Και ενώ στην Ελ­λά­δα η Δόμνα υπό­σχε­ται επι­δό­μα­τα, ας δούμε τι ίσχυε για τη μη­τρό­τη­τα στην ΕΣΣΔ και στη ΓΛΔ

Η σοσιαλιστική εξουσία έθεσε τις βάσεις για την κατάργηση της καταπίεσης της γυναίκας. Το σοσιαλιστικό κράτος πάντοτε θεωρούσε σαν ένα από τα βασικά του καθήκοντα την προστασία της μητέρας και του παιδιού και την εξασφάλιση στη γυναίκα εκείνων των συνθηκών, που θα της επιτρέπουν να συνδυάζει την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα, με τη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της. Η εργατική νομοθεσία προέβλεπε την εξασφάλιση της εργασίας των γυναικών, ιδιαίτερα στην περίοδο της εγκυμοσύνης. Οι έγκυες απαλλάσσονταν από τις υπερωρίες και τη νυχτερινή εργασία και μετατίθονταν σε πιο ελαφριές δουλειές.

Στη Σοβιετική Ενωση

Στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, οργανώθηκε δίκτυο ιατρείων για την παρακολούθηση των γυναικών στα μαιευτήρια και τα γυναικολογικά τμήματα των νοσοκομείων. Παρόμοιο δίκτυο λειτουργούσε στα χωριά και στα κολχόζ. Το πρόβλημα της εξασφάλισης νοσοκομειακής περίθαλψης κατά τον τοκετό για όλες τις γυναίκες είχε λυθεί ολοκληρωτικά.

Η συστηματική παρακολούθηση της υγείας της γυναίκας επέτρεπε την πρόληψη πολλών παθήσεων της μητέρας και του μωρού, την αποφυγή περιπλοκών κατά τη γέννα. Η οργάνωση της φροντίδας για τις έγκυες περιλάμβανε στενή παρακολούθησή τους με εξετάσεις και ιατρικές συμβουλές και εξασφάλιση ειδικής ιατρικής βοήθειας κατά και μετά τον τοκετό, με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά η θνησιμότητα των μητέρων και των βρεφών.

«Δεν θα περάσει»: Κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στην κατάργηση του ασύλου

Σε μαζική διαμαρτυρία καλούν σήμερα το απόγευμα (με προσυγκέντρωση στις 6 στα Προπύλαια, και πορεία στις 7 στο κέντρο της Αθήνας) φοιτητικοί και εκπαιδευτικοί σύλλογοι, οργανώσεις και κόμματα της εξωκοινοβουλευτικές αριστεράς ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, που περιλαμβάνεται στο πρώτο νομοσχέδιο οποίο αναμένεται να καταθέσει σήμερα η κυβέρνηση.

Το ΜΑΣ, η ΕΑΑΚ, το Bloco, η Πορεία, οι Αγωνιστικές Κινήσεις και άλλες αριστερές παρατάξεις διαμηνύουν ότι «δεν θα περάσει» η κατάργηση την οποία η υπουργός Παιδείας θέλει να συνοδεύσει με ελεγχόμενη εισόδου στα ΑΕΙ και την είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια με ένα απλό... τηλεφώνημα.

Στα καλέσματα τονίζεται πως η κυβέρνηση δεν βλέπει τα πραγματικά προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, όπως αυτό της χρηματοδότησης, αλλά «χτυπάει» το άσυλο δεν έχει στόχο την πάταξη της εγκληματικότητας όπως υποστηρίζει η κυβένηση, αλλά άλλους σκοπούς, όπως τη μελλοντική καταστολή αντιδράσεων, ενόψει αλλαγών στο χώρο της Παιδείας. Ακολουθούν ορισμένα από τα καλέσματα στη σημερινή κινητοποίηση.

ΜΑΣ: Θα βάλουμε φρένο στα σχέδια καταστολής

Φοιτητικοί Σύλλογοι: Ιστορικού-Αρχαιολογικού, Δασκάλων, Νηπιαγωγών, Τουρκικών Σπουδών, Οικονομικό ΕΚΠΑ, Νοσηλευτικής, Αρχιτεκτονικής, ΝΦΕΕΜΠ

Οι «ασυλοφάγοι»: Τα περί «πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τας, ανο­μί­ας, δια­κί­νη­σης ναρ­κω­τι­κών κλπ» απο­τε­λούν προ­σχή­μα­τα

