Δημήτρης Μηλάκας
Οι επέτειοι, έτσι κι αλλιώς, κρύβουν μια πίκρα που έχει να κάνει με τον χρόνο και τη «σκουριά» που εναποθέτει στο πέρασμά του. Μια σκουριά που μας «βοηθά» να ξεχνάμε το παρελθόν και μας εμποδίζει να δούμε το παρόν και το μέλλον.
Στο παρόν λοιπόν, 17 Νοέμβρη του 2018: Ο «διαβολικά καλός» σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίζεται στρατηγικός εταίρος της χώρας και υμνολογείται από την ελληνική αριστερή κυβέρνηση με προσφορές σε γη και ύδωρ (στρατιωτικές βάσεις) οι οποίες συναγωνίζονται σε γενναιοδωρία αυτές των πρώτων μετεμφυλιακών ελληνικών κυβερνήσεων.
Για να εμφανιστεί αυτή η νέα οπτική γωνία (της αριστερής κυβέρνησης) για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις έπρεπε να μεσολαβήσει ο χρόνος που ήταν απαραίτητος για να ολοκληρωθεί η εκποίηση της ηθικής κληρονομιάς της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αυτή κατασπαταλήθηκε σε θέσεις, αξιώματα, μπίζνες και μίζες, αφήνοντας την αλήθεια γυμνή και αποκρουστική: μια χρεοκοπημένη χώρα σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Σε μια τέτοια κατάσταση παρατεταμένης χρεοκοπίας σε κάθε επίπεδο, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, ειδικά για τη νέα γενιά, να δει τι ακριβώς έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973. Τι ήταν η χούντα; Ποιοι ήταν αυτοί που τη στήριξαν στο εσωτερικό; Ποιοι ήταν εκείνοι που την επέβαλαν από το εξωτερικό; Ποιο ήταν τελικά το κόστος που πλήρωσε η χώρα για χάρη των αμερικανικών σχεδιασμών που υλοποίησαν οι συνταγματάρχες - μαριονέτες των ΗΠΑ; Ποιοι αντιστάθηκαν, βασανίστηκαν, προσφέρανε τη ζωή τους για τη Δημοκρατία; Από πού κρατούσε η πολιτική σκούφια των συνταγματαρχών δικτατόρων; Ποιοι είναι οι σημερινοί φασίστες κληρονόμοι τους;
Ποιος άραγε τα θυμάται όλα αυτά σήμερα και πόσοι τα έχουν κατά νου ως ανησυχητικές υπομνήσεις από την Ιστορία, βλέποντας τη σημερινή οικοδόμηση της ελληνοαμερικανικής στρατηγικής σχέσης;
…Οι επέτειοι έτσι κι αλλιώς κρύβουν μια πίκρα που, εκτός από τη σκουριά του χρόνου, έχει να κάνει και με τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τους προδομένους αγώνες και τις ήττες. Μαζί με την πίκρα, ωστόσο, οι επέτειοι προσφέρουν μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε την Ιστορία, η οποία έχει τη δυνατότητα να βρίσκει πολλούς τρόπους για να επαναλαμβάνεται και όχι μόνο ως φάρσα…
Με μια τέτοια ματιά στην Ιστορία είναι προφανές ότι η γιορτή για τη 17η Νοέμβρη και η πορεία στην αμερικανική πρεσβεία δεν είναι μια εκδήλωση που αφορά στο παρελθόν, αλλά έχει να κάνει με το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
Πηγή: topontiki.gr
Οι επέτειοι, έτσι κι αλλιώς, κρύβουν μια πίκρα που έχει να κάνει με τον χρόνο και τη «σκουριά» που εναποθέτει στο πέρασμά του. Μια σκουριά που μας «βοηθά» να ξεχνάμε το παρελθόν και μας εμποδίζει να δούμε το παρόν και το μέλλον.
Στο παρόν λοιπόν, 17 Νοέμβρη του 2018: Ο «διαβολικά καλός» σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίζεται στρατηγικός εταίρος της χώρας και υμνολογείται από την ελληνική αριστερή κυβέρνηση με προσφορές σε γη και ύδωρ (στρατιωτικές βάσεις) οι οποίες συναγωνίζονται σε γενναιοδωρία αυτές των πρώτων μετεμφυλιακών ελληνικών κυβερνήσεων.
Για να εμφανιστεί αυτή η νέα οπτική γωνία (της αριστερής κυβέρνησης) για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις έπρεπε να μεσολαβήσει ο χρόνος που ήταν απαραίτητος για να ολοκληρωθεί η εκποίηση της ηθικής κληρονομιάς της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αυτή κατασπαταλήθηκε σε θέσεις, αξιώματα, μπίζνες και μίζες, αφήνοντας την αλήθεια γυμνή και αποκρουστική: μια χρεοκοπημένη χώρα σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Σε μια τέτοια κατάσταση παρατεταμένης χρεοκοπίας σε κάθε επίπεδο, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, ειδικά για τη νέα γενιά, να δει τι ακριβώς έγινε στις 17 Νοέμβρη του 1973. Τι ήταν η χούντα; Ποιοι ήταν αυτοί που τη στήριξαν στο εσωτερικό; Ποιοι ήταν εκείνοι που την επέβαλαν από το εξωτερικό; Ποιο ήταν τελικά το κόστος που πλήρωσε η χώρα για χάρη των αμερικανικών σχεδιασμών που υλοποίησαν οι συνταγματάρχες - μαριονέτες των ΗΠΑ; Ποιοι αντιστάθηκαν, βασανίστηκαν, προσφέρανε τη ζωή τους για τη Δημοκρατία; Από πού κρατούσε η πολιτική σκούφια των συνταγματαρχών δικτατόρων; Ποιοι είναι οι σημερινοί φασίστες κληρονόμοι τους;
Ποιος άραγε τα θυμάται όλα αυτά σήμερα και πόσοι τα έχουν κατά νου ως ανησυχητικές υπομνήσεις από την Ιστορία, βλέποντας τη σημερινή οικοδόμηση της ελληνοαμερικανικής στρατηγικής σχέσης;
…Οι επέτειοι έτσι κι αλλιώς κρύβουν μια πίκρα που, εκτός από τη σκουριά του χρόνου, έχει να κάνει και με τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τους προδομένους αγώνες και τις ήττες. Μαζί με την πίκρα, ωστόσο, οι επέτειοι προσφέρουν μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε την Ιστορία, η οποία έχει τη δυνατότητα να βρίσκει πολλούς τρόπους για να επαναλαμβάνεται και όχι μόνο ως φάρσα…
Με μια τέτοια ματιά στην Ιστορία είναι προφανές ότι η γιορτή για τη 17η Νοέμβρη και η πορεία στην αμερικανική πρεσβεία δεν είναι μια εκδήλωση που αφορά στο παρελθόν, αλλά έχει να κάνει με το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
Πηγή: topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου