Ας μιλήσουμε για το όνειρο, όχι μόνο για τον εφιάλτη. Σκεφτείτε τις πόλεις του μέλλοντος: καθαρές, πράσινες, με καλή ατμόσφαιρα, κατάλληλες για περπάτημα και ποδήλατο, με πράσινους χώρους, όχι ζούγκλες από τσιμέντο, με καλές θέσεις εργασίας σε πράσινες βιομηχανίες. Αυτό δεν είναι ένα προϊόν φαντασίας, αλλά μια όψη του μέλλοντος όπως την επεξεργάστηκε το ίδρυμα Common Wealth του οποίου είμαι μέλος.
Η αντιμετώπιση της κλιματικής και οικολογικής κρίσης προϋποθέτει επείγουσα αναδιάρθρωση του τρόπου με τον οποίο ζούμε και δουλεύουμε. Ένα Πράσινο Νιου Ντιλ - που επινοήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, προωθήθηκε από την αμερικανίδα βουλευτή Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές και τώρα διακινείται από κοινωνικά κινήματα στη Βρετανία - δεν πρέπει μόνο να παραπέμπει σε μια οικονομία χωρίς άνθρακα, αλλά και στη βιώσιμη και δίκαιη οικονομία του αύριο.
Το κίνημα αυτό έχει τώρα μια πρωτοφανή ευκαιρία να ακουστεί λόγω της θεαματικής επιτυχίας της πρωτοβουλίας ExtinctionRebellion και των κλιματικών απεργιών που γίνονται στα σχολεία. Και ο στόχος είναι να συνδεθούν μεταξύ τους οι δύο μεγάλες μακροπρόθεσμες κρίσεις με τις οποίες βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι: η κλιματική αλλαγή και η ανισότητα.
Το μάθημα της ιστορίας είναι ότι τα επιτυχημένα πολιτικά κινήματα που έχουν αντιμετωπίσει τις μεγάλες αδικίες έχουν εμπνεύσει τους ανθρώπους με τις προτάσεις τους για την υπέρβαση των κρίσεων και τη βελτίωση της ζωής. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έμεινε στην ιστορία του για τη φράση του «Εχω ένα όνειρο», όχι «Εχω έναν εφιάλτη». Πρέπει λοιπόν να περιγράψουμε αυτό το όνειρο και να αποφασίσουμε με τι θα μοιάζει η κοινωνία μας.