, ΝΙΚΟΣ ΜΟΤΤΑΣ

Η Κα­τάρ­γη­ση Του Πα­νε­πι­στη­μια­κού Ασύ­λου Δεν Πρέ­πει Να Πε­ρά­σει

Ήταν Σε­πτέμ­βρης του 1943 όταν γκε­στα­πί­τες και μέλη των – νε­ο­συ­στα­θέ­ντων τότε από τον Ράλλη – ταγ­μά­των ασφα­λεί­ας δο­λο­φο­νού­σαν στο γρα­φείο του Πρύ­τα­νη του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών τον 21 ετών ΕΠΟ­Νί­τη φοι­τη­τή νο­μι­κής Δη­μή­τρη Τζέμο. Πρό­κει­ται για την πρώτη κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη κα­τα­πά­τη­ση του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου στη χώρα μας – και αυτήν την διέ­πρα­ξαν οι Ναζί με τους ντό­πιους συ­νερ­γά­τες τους.

Με­τα­πο­λε­μι­κά, το άσυλο κα­τα­πα­τή­θη­κε δύο φορές από τη Χού­ντα των Συ­νταγ­μα­ταρ­χών. Η μια στη Νο­μι­κή Σχολή και η δεύ­τε­ρη στα γε­γο­νό­τα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου το Νο­έμ­βρη του 1973. Μά­λι­στα, κατά τη διάρ­κεια της κα­τά­λη­ψης της Νο­μι­κής, οι εξε­γερ­μέ­νοι φοι­τη­τές είχαν δώσει όρκο υπε­ρά­σπι­σης των ακα­δη­μαϊ­κών ελευ­θε­ριών και του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου.

Έγρα­φε το «ΒΗΜΑ» στις 22.2.1973: «Τρεις χι­λιά­δες φοι­τη­ταί ως με­τέ­δω­σε το Ασ­σο­σιέι­τεντ Πρες πα­ρέ­μει­ναν και πέραν του με­σο­νυ­κτί­ου εντός του κτι­ρί­ου του Πα­νε­πι­στη­μί­ου επί των οδών Σίνα, Σό­λω­νος και Μασ­σα­λί­ας, εις εκ­δή­λω­σιν δια­μαρ­τυ­ρί­ας διά την άρσιν των ανα­στο­λών κα­τα­τά­ξε­ως των συ­να­δέλ­φων των (…) Οι φοι­τη­ταί δεν επέ­τρε­παν την εί­σο­δο στο κτί­ριο της οδού Σό­λω­νος παρά μο­νά­χα στους φοι­τη­τάς με την επί­δει­ξη ταυ­τό­τη­τος. Κατά τις 2 το με­ση­μέ­ρι οι φοι­τη­ταί που ευ­ρί­σκο­ντο στους δια­δρό­μους του κτι­ρί­ου και στην τα­ρά­τσα της Νο­μι­κής έδω­σαν όρκο, ο οποί­ος επα­νε­λή­φθη και από τους φοι­τη­τάς που ευ­ρί­σκο­ντο στις σκά­λες και στους κάτω ορό­φους του κτι­ρί­ου.

45 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου

Στις 23 Ιουλίου 1974 η επτάχρονη δικτατορία της 21ης Απριλίου, υπό το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, κατέρρευσε. Οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίστηκε πρωθυπουργός της χώρας, επικεφαλής της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουλίου.

Από την ημέρα αυτή αρχίζει η εποχή της «Μεταπολίτευσης», η λαμπρότερη, ίσως, περίοδος της πολιτικής ιστορίας του ελληνικού κράτους.

Η γενική επιστράτευση που κηρύχτηκε στις 21 Ιουλίου, μία ημέρα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ήταν χαώδης και ανοργάνωτη και κατέδειξε την τραγική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός, μετά από επτά χρόνια δικτατορίας. Η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, που ήταν υποχείριο του «αόρατου δικτάτορα» Δημητρίου Ιωαννίδη, ήταν ανίκανη να πάρει σοβαρές αποφάσεις. Έτσι, η προσφυγή στους πολιτικούς ήταν μονόδρομος για τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας.

Νίκος Πλου­μπί­δης: Φω­τει­νό και επί­και­ρο πα­ρά­δειγ­μα αλύ­γι­στου κομ­μου­νι­στή

Νίκος Μότ­τας 

«Θα αντι­με­τω­πί­σω το θά­να­το σαν Έλ­λη­νας κομ­μου­νι­στής όπως αντι­με­τώ­πι­σα και την κα­τη­γο­ρία σ’ όλη την ακρο­α­μα­τι­κή δια­δι­κα­σία. Θα πε­θά­νω ήσυ­χος γιατί και αρ­κε­τό σπόρο έσπει­ρα και γιατί χι­λιά­δες νέοι έλ­λη­νες θα πά­ρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».

