Του Κωστή Μουδάτσου
Η λάμψη και η γοητεία οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα καθορίζει και την ελπίδα της επιτυχίας του. Όταν ο αγώνας χάνει την λάμψη και γοητεία τότε χάνει και την ελπίδα.
Οι προοδευτικές δυνάμεις μοιάζουν με τους ερημίτες που ικανοποιούνται διαφυλάσσοντας την επαναστατική αγνότητα. Είναι κοινωνική ανάγκη η επιστροφή των προοδευτικών δυνάμεων με σύγχρονη μορφή. Σαν κινητήριες δυνάμεις νέων ιδεών θα φέρουν νέους δημοκρατικούς θεσμούς, νέα ήθη και έθιμα στον δημόσιο βίο, θα στηρίξουν τους αδύναμους και καταφρονεμένους με μεγάλες αλλαγές και όχι σαν άσωτα παιδιά που επιστρέφουν για το μόσχο το σιτευτό. Είναι ανάγκη, στη χώρα μας, κάποιος να ενσαρκώσει την ελπίδα για παραγωγική ανασυγκρότηση και χειραφέτηση των εργαζομένων.
Στην Κρήτη έχομε μια μαντινιάδα που με μικρή παραλλαγή δίνει νόημα σε ότι λέμε.
«Βάστα καρδιά μου δυνατά μα το μυαλό αντέχει
Ως νταγιαντούνε τα βουνά, όντε βροντά και βρέχει»
Η ανθρώπινη κρίση είναι εύθραυστη και ευάλωτη. Ο ενθουσιασμός, οι παρορμήσεις και οι απογοητεύσεις διαδέχονται το ένα το άλλο, σε απόλυτες καταστάσεις. Η σιγουριά στην επιτυχία δίνει τη θέση της στην ανασφάλεια και στην αποτυχία. Η ορθή κρίση, ο ορθολογισμός, δεν λειτουργεί. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί στην εποχή της κρίσης και η εποχή της διαφθοράς, της διαπλοκής, της λαμογιάς και της κακοδιαχείρισης επέβαλαν νέους κώδικες αξιών και αρχών.
Όλα αυτά επέβαλαν ένα διαφορετικό τρόπο κρίσης (κρίνω) ενώ οι περιστάσεις και τα γεγονότα επηρεάζουν την συναισθηματική μορφή του κρίνω και η κρίση επηρεάζεται από τα αισθήματα. Ο φόβος για το σήμερα και το αύριο παραλύει τη μνήμη και σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, ο φίλος γίνεται εχθρός και το λαμόγιο η ο σπάταλος διαχειριστής, ακόμη και ο καταχραστής γίνεται σύμμαχος, εκπρόσωπος και αντιπρόσωπος. Η μνήμη και ο ορθολογισμός δίνει τη θέση του στον σβήσιμο της διαφοράς, της αντιπαλότητας και της λήθης.
Ο λαός αισθάνεται θύμα της αδικίας και είναι πρόθυμος να δείξει ευγνωμοσύνη σε αυτούς που τον οδήγησαν, τα προηγούμενα χρόνια, στην καταστροφή. Η αγανάκτηση είναι ο πολυτιμότερος σύμβουλος. Τα γεγονότα δίνουν πολύτιμες εξηγήσεις σε επιλογές και αλλαγές στην συμπεριφορά των κοινωνικών ομάδων. Ενώ στην αρχή όλοι δείχνουν ζήλο, στις πρώτες δυσκολίες και αντιξοότητες δεν υπάρχει η σκέψη για διάλογο, αμοιβαίες υποχωρήσεις, ιεράρχηση στόχων και επιλογή στρατηγικών.
