και τον Τσίπρα ακόμα κι ο καλός κ' αγαθός Γιούνκερ. Ενώ ο Σόιμπλε είναι διαρκώς συννεφιασμένος και κάθε τόσο μπουμπουνίζει. Η Μέρκελ μαλακά - πιο μαλακά ζητάει όσα ζητούσε πάντα. Ο Ντάισελμπλουμ ενοχλείται δημοσίως εμφανώς ενοχλημένος. Αυτός ζητάει εκμοντερνισμένο ασφαλιστικό σύστημα. Ανατριχίλα! Και η Κομισιόν απορρίπτει απορρίπτοντας τα απορριπτόμενα που θα απορρίψει με νέες απορρίψεις - μέσω διαρροών.
Λοιπόν, εντάξει, δεν διαπραγματευόμαστε εμείς. Άλλοι τραβάνε αυτό το λούκι. Αλλά υπάρχουν και στιγμές σε μια τέτοιου είδους παρέλαση μπουμπουνητών που φτάνει να πει κανείς: Ε, άι σιχτίρ, επιτέλους! Σας δώσαμε πριν λίγες μέρες μια πρόταση στα όρια -ίσως και λίγο έξω από αυτά- της εντιμότητας. Απαντήσατε με το γνωστό τελεσίγραφο της συμφοράς. Σας δώσαμε τώρα κάποιες νέες προτάσεις για τα δημοσιονομικά. Γεμίσατε τον διεθνή Τύπο με τα α-πα-πα σας. Ε, και ο πιο αφελής καταλαβαίνει πια πού το πάτε.
Το πάνε, ναι, εδώ και μήνες. Το πάνε, αλλά να το θυμηθείτε, ότι δεν θα πάει. Και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι. Διότι με όλη τους την καλοπληρωμένη σοφία, και την καλώς πληροφορημένη αναίδεια, διαφεύγει στους εκπροσώπους των δανειστών μια άκρως πολιτική λεπτομέρεια: Έχουν να κάνουν με άτιμο μιλέτι, όπως έλεγαν κάποτε οι Τούρκοι. Το είπε εξάλλου και ο έξαλλος Γιούνκερ ότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τους δικούς μας. Δεν μπορεί, αλλά ο καιρός μαζεύει, κι εμείς μαζεύουμε όσο αυτοί δεν μαζεύονται.