Ηθεσμική έκπτωση στην Προανακριτική δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το «θα τους πάω μέχρι τέλους» του Αντώνη Σαμαρά.
Όταν συγκροτήθηκε η επιτροπή για την δήθεν «πολιτική σκευωρία» στο σκάνδαλο της Novartis, ο Σαμαράς είχε ζητήσει από τον Μητσοτάκη την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι. Δεν την πήρε – όχι λόγω θεσμικής ευαισθησίας αλλά λόγω βασικού ενστίκτου προσωπικής πολιτικής επιβίωσης από τον νυν πρωθυπουργού.
Το πρόβλημα είναι πως, προϊόντος του χρόνου, ο Αντώνης Σαμαράς δεν πήρε κι άλλα πράγματα. Ούτε την θέση του επιτρόπου, ούτε εκείνη του Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτε τείχη στην… θάλασσα που θα πνίγουν τους «λάθρο», ούτε καν μια επανάληψη του μακεδονικού εθνοκοπατριωτικού ανένδοτου στα ελληνοτουρκικά. Και έκτοτε, αποφάσισε αφενός να συγκυβερνήσει, και αφετέρου να σύρει και τον Μητσοτάκη μέχρι τέλους. Μετατρεποντας μια Προανακριτική που ήδη κινείται στα όρια της θεσμικής παρωδίας, σε όχημα προσωπικής δικαίωσης και εκδίκησης.