Του Κώστα Λιβιεράτου
ΑΝ μπορούσαμε να σταθούμε για μια στιγμή στην αόρατη γραμμή που χωρίζει μα και συνδέει τα όνειρα και τα πράγματα, ίσως να βλέπαμε από κει την κοινωνία και την ιστορία να ανοίγονται σε ανεξάντλητες δυνατότητες και την αριστερά –σαν ένα πειραματικό εργαστήρι ριζοσπαστικών στρατηγικών, ιδεών και πρακτικών– να αναδύεται μέσα από το βάθος του χρόνου και να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Θα εμφανίζονταν τότε κάποιες υποθέσεις με κρίσιμες συνέπειες:
ΑΝ οι αριστεροί τολμούσαν να ομολογήσουν αυτό που οι περισσότεροι φευγαλέα διαισθάνονται, ότι η μεγάλη επανάσταση μπορεί να μην έρθει ποτέ, άρα το ζήτημα είναι τι γίνεται εδώ και τώρα· αν μπορούσαν να συλλάβουν τις μικρές επαναστάσεις στην καθημερινή ζωή, στην παραγωγή και την κατανάλωση, στη δουλειά και τη σχόλη, στην οικονομία αλλά και τον πολιτισμό·
ΑΝ συνειδητοποιούσαν ότι η αριστερά δεν είναι μόνο διαδικασίες, προγράμματα και στόχοι αλλά επίσης μύθοι και τέχνες, τελετουργίες και τρόπος ζωής, κι ότι, αντί να αναλώνονται ως αυτοανακηρυγμένη πρωτοπορία σε προετοιμασίες για κάτι που όλο έρχεται αλλά ποτέ δεν φτάνει, μπορούν να αναλάβουν πιο μεστές, οριζόντια σχεδιασμένες και αυτόφωτες δράσεις, σε ζωντανή επαφή με τον κόσμο γύρω τους·
ΑΝ αντί να συντηρούν ως πρότυπο τον αγωνιστή πλήρους απασχόλησης (που είναι οριακά το επαγγελματικό στέλεχος), ενθάρρυναν τη σκόρπια δύναμη των πολλών, δηλαδή τη δικτύωση σε οργανώσεις και κινήματα ανθρώπων διατεθειμένων να προσφέρουν τον λίγο αλλά πολύτιμο χρόνο τους και την επαγγελματική ή κοινωνική τους εμπειρία και δεξιότητα…