ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ*

Τους τελευταίους μήνες κάνει θραύση στη Γαλλία ένα κόμικ με τον τίτλο «Η πρόεδρος». Οι δημιουργοί του καταρίπτουν τον μύθο, που κυριαρχεί σε μεγάλα τμήματα της γαλλικής Αριστεράς, ότι ακόμη και αν η Μαρίν Λεπένκερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 το σύνταγμα της χώρας αλλά και τοθεσμικό πλαίσιο της ΕΕ δεν θα της επιτρέψουν να επιβάλλει ένααπολυταρχικό, ακροδεξιό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, όλοι οι νόμοι και οι ρυθμίσεις που χρειάζεται για να μετατρέψει τη Γαλλία σε μια δυστοπική κοινωνία, βρίσκονται ήδη εδώ, φαίνεται να είναι το τελικό συμπέρασμα.

Αντί βέβαια να διαβάζει μελοντολογικά κόμικ η Δυτική Ευρώπη θα μπορούσε να κοιτάξει καλύτερα τους ανατολικούς γείτονές της για να καταλάβει πόσο εύκολα μπορεί μια ακροδεξιά κυβέρνηση ναανατρέψει βασικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας χωρίς να αμφισβητήσει το γράμμα τωνεθνικών νομοθεσιών και των κανόνων της ΕΕ. Το προσφυγικό ζήτημα λειτούργησε το τελευταίο διάστημα σαν καταλύτης για να αποκαλυφθεί η απότομη δεξιά στροφή που συντελείται εδώ και χρόνια στην Ευρώπη λόγω των δομικών προβλημάτων της ευρωζώνης αλλά και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Οι πρόσφατες εκλογές στη Σλοβενία με την συνολική μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιάκαι την είσοδο φασιστικών μορφωμάτων στο κοινοβούλιο ήταν απλώς η πιο πρόσφατηπροειδοποιήση.

Βάστα καρδιά μου δυνατά!

Του Κωστή Μουδάτσου

Η λάμψη και η γοητεία οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα καθορίζει και την ελπίδα της επιτυχίας του. Όταν ο αγώνας χάνει την λάμψη και γοητεία τότε χάνει και την ελπίδα.

Οι προοδευτικές δυνάμεις μοιάζουν με τους ερημίτες που ικανοποιούνται διαφυλάσσοντας την επαναστατική αγνότητα. Είναι κοινωνική ανάγκη η επιστροφή των προοδευτικών δυνάμεων με σύγχρονη μορφή. Σαν κινητήριες δυνάμεις νέων ιδεών θα φέρουν νέους δημοκρατικούς θεσμούς, νέα ήθη και έθιμα στον δημόσιο βίο, θα στηρίξουν τους αδύναμους και καταφρονεμένους με μεγάλες αλλαγές και όχι σαν άσωτα παιδιά που επιστρέφουν για το μόσχο το σιτευτό. Είναι ανάγκη, στη χώρα μας, κάποιος να ενσαρκώσει την ελπίδα για παραγωγική ανασυγκρότηση και χειραφέτηση των εργαζομένων.

Στην Κρήτη έχομε μια μαντινιάδα που με μικρή παραλλαγή δίνει νόημα σε ότι λέμε.

«Βάστα καρδιά μου δυνατά μα το μυαλό αντέχει

Ως νταγιαντούνε τα βουνά, όντε βροντά και βρέχει»

Η Αγία Μαργαρίτα η θαλασσοβρεγμένη…

Η μάνα μου έχει μια εικόνα σπίτι μας, ανάμεσα στις άλλες η οποία είναι πολύ διαφορετική. Από πιτσιρικάς ακούω τη διήγηση. Η προγιαγιά της η Μαριάνθη την έκρυψε στη φούστα της, ως το μοναδικό ενθύμιο από το σπίτι της στη Σμύρνη, γιατί την είχε πάρει καινούρια λίγο καιρό πριν το χαλασμό. Στο πήγαινε για το λιμάνι έχασε άντρα και τρία παιδιά. Έζησε αυτή και η κόρη. Μαζί τους είχαν κάτι χρυσά κοσμήματα και λίγες λίρες. Όλα τα άλλα που είχαν (είχαν μεγάλη περιουσία λέει η αφήγηση), τα έθαψαν βαθιά στην αυλή, γιατί ήταν σίγουροι ότι θα ξαναγυρίσουν.

Στην Αθήνα -συνεχίζουν οι διηγήσεις της οικογένειας- δεν υπήρξαν εύκολα τα πράγματα αλλά αυτά είναι χιλιοειπωμένα: τις έβριζαν τις Σμυρνιές γιατί πλενόντουσαν κάθε μέρα και γιατί ασβέστωναν τα σπίτια συχνά. Κρατούσαν αλλιώτικη προφορά και είχαν άλλααντέτια. Μερικά χρόνια μετά η προγιαγιά, δυνατή και γενναία, βρήκε δεύτερο άντρα, έκανε κι άλλα παιδιά. Έζησε, λοιπόν, Κατοχή και πόλεμο και αντίσταση και μετεμφυλιακό κράτος. Έζησε και το ’55 και τα Ιουλιανά. Έζησε όσο να δει τη μάνα μου, μεγάλο κορίτσι στο σχολείο και να καμαρώσει την πρώτη της οικογένειας που θα μορφωνόταν, γιατί το θεωρούσε σημαντικό. Μόνο που -όσο λέει η ιστορία μας- δεν χαμογέλασε ποτέ, δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα και δεν πήγε σε γάμους των παιδιών της. Το μεγάλο της πένθος ήταν ότι δεν ξαναγύρισε πίσω. Στην δισεγγόνα που πήγε στο σχολείο έμεινε η εικόνα της Αγίας Μαργαρίτας με το σπαθί, μια εικόνα ρωμαιοκαθολικής τεχνοτροπίας. Η Αγία Μαργαρίτα η “θαλασσοβρεγμένη” που πέρασε το Αιγαίο…

