17 Νοέμβρη

 Δημήτρης Μηλάκας

Οι επέτειοι, έτσι κι αλλιώς, κρύβουν μια πίκρα που έχει να κάνει με τον χρόνο και τη «σκουριά» που εναποθέτει στο πέρασμά του. Μια σκουριά που μας «βοηθά» να ξεχνάμε το παρελθόν και μας εμποδίζει να δούμε το παρόν και το μέλλον.

Στο παρόν λοιπόν, 17 Νοέμβρη του 2018: Ο «διαβολικά καλός» σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίζεται στρατηγικός εταίρος της χώρας και υμνολογείται από την ελληνική αριστερή κυβέρνηση με προσφορές σε γη και ύδωρ (στρατιωτικές βάσεις) οι οποίες συναγωνίζονται σε γενναιοδωρία αυτές των πρώτων μετεμφυλιακών ελληνικών κυβερνήσεων.

Για να εμφανιστεί αυτή η νέα οπτική γωνία (της αριστερής κυβέρνησης) για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις έπρεπε να μεσολαβήσει ο χρόνος που ήταν απαραίτητος για να ολοκληρωθεί η εκποίηση της ηθικής κληρονομιάς της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αυτή κατασπαταλήθηκε σε θέσεις, αξιώματα, μπίζνες και μίζες, αφήνοντας την αλήθεια γυμνή και αποκρουστική: μια χρεοκοπημένη χώρα σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Πως μια γενιά χάραξε την Ιστορία σε μια νύχτα

Βασίλης Καραποστόλης

Για να μιλήσει κανείς σήμερα σ’ ένα νέο σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεπεράσει τις αναστολές του. Έχει απέναντί του έναν ακροατή με μειωμένη εξ αρχής την προσοχή του – δεν φαίνεται να βρίσκει ισχυρό λόγο για να τεντώσει τα αυτιά του. Να ακούσει, άλλωστε, τι; Ότι κάποια περιστατικά, ασυνήθιστα και γεμάτα ένταση, συνέβησαν «κάποτε». Εκεί οφείλεται η αμηχανία του αφηγητή. Καταλαβαίνει ότι πρόκειται να αναφερθεί σε συμβάντα που μοιάζουν ανεπίστρεπτα. Καταλαβαίνει επίσης ότι έχει κι αυτός την ευθύνη του που κυριάρχησε αυτή η εντύπωση.

Η γενιά του Πολυτεχνείου απέφυγε να μιλήσει για τον εαυτό της κι αυτό το πληρώνει χρόνο με τον χρόνο. Υπερασπίστηκε πίσω από εκείνα τα θρυλικά κάγκελα την ελευθερία, αλλά εγκατέλειψε στη συνέχεια την προσπάθεια να κάνει απολογισμό, να υπογραμμίσει τα σημαντικά και να παραμερίσει τα ασήμαντα. Δίστασε να επωμιστεί ως το τέλος το νόημα της πράξης της. Εξ ου και η αμηχανία της όταν εκλήθη να μεταγγίσει αυτό το νόημα στους νεώτερους.

Από μιαν άποψη το πρόβλημα φαίνεται ότι ήταν σύμφυτο στις περιστάσεις. Το γεγονός ότι στην εξέγερση πρωταγωνίστησε η ηλικία των είκοσι ετών καθόρισε και την κατοπινή δυσκολία των πρωταγωνιστών να αναλάβουν έναν επιπλέον ρόλο. Υπήρξαν αγωνιστές και έπρεπε τον επόμενο κιόλας χρόνο να αρχίσουν να «επεξηγούν» τον αγώνα τους. Τους το ζητούσε η μεταπολίτευση. Ήταν όμως πολύ νέοι, πάρα πολύ νέοι για να φερθούν σαν πατέρες, καθοδηγητές, ηγέτες.