Ένα παράδειγμα πρόσφατο είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτών. Έχουν δίκιο γιατί τόσα χρόνια είναι φτωχοί και καταφρονεμένοι από όλες τις εξουσίες, ντόπιες και υπερεθνικές! Μην συγκρίνουμε τους αγρότες με τα λαμόγια και τα κομματόσκυλα που ευτελίζουν το τόπο μας. Είναι άνθρωποι του μόχθου και του καθημερινού αγώνα για επιβίωση και αξιοπρέπεια. Ας μην ευτελίζομε τους αγώνες τους γιατί έρχονται δύσκολες μάχες και πρέπει να είμαστε όλοι μαζί!
Η κλιματική αλλαγή, ο αγώνας για τα πνευματικά δικαιώματα των σπόρων και οι πολυεθνικές, τα μεταλλαγμένα προϊόντα, η διακίνηση αγροτικών προϊόντων και οι μεσάζοντες, οι άτιμες τιμές ...φτηνά πουλά ο αγρότης και ακριβά αγοράζει ο καταναλωτής, τα ακριβά λιπάσματα και φυτοφάρμακα.
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ !
Δεν κατέστρεψαν οι αγρότες το συνεταιριστικό κίνημα .Κάποιοι το ήθελαν και βοήθησαν τα λαμόγια να το ευτελίσουν για να αλώσουν το δημόσιο χώρο, για να τα κονομούν ασυστόλως επιβάλλοντας την μοντέρνα έκδοση της φεουδαρχίας! Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναγκαίο και απαραίτητο. Δεν είναι όμως αναγκαίοι οι εργατοπατέρες, που τις θέσεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, τις εξαργύρωναν με υψηλά αμειβόμενες θέσεις στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο.
Το άτομο και η κοινωνία ενεργούν με τον ίδιο τρόπο. Ο συναισθηματισμός του ατόμου εξελίσσεται σε κοινωνικό γιατί οι αντιδράσεις της κοινωνίας είναι αντιδράσεις του ατόμου. Το άτομο και η κοινωνία εξοργίζονται σαν βλέπουν τα ζοριλίκια και τις συμφορές μπροστά στα μάτια τους. Φόροι, ανεργία, φτωχοποίηση και σκληρό παρόν προκαλούν θυμό. Ο θυμός προκαλεί έλλειψη ψυχραιμίας και ασυλλόγιστη δράση. Είχαμε μάθει στον νεοπλουτισμό και στην υπερκατανάλωση, στην σπατάλη και στην διαφθορά, στα δανεικά και στην επίδειξη, και οργιζόμαστε, χωρίς όρια, τώρα που μας έχουν στριμώξει οι δανειστές και οι γύπες της παγκόσμιας οικονομίας.
Η οργή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν η κοινωνία βλέπει ότι γίνεται το μέσον που θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των κερδοσκόπων. Όλοι θέλαμε να δώσομε την μάχη των μαχών αλλά στις πρώτες δυσκολίες και σκληρά γεγονότα, οι συναισθηματικές αντιδράσεις, μετατρέπουν τον ενθουσιασμό σε απογοήτευση. Σαν χαθούν κάποιες μάχες, όλοι έχουν το φόβο φυλαχτό και φοβούνται τις ίδιες η ακόμη και χειρότερες συμφορές. Όσοι επένδυαν στην τεράστια επιτυχία και έκρυβαν την πραγματικότητα χάνουν ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθηση τους και καταλήγουν στην φοβική κινδυνολογία και συκοφάντηση.
Είναι χειρότεροι από αυτούς που έχουν άγνοια των καταστάσεων και επιζητούν κάθε λογής συμμαχίες για να επανακάμψουν σαν σωτήρες στη θέση των «άπειρων ερασιτεχνών». Διακρίνομε παράλογες και συναισθηματικές αντιδράσεις με εκδικητικότητα. Η ορθή κρίση, η λογική, είναι αντίθετη στις λαϊκές παλινδρομήσεις, στην λαϊκή οργή, που στην αρχή αγωνίζεται με πάθος ακολουθώντας λανθασμένες τακτικές και μετά παραιτείται ενώ η ελπίδα δεν έχει χαθεί.
