μ' ολο το πάθος που' χα ν' αγαπώ,
σήμερα σας μισώ καταραμένοι
Οι στίχοι αυτοί δεν είναι δικοί μου. Είναι της μητέρας μου. Δεν γράφτηκαν τώρα. Γράφτηκαν τη μέρα που έγινε η Χούντα. Δεν τους ήξερα μέχρι τώρα. Δεν υπήρχε λόγος φαινομενικά να τους συζητήσουμε με τη μάνα μου μέχρι τώρα.
Σήμερα δυστυχώς υπάρχει λόγος να συζητήσουμε αυτούς τους στίχους. Τότε απευθύνονταν στη χούντα και τους υποκινητές της. Σήμερα οι ίδιοι στίχοι απευθύνονται απευθείας και δίχως καμία αλλαγή στην Τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού.
Απευθύνονται σε εκείνους που κάθονται στις Βρυξέλλες και τα γραφεία των μεγαλοτραπεζών και αποφασίζουν από κοινού να στραγγαλίσουν ένα λαό για να εκβιάσουν την ψήφο του. Είναι οι ίδιοι που ανεβάζουν το ληστρικό χρέος και μας εξαναγκάζουν να πληρώνουμε το ίδιο και τους τόκους του με φόρο αίματος. Είναι θλιβερό ότι υπάρχουν Έλληνες εντός των οποίων και λίγοι νέοι άνθρωποι που τους στηρίζουν. Τι στηρίζετε; Όσους μας υποτάσσουν;
Απευθύνονται στην Τρόικα εσωτερικού που αφού ξεπουλούσε την πατρίδα της 5 χρόνια τώρα (αλλά και πιο πριν έστω με πιο αργό ρυθμό...) πλέον δρα ως ο Εφιάλτης που φέρνει τον εχθρό και πάλι μέσα. Είναι θλιβερό ότι υπάρχουν Έλληνες εντός των οποίων και λίγοι νέοι άνθρωποι που τους ακολουθούν. Τι στηρίζετε; Τους προδότες;!