Πέ­ρα­σαν 63 χρό­νια από τότε που ο Νίκος Πλου­μπί­δης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, έπε­φτε κάτω από τα βόλια του εκτε­λε­στι­κού απο­σπά­σμα­τος. Τα ξη­με­ρώ­μα­τα της 14ης Αυ­γού­στου 1954, ο Πλου­μπί­δης περ­νού­σε στο πάν­θε­ον των ηρώων της ερ­γα­τι­κής τάξης, μαζί με το Μπε­λο­γιάν­νη, την Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου, το Βε­λου­χιώ­τη, τους χι­λιά­δες αγω­νι­στές που «με την καρ­διά τους και με το αίμα τους» απέ­δει­ξαν την αγάπη τους για την Ελ­λά­δα και το λαό της. Πρό­κει­ται για εκεί­νους τους αν­θρώ­πους, τους Κομ­μου­νι­στές, που το «κα­ντή­λι» της μνή­μης τους πα­ρα­μέ­νει- και θα πα­ρα­μέ­νει άσβε­στο- για να φω­τί­ζει τους δί­καιους τα­ξι­κούς, λαϊ­κούς αγώ­νες του σή­με­ρα και του αύριο.

Έτσι φω­τει­νό πα­ρα­μέ­νει το πα­ρά­δειγ­μα του Νίκου Πλου­μπί­δη και σή­με­ρα, έξι και πλέον δε­κα­ε­τί­ες μετά τη δο­λο­φο­νία του. Η ίδια του η ζωή, το προ­σω­πι­κό του πα­ρά­δειγ­μα, η γεν­ναιό­τη­τα με την οποία αντι­με­τώ­πι­σε τις κα­τη­γο­ρί­ες και το θά­να­το, η απα­ρά­μιλ­λη θυσία του, απο­τε­λούν αστεί­ρευ­τη πηγή δι­δαγ­μά­των που στις μέρες μας είναι επί­και­ρα όσο ποτέ άλ­λο­τε. Η επι­και­ρό­τη­τα του πα­ρα­δείγ­μα­τος του Πλου­μπί­δη δεν είναι κα­θό­λου σχήμα λόγου. Μια ματιά στην σύγ­χρο­νη ελ­λη­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα- της με­τριό­τη­τας, της αδρά­νειας, του «βο­λέ­μα­τος», του τα­ξι­κού συμ­βι­βα­σμού και του ατο­μι­σμού που η άρ­χου­σα τάξη καλ­λιερ­γεί- αρκεί για να αντι­λη­φθού­με το «μέ­γε­θος» αν­θρώ­πων όπως ο Πλου­μπί­δης.

Amazon: Εργαζόμενοι ουρούν σε μπουκάλια για να μην αφήσουν την βάρδια

Αναγκάζονται να ουρούν σε πλαστικά μπουκάλια αντί να πάνε στη τουαλέτα κατά τη διάρκεια της βάρδιάς τους. Αυτό καταγγέλλουν μεταξύ άλλων οι εργαζόμενοι της Amazon, που βρίσκονται σε συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη, τις τελευταίες μέρες, με βασικό αίτημα τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, κυρίως των εργαζόμενων στις αποθήκες της εταιρείας και την αύξηση των μισθών.

Συνθήματα όπως «Είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ» και δηλώσεις όπως «Δημιουργούμε μεγάλο πλούτο για την Amazon, όμως δεν μας συμπεριφέρονται με τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που αξίζουμε» προκαλούν το ενδιαφέρον διεθνών ΜΜΕ.

Ταυτόχρονα σάλο προκαλούν οι καταγγελίες για τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται πολλοί άνθρωποι κυρίως στις αποθήκες της εταιρείας.

Οι καταγγελίες μάλιστα έγιναν τη στιγμή που πλήθος εργαζομένων είχε συγκεντρωθεί έξω από τα γραφεία της Amazon στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Όπως αναφέρει ο Independent, ότι στην αρμόδια Υπηρεσία για την Υγεία και την Ασφάλεια των εργαζομένων έχουν γίνει συνολικά περισσότερες από 600 καταγγελίες σχετικά με τις κακές συνθήκες εργασίας γεγονός που οδήγησε και στις κινητοποιήσεις.