Η υπεροψία γεννά υπερβολική τόλμη, θρασύτητα, σε περιστάσεις που απαιτούν ελιγμούς και τακτική. Η λογική και η αυτοσυγκράτηση, ο διάλογος και η αντιπαράθεση επιχειρημάτων απουσιάζουν. Μονάχα ο καθαρός λόγος, με ειλικρίνεια και σαφείς προβλέψεις, μπορεί να συγκρατήσει τους παράτολμους και επικίνδυνα φιλόδοξους. Όπως ο φοβισμένος χρειάζεται θάρρος έτσι και ο παράλογος έχουν ανάγκη καθαρών αναλύσεων με όλα τα φορτία και με όλες τις πολιτικές συνέπειες.
Τι μέλλει γενέσθαι! Η λογική αποτελεί τον ρυθμιστή του κόσμου που έχει γίνει παίγνιο στο παράλογο των ψυχολογικών παραφορών. Τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας με μοντέρνες τακτικές εξάπτουν το παράλογο και την ανθρώπινη ψυχή. Έχουν καταντήσει μια μοντέρνα εκδοχή δικτατορίας της διαπλοκής και της κατασκευής της κοινής γνώμης. Οι δημοσιογράφοι και όλο το τιμ των παροικούντων στα ΜΜΕ διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Δεν είναι κάποιοι αμόρφωτοι, ανεύθυνοι και απαίδευτοι. Είναι μορφωμένοι και εκπαιδευμένοι για αυτό που κάνουν και για αυτό έχουν τεράστια ευθύνη. Κατέχουν σύγχρονες τεχνικές και ψυχολογικές μεθόδους. Λειτουργούν μεθοδικά κι επιστημονικά .
Όλοι θέλουν να έχουν όφελος. Άλλος θέλει χρήματα και εξουσίες, άλλος μετοχές και κέρδη, άλλος ακίνητα και καταθέσεις, γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα βρουν κοινωνική καταξίωση και τιμές. Για το εύκολο και χωρίς ρίσκο κέρδος έφτασαν στο σημείο να απαξιώσουν τις παραγωγικές διαδικασίες. Έγιναν κερδοσκόποι. Η βιομηχανική και αγροτική παραγωγή δεν τους ενδιαφέρει. Τζόγος να γίνεται. Καταδικάζουν στη φτωχοποίηση τους λαούς και εξαφανίζουν την μεσαία τάξη. Η πλεονεξία και η φιλονικία αποτελούν πηγές λαίμαργης επιθυμίας και απληστίας.
Για την απόκτηση τους ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Εξυπηρετούν κάθε συμφέρον και υποτάσσονται στην διαπλοκή εντάσσοντας και το πολιτικό παιγνίδι στην καταστροφή της κοινωνίας αρκεί να εξυπηρετήσουν τις φιλοδοξίες τους. Οι ζημιές της κοινωνίας απορρέουν από προσωπική φιλοδοξία και εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Οι ποταπές φιλοδοξίες επιφέρουν οργή και αγανάκτηση. Μόνο η λογική και η ορθή κρίση μπορεί να βάλει φρένο και στα δύο μέρη, να τις συγκρατήσει σε αποδεκτά καταρχήν όρια, πριν αποδειχτούν καταστροφικές και οδηγήσουν σε αδιέξοδες καταστάσεις.
Το ερώτημα είναι απλό, τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί η πολιτική ζωή. Εκείνους που επιθυμούν την αυτοσυντήρηση η εκείνους που κακοδιαχειρίστηκαν τα κοινά εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ολιγαρχών του πλούτου και τις δικές τους φιλοδοξίες. Οι σώφρονες λογικές αυτοσυντήρησης μιας κοινωνίας επιζητούν θεσμούς που θα λειτουργούν. Ο σεβασμός στους νόμους και στους κανόνες της κοινωνίας, στη δικαιοσύνη, στη λειτουργία δημοκρατικών θεσμών, στις πολιτικές, κοινωνικές και ατομικές ελευθερίες αλλά και στη φιλοπατρία και στις δημοκρατικές διαδικασίες. Στην ανάδειξη αξιών αληθινών που είναι πηγές αρετής, ομορφιάς και αξίζουν θυσιών.