Ελευθερία του Τύπου: αυτή η μάστιγα

Άρης Χατζηστεφάνου

Η ανοχή της Ε.Ε. στις πραξικοπηματικού τύπου παρεμβάσεις του Ερντογάν στην ελευθερία του Τύπου δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Είναι εικόνα από το μέλλον της ελευθερίας του Τύπου 

Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός ή κακός. Ο ανελεύθερος θα είναι πάντα κακός 

Αλμπέρ Καμί

Δύο φωτογραφίες στοίχειωσαν την εβδομάδα που μας πέρασε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό: Η πρώτη ήταν η απονομή από τη Γαλλία του παράσημου της Λεγεώνας της Τιμής στον διάδοχο πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ μπιν Νάγιεφ, ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας στο βασίλειο των Σαούντ.

Η δεύτερη ήταν οι εναγκαλισμοί των Ευρωπαίων ηγετών με τον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, με φόντο τις εφόδους της τουρκικής αστυνομίας σε εφημερίδες – εικόνα που ολοκληρώθηκε με τον Αλ. Τσίπρα να μοιράζει λουλούδια σε Τουρκάλες δημοσιογράφους (από αυτές που δεν βρίσκονται στη φυλακή). 

Η πρώτη εικόνα έχει μια σαφή εξήγηση: ο Μοχάμεντ μπιν Νάγιεφ είναι μεταξύ άλλων ο ενορχηστρωτής της εισβολής στην Υεμένη, η οποία εκτόξευσε τις πολεμικές δαπάνες του σαουδαραβικού βασιλείου και επέτρεψε στην πολεμική βιομηχανία της Γαλλίας να πουλήσει όπλα αξίας 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 

Άκου φασιστάκο....Αυτοί που βοηθάνε σήμερα τους πρόσφυγες είναι οι ίδιοι που βοηθούν εξαθλιωμένους Έλληνες

Από Κώστα Παππά

Οι ίδιοι που τα χρόνια των μνημονίων έφτιαχναν δομές αλληλεγγύης για όσους μαστίζοταν από την κρίση, οι ίδιοι είναι και τώρα που προσφέρουν ως εθελοντές για τους πρόσφυγες. Οι υπόλοιποι που βγαίνετε με εθνικιστικές κορώνες και φωνάζετε, ήσασταν και τότε άφαντοι και τώρα, για οποιαδήποτε βοήθεια σε οποιοδήποτε άνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας... 

Για αυτό το καλύτερο που έχετε να κάνετε για τον εαυτό σας πάνω όλα, είναι να μην μιλάτε τουλάχιστον, είστε σκατόψυχοι το ξέρουμε, μην το διαφημίζετε κιόλας

ΣΥΡΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ

Το διαμάντι των ασσυροχαλδαίων στη δίνη της Μ. Ανατολής

Από τα προϊστορικά χρόνια, η περιοχή της εγγύς Μεσοποταμίας αναφερόταν στο έπος του Γιλγαμές ως τόπος συγκρούσεων μεταξύ των τότε αυτοκρατοριών που έζησαν φυσικές όσο και ανθρώπινες καταστροφές. Αργότερα, τόσο στη Βιβλική όσο και στην ύστερη ρωμαϊκή εποχή, υπήρξε σημαντικός δίαυλος για τις εμπορικές διαδρομές με αποτέλεσμα τις συνεχείς διαμάχες των βασιλείων για τον έλεγχο του. Η σπουδαιότητα της διόδου δεν έπαψε να είναι φανερή τόσο κατά την περίοδο των σταυροφοριών όσο και αρκετά αργότερα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Έχοντας να αντιπαλέψει μια γεωγραφία ανάμεικτη, η χώρα που προέκυψε με την συνθήκη των Σάικς-Πικό ως γαλλικών συμφερόντων περιοχή μαζί με το Λίβανο, είχε μια ποικιλία φυλών, θρησκειών και εθνοτήτων αργότερα. Δίπλα σε ένα επίσης νεότευκτο Ιράκ με φυλετικούς δεσμούς, αγκαλιά με ένα Λίβανο όπου είχε πάντα ανάμειξη, κάτω από μια Τουρκία με την οποία οι σχέσεις δεν ήταν ποτέ καλές λόγω της διαφιλονικούμενης περιοχής της Αντιόχειας και πάνω από ένα εχθρικό Ισραήλ με το οποίο από την ίδρυση του δεν έπαψε να έχει πολεμικές αναμετρήσεις και αψιμαχίες, η χώρα κατάφερε να διατηρήσει μια ανάπτυξη κατά τα ειωθότα με σχοινοβασία ισορροπιών τόσο στα εξωτερικά όσο και στα εσωτερικά θέματα. 

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν αναγκασμένη να συμμαχήσει με το Ανατολικό Μπλοκ καθότι το Ισραήλ ως κύριος εχθρός ήταν βασικός σύμμαχος των Η.Π.Α στην περιοχή. Μια Παναραβική Δημοκρατία με συμβάλλοντα μέρη την ίδια τη Συρία και την Αίγυπτο αποδείχθηκε θνησιγενής. Παρέμεινε στο πλευρό της Σοβιετικής Ένωσης με όλους τους αμυντικούς εξοπλισμούς και όχι μόνο, να προέρχονται από τους βόρειους συμμάχους τους.