Οι σύγχρονες ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα που κυριάρχησαν επιβλήθηκαν στην κοινωνία επιδεικνύοντας ανικανότητα να διευθύνουν, να σχεδιάζουν, να οργανώνουν, να ελέγχουν και να διοικούν. Πέτυχαν να καταδικάσουν την χώρα σε παρακμή, ανασφάλεια και οικονομική καταλήστευση. Έθεσαν το ελληνικό κράτος σε πολιτική και οικονομική ομηρεία στο διεθνές χρηματιστηριακό η τραπεζικό κεφάλαιο και στα διεθνή κέντρα εξουσίας. Σκλάβοι πολιορκημένοι καταντήσαμε. Η κοινωνία επιζητεί να βρει τρόπους αυτοσυντήρησης και επιβίωσης. Το βασικό θέμα είναι ποιος θα εκφράσει τις απελευθερωτικές λογικές και την ελπίδα για ανασυγκρότηση της χώρας και χειραφέτησης των εργαζομένων.
Ποιος θα εκφράσει την ελπίδα με λογικούς υπολογισμούς που αποτελούν το αντίδοτο στις παλινωδίες και στις ταλαντεύσεις εμπιστοσύνης, αποθάρρυνσης, φόβου, οργής αλλά και στις υπερβολές των επιθυμιών, στους παραλογισμούς και στην ανυπομονησία. Ποιος θα μπορέσει να ενώσει το λαό σε απελευθερωτικές λογικές γιατί τα μίση και τα πάθη του ακραίων φασιστικών αντιλήψεων, οι πολιτικές του σοκ και δέους, οι σκληρές και αχρείαστες συγκρούσεις πάντα φέρνουν αξεπέραστες συμφορές, μίση, οργή και πάθη.
Ποιος θα νοιώσει τις φωνές της θλίψης, του τρόμου, της απόγνωσης, του θυμού, της άρνησης του ακρωτηριασμού των ονείρων και της ζωής και με λογικό και ξεκάθαρο τρόπο θα εκφράσει τη λογική που απελευθερώνει. Ποιος θα εκφράσει την πολιτική ότι για να αλλάξει κάτι στη χώρα πρέπει να αυξηθούν τα εισοδήματα των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων γιατί όταν οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, η ανάπτυξη είναι όνειρο θερινής νυχτός και η δημοκρατία θα γίνει πολίτευμα των ολίγων πλουσίων και όχι της πλειοψηφίας.
Ποιος θα δείξει σεμνότητα στην επιτυχία αλλά και στις δύσκολες στιγμές δεν θα ξεφωνίζει παράφρονα αλλά θα κτίζει τις προϋποθέσεις που σαν ευνοήσει η συγκυρία να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες. Και στην επιτυχία και στην κακουχία πρέπει να βρούμε το μέτρο που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και χαρίζει ζωή στην κοινωνία. Η φτώχια δεν είναι κάτι το αισχρό, αλλά το να μην προσπαθούμε να ξεφύγομε από αυτή δείχνει ανικανότητα και έργα αισχρά!
Ας αγωνιζόμεθα για την ζωή επειδή μας αρέσει η ελευθερία και όχι οι υπολογισμοί κερδών και απόκτησης άνομης περιουσίας. Την αβέβαιη προοπτική της ανάκαμψης ας την στηρίξομε στην ελπίδα και στη μάχη ενάντια στους κινδύνους και ας στηριχτούμε στους εαυτούς μας! Η κοινωνία σαν σύνολο θα ορθοποδήσει γιατί σαν κοιτάζει ο καθένας το συμφέρο του, η αποτυχία είναι δεδομένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου